Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

ad+absurdum

  • 1 absurdum

    etw ad \absurdum führen ( geh) sprowadzać coś do absurdu ( książk)

    Neue deutsche Polnisch-Deutsch > absurdum

  • 2 reductio ad absurdum

    (лат.) приведение к абсурду

    Немецко-русский математический словарь > reductio ad absurdum

  • 3 absurdus

    ab-surdus, a, um, (vgl. susurrus, surdus) Adj. m. Compar. u. Superl., gegen das Gefühl verstoßend, I) eig., gegen das Gehör, die Ohren beleidigend, widrig klingend, grell, unrein, sonus (der Frösche), Cic. poët.: vox quasi extra modum absona atque absurda, Cic. de or. 3, 41. – II) übtr., gegen das innere Gefühl, gegen Sinn und Verstand verstoßend, a) v. Lebl., unpassend, ungereimt, abgeschmackt, ohne Sinn und Verstand, sinnlos, unvernünftig, verbum non absurdum neque asperum, Gell.: ratio inepta atque absurda, Ter.: illud ineruditum absurdumque, Cic.: consilium non absurdum, Amm.: Iudaeorum mos absurdus sordidusque, Tac.: ministrorum absurdi mores, Aur. Vict.: vestrae istae absurdae atque abhorrentes lacrimae, Liv.: est hoc auribus animisque omnium absurdum, Cic.: aetati utriusque non absurdum, Tac. – multo absurdiora sunt ea, quae etc., Cic.: quo nihil mihi videtur absurdius, Cic.: absurdissima mandata, Cic. – absurda res est caveri foedere, ut etc., Cic.: quid enim tam absurdum quam delectari inanibus rebus? Cic.: u. so absurdum est m. folg. Infinit., Cic.: u. haud absurdum est m. Infinit., bene dicere, Sall.: u.m. Dat., haud absurdum videtur propositi operis regulae paucis percurrere, quae etc., Vell. – m. ut u. Konj., Cassiod. u. Ambros. – m. 2. Supin., cognitu non absurda, Tac. ann. 6, 28. – m. ab u. Abl., pauca ab initio causisque talium facinorum non absurda, nicht zuwiderlaufend, Tac. hist. 4, 48. – b) v. Pers.u. deren Geist, unbegabt, unfähig, dah. non od. haud absurdus, nicht unbegabt, gescheit, aufgeweckt, sin plane abhorrebit et erit absurdus, Cic.: ingenium eius haud absurdum, Sall.: u. so nec absurdus ingenio, s. Nipperd. Tac. ann. 13, 45.

    lateinisch-deutsches > absurdus

  • 4 absurdus

    ab-surdus, a, um, (vgl. susurrus, surdus) Adj. m. Compar. u. Superl., gegen das Gefühl verstoßend, I) eig., gegen das Gehör, die Ohren beleidigend, widrig klingend, grell, unrein, sonus (der Frösche), Cic. poët.: vox quasi extra modum absona atque absurda, Cic. de or. 3, 41. – II) übtr., gegen das innere Gefühl, gegen Sinn und Verstand verstoßend, a) v. Lebl., unpassend, ungereimt, abgeschmackt, ohne Sinn und Verstand, sinnlos, unvernünftig, verbum non absurdum neque asperum, Gell.: ratio inepta atque absurda, Ter.: illud ineruditum absurdumque, Cic.: consilium non absurdum, Amm.: Iudaeorum mos absurdus sordidusque, Tac.: ministrorum absurdi mores, Aur. Vict.: vestrae istae absurdae atque abhorrentes lacrimae, Liv.: est hoc auribus animisque omnium absurdum, Cic.: aetati utriusque non absurdum, Tac. – multo absurdiora sunt ea, quae etc., Cic.: quo nihil mihi videtur absurdius, Cic.: absurdissima mandata, Cic. – absurda res est caveri foedere, ut etc., Cic.: quid enim tam absurdum quam delectari inanibus rebus? Cic.: u. so absurdum est m. folg. Infinit., Cic.: u. haud absurdum est m. Infinit., bene dicere, Sall.: u.m. Dat., haud absurdum videtur propositi operis regulae paucis percurrere, quae etc., Vell. – m. ut u. Konj., Cassiod. u. Ambros. – m. 2. Supin., cognitu non absurda, Tac. ann. 6, 28. – m. ab u. Abl.,
    ————
    pauca ab initio causisque talium facinorum non absurda, nicht zuwiderlaufend, Tac. hist. 4, 48. – b) v. Pers.u. deren Geist, unbegabt, unfähig, dah. non od. haud absurdus, nicht unbegabt, gescheit, aufgeweckt, sin plane abhorrebit et erit absurdus, Cic.: ingenium eius haud absurdum, Sall.: u. so nec absurdus ingenio, s. Nipperd. Tac. ann. 13, 45.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > absurdus

