-
1 abdico
I ab-dico, āvī, ātum, āre1) (тж. se a.) отрекаться, отказываться (от кого-л., чего-л.)a. se dictaturā Cs и a. dictaturam Sl — сложить с себя полномочия диктатораa. filium Q, Sen — отрекаться от сына2) отрекаться, отвергать (aliquid a. et ejicere C); отменять, уничтожать ( legem C)4) извергать, изгонять ( aliquid e vita in totum PM)5) низлагать, свергать ( regem PM)II ab-dīco, dīxī, dictum, ere1) культ. не одобрять, не благоприятствоватьaves abdicunt aliquid C — птицы отказываются клевать что-л., т. е. птицегадание складывается неблагоприятно2) юр. отказыватьa. vindicias ab aliquo Dig — отклонить чью-л. претензию (на что-л.) -
2 abdico
1.ab-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (prop. to indicate, announce something as not belonging to one; hence),I.In gen., to deny, disown, refuse, reject.—With acc. und inf.: mortem ostentant, regno expellunt, consanguineam esse abdicant, deny her to be, Pac. ap. Non. 450, 30 (Trag. Rel. p. 84 Rib.):II.abdicat enim voluptati inesse bonitatem,
Pseudo Apul. de Dogm. Plat. 3 init. —With acc. (so very freq. in the elder Pliny): naturam abdico, Pac. ap. Non. 306, 32 (Trag. p. 120 Rib.):ubi plus mali quam boni reperio, id totum abdico atque eicio,
Cic. de Or. 2, 24, 102:legem agrariam,
Plin. 7, 30, 31, § 116:corticem,
id. 13, 22, 43, § 124:ea (signa) in totum,
id. 10, 4, 5, § 16; cf.:utinam posset e vita in totum abdicari (aurum),
be got rid of, id. 33, 1, 3, § 6:omni venere abdicata,
id. 5, 17, 15, § 73 al.In partic.A.Jurid. t. t., to renounce one, partic. a son, to disinherit (post-Aug.):B.qui ex duobus legitlmis alterum in adoptionem dederat, alterum abdicaverat,
Quint. 3, 6, 97; cf.:minus dicto audientem fllium,
id. 7, 1, 14:ex meretrice natum,
id. 11, 1, 82 al.:quae in scholis abdicatorum, haee in foro exheredatorum a parcntibus ratio cst,
id. 7, 4, 11.— Absol.:pater abdicans,
Quint. 11, 1, 59; cf.:filius abdicantis,
id. 4, 2, 95; and:abdicandi jus,
id. 3, 6, 77.—Hence, patrem, to disoun, Curt. 4, 10, 3.Polit. t. t.: abdicare se magistratu, or absol. (prop. to detach one's self from an office, hence), to renounce an office, to resign, abdicate (syn.:b.deponere magistratum): consules magistratu se abdicaverunt,
Cic. Div. 2, 35, 74; so, so magistrutu, id. Leg. 2, 12, 31; Liv. 4, 15, 4 al.:se dictatu. rā,
Caes. B. C. 3, 2; Liv. 2, 31, 10; 9, 26, 18 al.:sc consulatu,
id. 2, 2, 10; Vell. 2, 22, 2:se praeturā,
Cic. Cat. 3, 6, 14:se aedilitate,
Liv. 39, 39, 9 etc. Likewise:se tutelā,
Cic. Att. 6, 1, 4; and fig.: se scriptu, Piso ap. Gell. 6, 9, 4; cf.:eo die (Antonius) se non modo consulatu, sed etiam libertate abdicavit,
Cic. Phil. 3, 5, 12. — Absol.: augures rem ad senatum;senatus, ut abdicarent consules: abdicaverunt,
Cic. N. D. 2, 4, 11.—With acc. a few times in the historians:2.(patres) abdicare consulatum jubentes et deponere imperium,
Liv. 2, 28 fin.:abdicando dictaturam,
id. 6, 18, 4.—In pass.:abdicato magistratu,
Sall. C. 47, 3; cf.:inter priorem dictaturam abdicatam novamque a Manlio initam,
Liv. 6, 39:causa non abdicandae dictaturae,
id. 5, 49 fin.ab-dīco, xi, ctum, 3, v. a. A word peculiar to augural and judicial lang. (opp. addīco).* I.Of an unfavorable omen, nod to assent to:II.cum tres partes (vineae) aves abdixissent,
Cic. Div. 1, 17, 31.—In judicial lang.: abdicere vindicias ab aliquo, to take away by sentence (=abjudicare), Dig. 1, 2, 24 (cf. Liv. 3, 56, 4). -
3 abdico [1]