  • 5 абсурд

    m Unsinn; Absurdität f; до абсурда ad absurdum
    * * *
    абсу́рд m Unsinn; Absurdität f;
    до абсу́рда ad absurdum
    * * *
    абсу́рд
    <>
    м Unsinn m
    довести́ до абсу́рда ad absurdum führen
    * * *
    n
    1) gener. Absurdität, Irrsinn, Widersinn
    2) book. Nonsens
    3) sociol. Unsinn

    Универсальный русско-немецкий словарь > абсурд

  • 6 nonsense

    1. noun
    Unsinn, der

    piece of nonsense — Firlefanz, der (ugs. abwertend)

    make [a] nonsense of something — etwas zur Farce machen

    make a nonsense of a theoryeine Theorie in sich zusammenfallen lassen

    what's all this nonsense about...? — was soll das [dumme] Gerede über (+ Akk.)...?

    come along now, and no nonsense — kommt jetzt, und mach keinen Unsinn

    2. interjection
    * * *
    ['nons'ns, ]( American[) -sens]
    (foolishness; foolish words, actions etc; something that is ridiculous: He's talking nonsense; The whole book is a lot of nonsense; What nonsense!)
    - academic.ru/50337/nonsensical">nonsensical
    * * *
    non·sense
    [ˈnɒnsən(t)s, AM ˈnɑ:nsen-]
    I. n no pl
    1. (absurdity) Unsinn m, Quatsch m
    it is [ BRIT a] \nonsense to do sth es ist unsinnig, etw zu tun
    complete [or absolute] \nonsense völliger Unsinn
    to make [a] \nonsense of sth BRIT, AUS etw ad absurdum führen geh
    to make \nonsense of a claim/plan BRIT, AUS eine Behauptung widerlegen/einen Plan verderben
    to talk \nonsense Unsinn reden
    2. no pl (misbehaviour) Unfug m
    what's all this \nonsense? was soll dieser Unfug?
    3. (showing disapproval) Blödsinn m
    I wish she'd give up all this acting \nonsense ich wünschte, sie würde diesen Blödsinn mit der Schauspielerei aufgeben
    II. adj attr, inv
    1. LIT Blödel-
    \nonsense rhyme Blödelreim m
    2. (meaningless) unsinnig, sinnlos
    III. interj
    \nonsense! Quatsch!, Unsinn!
    * * *
    ['nɒnsəns]
    n no pl
    (also as interjection) Unsinn m, Quatsch m (inf), Nonsens m (geh); (verbal also) dummes Zeug; (= silly behaviour) Dummheiten pl

    to make (a) nonsense of sthetw ad absurdum führen, etw sinnlos machen

    what's all this nonsense about a cut in salary/about them not wanting to go? — was soll all das Gerede von einer Gehaltskürzung/all das Gerede, dass sie nicht mitgehen wollen?

    and no nonsense —

    he will stand no nonsense from anybodyer lässt nicht mit sich spaßen

    he won't stand any nonsense over that —

    See:
    stuff
    * * *
    nonsense [ˈnɒnsəns; US ˈnɑn-]
    A s
    1. Nonsens m, Unsinn m, dummes Zeug (alle a int):
    2. Unsinn m, Mätzchen pl umg:
    stand no nonsense sich nichts gefallen lassen, nicht mit sich spaßen lassen;
    there is no nonsense about him er ist ein ganz kühler oder sachlicher Typ
    3. Un-, Widersinnigkeit f:
    a) ad absurdum führen,
    b) illusorisch machen
    4. Kleinigkeiten pl, Kinkerlitzchen pl umg
    B adj nonsensical:
    nonsense verses Nonsensverse;
    nonsense word Nonsenswort n
    * * *
    1. noun
    Unsinn, der

    piece of nonsense — Firlefanz, der (ugs. abwertend)

    make [a] nonsense of something — etwas zur Farce machen

    what's all this nonsense about...? — was soll das [dumme] Gerede über (+ Akk.)...?

    come along now, and no nonsense — kommt jetzt, und mach keinen Unsinn

    2. interjection
    * * *
    n.
    Blödsinn m.
    Quatsch m.
    Unsinn m.

    English-german dictionary > nonsense

  • 7 доведение до абсурда

    n
    law. argumentum ad absurdum, reductio ad absurdum

    Универсальный русско-немецкий словарь > доведение до абсурда

  • 8 affingo

    af-fingo (ad-fingo), finxī, fictum, ere, hinzubilden, anbilden, bildend anfügen, I) eig., von Künstlern: alci manus, Cic.: partem corporis, Cic. – multa natura aut affingit (bildet an) aut mutat, Cic.: gallinarum cubilia aut exsculpta aut afficta (angefügt), Varr.: bildl., ut non tamquam citharoedi prooemium affictum aliquod (nur äußerlich angefügtes), non cohaerens cum omni corpore membrum esse videatur, Cic. de or. 3, 325. – II) übtr.: 1) in der Vorstellung hinzu-, andichten, (fälschlich) hinzudenken, aliquid, Cic.: qui nihil opinione affingat assumatque ad aegritudinem, Cic.: quia huic generi malorum non affingitur illa opinio, jener Wahn nicht anhaftet, Cic. – 2) in der Darstellung fälschlich hinzufügen = hinzudichten, jmdm. andichten, quid error affinxerit, Cic.: multa rumore affingebantur, Caes.: u. so addunt et affingunt rumoribus (durch G.) m. folg. Acc. u. Infin., Caes. b.G. 7, 1, 2: neque vera laus ei detracta neque falsa afficta, Cic.: homines affingentes vana auditis, Liv.: alci rerum novarum crimen affingere, Tac. – 3) spätlat. = übh. erdichten, ex tempore absurdum iocum, Apul. met. 1, 17: litteras, Apul. met. 4, 16: quae fabella istum numerum affinxit? Treb. Poll. Claud. 6, 5: dah. sich einbilden, in der Phantasie sich vormalen, dum sibi ad haec singula intuentium animus affingit aut Aegyptum furore posito quiescentem aut etc., Eumen. pro inst. schol. 21, 2.

    lateinisch-deutsches > affingo

  • 9 cogo

    cōgo, coēgi, coāctum, ere (zsgzg. aus coigo, von co und ago), zusammentreiben, I) = durch irgend einen Antrieb zusammenbringen, auf einem Punkte vereinigen, 1) eig.: a) treibend, v. Hirten, pecus, oves, Verg.: oves intro, Plaut.: pecudes stabulis (in d. St.), Verg.

    b) verfammelnd, zusammenholen, zusammenziehen, von allen Seiten beitreiben, auftreiben, versammeln, vereinigen, publice operas, Cic.: medicos, Serv. Sulp. in Cic. ep. – amici, quos neque armis cogere neque auro parare queas, Sall.: ad iudicium omnem suam familiam undique, Caes.: omnes eodem cogimur, Hor.: c. eorum multitudinem in unum, Sall.: c. socios ad litora, Verg.: turbam ad merces emendas, Hor. – So nun bes. α) als milit. t. t., Streitkräfte, exercitum, Sall. u. Liv.: exercitum magnasque copias, Caes.: peditatus equitatusque copias, Caes.: magnum equitum numerum, Caes.: quam maximas manus possunt, cogunt, Caes.: XXIV milia iuvenum, Vell.: auxilia undique, Verg.: circiter XX cohortes Albā (aus Alba), ex Marsis et Paelignis, finitimis regionibus, Caes.: multitudinem hominum ex agris, Caes.: equites ex Latio et a sociis, Sall. – maiores eo (dahin) copias, Caes.: exercitum od. omnes copias in unum locum, vereinigen, Cic. u. Caes.: agmen rursus in unum, Liv.: omnes copias Brundisium, Pompei. in Cic. ep.: non amplius XIV cohortes Luceriam, id. ibid.: totam Hesperiam sub arma, Verg. – u. Schiffe, ingentem vim navium, Liv.: naves circiter LXXX onerarias cogere contrahereque, Caes.: naves actuarias septem Igili et in Cosano c., Caes.: naves in Venetiam quam plurimas possunt cogunt, Caes.: c. classem ex Asia, Caes. – β) als publiz. t. t., zusammenholen, -rufen, einberufen, berufen, versammeln, sowohl den Senat, senatum, Cic.: senatum in curiam, Liv.: u. einen einzelnen, quis autem umquam tanto damno senatorem coëgit? Cic. Phil. 1, 12. – im Passiv, senatus cogitur, Cic. u.a.: u. v. den Senatoren, cogi in senatum od. in curiam, Caes., Liv. u.a.: u. im Zshg. bl. cogi, zB. coguntur senatores non pignoribus, sed eorum, de quorum honore agitur, gratiā, Cic. Phil. 1, 12: u. von einem Senator, quid tandem erat causae, cur in senatum hesterno die tam acerbe cogerer? Cic. Phil. 1, 11. – als die Richter usw., iudices invitos, Cic.: iudicem alium, Amm.: iudicia maiestatis, Suet.: consilium de reo, Quint.: centumviralem hastam, Suet.: legitimum numerum decurionum, ICt. – als auch eine Versammlung des Volks usw., concilium, Caes. b. G. 7, 77, 1. Verg. Aen. 11, 304: concilium Hypatam (nach H.), Liv. 36, 26, 1: bucina cogebat priscos ad verba Quirites, Prop. 4, 1, 13.

    c) zusammentragend, zusammenbringen, zusammenhäufen, arma, tela domi suae, ICt.: aurum, Hor.: plura quam satis est, Hor. – So nun bes. α) einen Ertrag an Geld od. an Früchten zusammenbringen, einnehmen, einheimsen, einernten, talenta ad quindecim, Ter.: oleam, Cato: vinum, Plaut.: fructus, Varr.: mella pressis favis, Verg.: bis gravidos fetus, Verg. – β) eine Gabe, Abgabe usw. eintreiben, beitreiben, aufbringen, einkassieren, einsammeln, pecuniam, Cic., pecunias, Liv.: stipendium, Cic.: stipem, Cic.: statuarum nomine pecuniam per vim, Cic.: pecuniam Postumio (für P.), Cic.: pecuniam ex decumis, Cic.: pecuniam a civitatibus statuarum nomine, Cic.: ut e defunctorum bonis pro semisse dextans ei cogeretur, Suet.: bona Seiani aerario ablata in fiscum cogere, für den F. einziehen, Tac.

    d) zu einem Ganzen vereinigend, α) übh. vereinigen, im Passiv = sich vereinigen, zusammengehen, hae duae tunicae in unum coactae, Cels. – coactis cornibus in plenum novies lunaribus orbem, Ov.: u. so unde coactis cornibus in plenum menstrua luna redit, Prop. – Wolken, Sturm usw. zusammenziehen, aufhäufen, auftürmen, caelum hoc, in quo nubes, imbres ventique coguntur, Cic.; vgl. tum autem concretus in nubes cogitur aër, Cic.: tempestate coactā, Lucr.: magnum per inane coacta semina, Verg. – β) mehrere Stoffe durch Versetzung mit einer Flüssigkeit zu einer Masse vereinigen, etw. mit etw. versetzen, vermischen, omnibus (medicamentis) in unum bene coactis, Scrib. – m. Aug. wodurch? womit? durch Abl. od. ex m. Abl., cogi aquā, ex aqua, ex aceto (v. Medikamenten), Cels. – γ) einen flüssigen od. übh. dünnen Stoff in sich verdichten, gerinnen, frigore mella cogit hiems, Verg.: c. lac in duritiem, Plin. – aër nebulosus et coactus, dichter, Solin.: lac coactum, geronnene, Varr. LL. u. Ov.: sanies tenuis, non coacta, Cels.: fel sole coactum ad crassitudinem mellis, Plin. – dah. alvus coacta, harter Stuhl, Cels. – vestis coacta, gewalktes, Plin. 8, 192: u. subst., coācta, ōrum, n., dicht gewalkte (gefilzte) Wolle od. Haare, Filz, Caes. b. c. 3, 44, 7. – δ) zusammenhalten, geschlossen halten, schließen, cogere agmen (als milit. t. t.), den Zug zusammenhalten (so daß die einzelnen in guter Ordnung beim Zuge bleiben), sowohl von der Truppe selbst, agmen c. cum cura od. neglegentius, Liv.: als von der Nachhut, den Zug schließen u. decken, primae legionariae cohortes ibant, levis armatura et equites agmen cogebant, Liv.: u. v. Schiffen, prima praetoria navis Eudemi erat; cogebat agmen Chariclitus; Pamphilidas mediae classi praeerat, Liv. – u. im Bilde = den Rücken decken, der letzte sein, assentior tibi, ut nec duces simus nec agmen cogamus, Cic.: quarum (stellarum) agmina cogit Lucifer, Ov.: itaque sic ordinandus est dies omnis, tamquam cogat agmen (der letzte des Lebens sei), Sen. – so auch cuneis coactis se agglomerare, in geschlossenen Keilen, Verg. Aen. 12, 457: natu maximus (elephantus) ducit agmen, aetate proximus cogit sequentes, Solin. 25, 4.

    2) übtr.: a) zusammenstellen, vereinigen, verbinden, dum haec, quae dispersa sunt, cogantur, Cic. – est enim pollicitus, ius civile, quod nunc diffusum et dissipatum esset, in certa genera coacturum et ad artem facilem redacturum, Cic.: c. verba in alteros pedes, Ov.: quam (syllabam apice circumductam) ex duabus syllabis in unam cogentes, Quint.

    b) als philos. t. t., logisch zusammenstellen, folgern, schließen, m. Acc. u. m. Acc. u. Infin. (doch nur m. esse), aliud enim quam cogebatur illatum est, Cic.: hoc cogere volebat, falsas litteras esse, Cic. – im Pass. m. Ang. woraus? durch ex u. Abl., ex quibus id, quod volumus, efficitur et cogitur, Cic.: innumerabilia sunt, ex quibus effici cogique possit nihil esse, quod etc., Cic. Acad. 2, 116.

    c) in sich zusammendrängen, zusammenfassen, erant autem de rebus singulis in breve coactae causae, Liv.: urbanitas est virtus quaedam in breve dictum coacta, Quint.: brevitas coacta, gedrungene Kürze, Plin.

    II) von allen Seiten drängend aus einem weitern Bereiche in einen engern zusammen- u. hineintreiben, -drängen, zusammen- u. hineinzwängen, hineinnötigen, 1) eig., m. Ang. woher? durch ex u. Abl., m. Ang. wohin? durch ein Adv. od. durch in, intra, ad u. Akk., m. Ang. wodurch? durch Abl., a) treibend, v. Pers., boves in angustum locum, Nerat. dig. 9, 2, 53. – gew. im Bilde, ita hac re in angustum nunc meae coguntur copiae, Ter.: quoniam me ex comparato et constituto spatio defensionis in semihorae curriculum coëgisti, Cic.: qui quinquennalem ante censuram intra sex mensum et anni coëgisset spatium, eingezwängt (= beschränkt) auf usw., Liv.: coactus intra praecordia dolor, Sen. rhet.: qui optabat, ut populus Romanus unam cervicem haberet, ut scelera tot locis ac temporibus diducta in unum ictum et unum diem cogeret, Sen. – v. Winde, vis ventorum invitis nautis Rhodiorum in portum navem coëgit, Cic.: vi et necessario sumus in portum coacti, Cic.: est specus ingens, quo plurima vento cogitur unda, Verg.

    b) einschlagend, eindrückend usw. eintreiben, einzwängen, quercum cuneis coactis scindere, Verg. – u. eindrücken, einsetzen, vites in sulcum, Verg.

    c) v. Örtl. u. Flüssen, beengend zusammendrängen od. -zwängen, einzwängen, einengen, eum (amnem) ripae in tenuem alvum cogunt, Curt.: torrens rursus angustioribus coërcitus ripis iter cogit, Curt.: bes. im Passiv, ubi in artissimas ripas Aous cogitur amnis, Liv.: saltus in artas coactus fauces, Liv.: omnis Italia coacta in angustias finditur in duo promunturia, Sall. fr.: ceterum structura (tuguriorum) latior ab imo paulatim incremento operis in artius cogitur, ad ultimum in carinae maxime modum coit, Curt.

    2) übtr., jmd. wider seinen Willen durch äußere od. innere Nötigung in eine Lage, einen Zustand, zu einem Tun od. Lassen bringen, a) in eine Lage, einen Zustand bringen, drängen, nötigen, Boios in ius iudiciumque populi Romani, Liv.: totam gentem sub ius iudiciumque suum, Liv.: hostes in obsidionem iustam, Liv.: alqm in eam desperationem, ut etc., Suet. – bes., c. alqm in provinciam, jmd. auf seinen Posten weisen (v. Zensor), Liv.: c. alqm in ordinem, in Reih und Glied weisen, bildl. = jmd. in seiner Würde herabsetzen, beeinträchtigen, erniedrigen, hintansetzen, Liv. (s. Drak. Liv. 25, 3, 19): u. so nimium in ordinem se ipsum cogere, übermäßig seiner Würde vergeben, Liv. 3, 35, 6: crudelitatem suam in ordinem coactam putat, Sen. de clem. 1, 26, 4.

    b) zu einem Tun od. Lassen, jmd. zu etw. bringen, drängen, nötigen, zwingen (Ggstz. persuadere, voluntate impetrare u. dgl.), Passiv cogi auch unser sich genötigt sehen, α) alqm (was aber zuw. fehlt), m. Ang. wozu? αα) durch ad od. in u. Akk., alqm ad militiam, Sall.: alqm ad bellum, ad defectionem, Liv.: ad confessionem, Sen.: alqm ad mortem, Eutr.: alqm multo auro ad scelus, Tac.: oppida vi atque armis in deditionem, Liv.: utrumque regem in pacem, Iustin.: im Pass., ingratis cogi ad depugnandum, Nep.: in mortem cogi posse, in preces non posse, Sen. suas. 6, 7: cogi in supplicium alcis contra naturam suam, Hirt. b. G. – ββ) durch Infin., cogunt illi eum iurare, Caes.: invitos consistere cogunt, Caes.: te emere coëgit, Cic.: senatum cogor reprehendere, Cic.: necessario puteos fodere cogebantur, Caes.: ipsi accipere decumas coguntur, Cic.: cogor, quem laudavi semper, reprehendere, Cic.: quod cogerentur facere legibus, Cic.: u. (ohne Ang. wen?) durch Acc. u. Infin. Pass., quis pactionem fieri, quis adesse istos coëgit? Cic.: etiam si hominum studia deficiant, di ipsi immortales cogant ab his praeclarissimis virtutibus tot et tanta vitia superari? Cic.: quod arma omitti cogebat, Liv. (vgl. Fabri Liv. 21, 8, 12). – γγ) durch ut u. Konj., ne te quivit hodie cogere illam ut duceres, Ter.: cogere incipit eos, ut absentem Heraclium condemnarent, Cic.: vi coacturos, ut per suos finos eos ire paterentur, Caes. – δδ) durch bl. Acc. (in klass. Prosa nur allg. Acc. eines Pron. neutr. u. dgl.), u. zwar alqm alqd, u. im Pass. cogi alqd (s. Drak. Liv. 4, 26, 10), zB. quod vos vis cogit, id voluntate impetret, Ter.: vos id cogendi estis, Liv.: c. cives id omnes imperio legumque poenā, Cic.: cogi aliquid ab tribuno, Liv. – bl. alqd (s. Drak. Liv. 4, 26, 10. Weißenb. Liv. 4, 26, 3), zu etwas zwingen, etwas erzwingen, etiamne id lex coëgit? Ter.: persuadere aliquid, non omnia vi et minis cogere, Cic.: quietos pati quod sors iniqua cogeret iussit, Liv. fr.: cogis adulterium dando tempusque locumque, Ov. – dah. Partiz. coāctus, erzwungen, mit Zwang herbeigeführt (s. Nipperd. Tac. ann. 4, 51, 15), auspicium coactum et expressum, Cic.: numeri coacti, gezwungen, gesucht, Quint.: u. so quod absurdum et nimis coactum foret, Gell.: lacrimae coactae, Ov. met. 6, 628: deditio coacta, mors coacta (Ggstz. fortuita), Tac. – β) alqm ohne Ang. wozu? Vim hoc quidem est afferre. Quid enim refert, quā me ratione cogatis? cogitis certe, Cic. de amic. 26: alioquin quid proficis invitum cogendo? (zus. = durch Zwang), Ps. Quint. decl. – bes. Partiz. coāctus, genötigt, gezwungen, verb. invitus et coactus (Ggstz. volens, voluntate, suā sponte), Cic., Caes. u.a.: ea coacta ingratiis postilla coepit victum vulgo quaerere, Ter.: tum coacti necessario se aperiunt, Ter.: cum ego de me nisi coactus ac necessario dicerem, Cic.: gew. m. Ang. wodurch? durch Abl., coactus egestate od. inopiā, Ter.: coactus fame, Cic.: coactus re necessariā od. necessitate, Cic. u. Nep.: coactus metu od. terrore, Cic. – γ) ganz absol.: invitus feci; lex coëgit, Ter.: si res coget, Cic. – / Im Bibellatein Perf.-Form coxerunt, Itala (Cant.) Luc. 24, 29.

    lateinisch-deutsches > cogo

  • 10 incongruens