1. ab-dico, āvī, ātum, āre, etwas od. jmd. von sich od. sich von etwas lossagen: I) übh.: a) eine Sache, von sich weisen, verwerfen, abschaffen, ablegen, legem agrariam, Plin.: occulta dedecoris, Vulg.: aurum e vita, abschaffen, Plin.: antra abdicata soli, entzogen, Prud. (Cic. de or. 2, 102 liest Sorof id totum abiudico atque eicio; vgl. dessen Vindic. Tull. p. 17). – b) eine Pers.: alqm a penatibus, von Haus u. Hof jagen, Dict. 3, 26: hos homines ab amicitia sua penitus, Leo M. serm. 16, 5: a generatione Christi abdicari, ibid. 26, 4: abd. se ab isto nomine, Augustin. in psalm. 75, 1: se humanitate, Lact. 3, 10, 14: se ratione, Lact. 5, 19, 3. – II) insbes.: a) jmd. von sich lossagen, α) jmd. nicht (als den seinigen) anerkennen, jmd. verleugnen, consanguineam esse abdicant, erklären förmlich, daß sie keine B. sei, Pacuv.: alqm patrem, Liv. u. Curt. – dah. ein Kind, bes. einen Sohn, verstoßen und enterben, natum, Pacuv.: filium, Sen. rhet.: liberos, Plin.: u. so abdicatus, der Verstoßene, Quint. – β) einen als Verwandten zurückweisen, generum, Spät. – b) (publiz. t.t.) sich von einem Amte vor der gesetzlichen Zeit, von einem Verhältnis (durch eine förmliche Erklärung) lossagen, ihm entsagen, se scriptu, Calp. Pis. fr.: se dictaturā, Caes. u. Liv.: se non modo consulatu, sed etiam libertate, Cic.: se tutelā, Cic. – bei den Histor. seit Sallust auch mit bl. Acc. der Sache = ein Amt von sich lossagen, es aufgeben, ihm entsagen, magistratum, Sall. (aber se magistratu, Liv.): dictaturam, Liv. – im Zshg. absol., ut abdicarent consules, abdicaverunt, Cic. de nat. deor. 2, 11. – u. nachaug. auch abd. alqm, jmd. abdanken, regem, Plin. 6, 89: abdicari regno ob alqd, Heges. 1, 43, 7. – c) absprechen, verneinen, in Abrede stellen (Ggstz. dedicare), aliquid de quopiam, Apul.: mit folg. Akk. u. Infinit., Apul.
-
4 abdico
1. ab-dico, āvī, ātum, āre, etwas od. jmd. von sich od. sich von etwas lossagen: I) übh.: a) eine Sache, von sich weisen, verwerfen, abschaffen, ablegen, legem agrariam, Plin.: occulta dedecoris, Vulg.: aurum e vita, abschaffen, Plin.: antra abdicata soli, entzogen, Prud. (Cic. de or. 2, 102 liest Sorof id totum abiudico atque eicio; vgl. dessen Vindic. Tull. p. 17). – b) eine Pers.: alqm a penatibus, von Haus u. Hof jagen, Dict. 3, 26: hos homines ab amicitia sua penitus, Leo M. serm. 16, 5: a generatione Christi abdicari, ibid. 26, 4: abd. se ab isto nomine, Augustin. in psalm. 75, 1: se humanitate, Lact. 3, 10, 14: se ratione, Lact. 5, 19, 3. – II) insbes.: a) jmd. von sich lossagen, α) jmd. nicht (als den seinigen) anerkennen, jmd. verleugnen, consanguineam esse abdicant, erklären förmlich, daß sie keine B. sei, Pacuv.: alqm patrem, Liv. u. Curt. – dah. ein Kind, bes. einen Sohn, verstoßen und enterben, natum, Pacuv.: filium, Sen. rhet.: liberos, Plin.: u. so abdicatus, der Verstoßene, Quint. – β) einen als Verwandten zurückweisen, generum, Spät. – b) (publiz. t.t.) sich von einem Amte vor der gesetzlichen Zeit, von einem Verhältnis (durch eine förmliche Erklärung) lossagen, ihm entsagen, se scriptu, Calp. Pis. fr.: se dictaturā, Caes. u. Liv.: se non modo consulatu, sed etiam libertate, Cic.: se tutelā, Cic. – bei den Histor. seit————Sallust auch mit bl. Acc. der Sache = ein Amt von sich lossagen, es aufgeben, ihm entsagen, magistratum, Sall. (aber se magistratu, Liv.): dictaturam, Liv. – im Zshg. absol., ut abdicarent consules, abdicaverunt, Cic. de nat. deor. 2, 11. – u. nachaug. auch abd. alqm, jmd. abdanken, regem, Plin. 6, 89: abdicari regno ob alqd, Heges. 1, 43, 7. – c) absprechen, verneinen, in Abrede stellen (Ggstz. dedicare), aliquid de quopiam, Apul.: mit folg. Akk. u. Infinit., Apul.————————2. ab-dīco, dīxī, dictum, ere, absprechen, I) (als t.t. der Augurspr.) nicht zusagen, verwerfen (Ggstz. addico), cum tres partes (vineae) aves abdixissent, Cic. de div. 1, 31. – II) (als gerichtl. t.t.) durch eine Verordnung absprechen, aberkennen, vindicias ab alqo (Ggstz. vindicias dicere secundum alqm), ICt.
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский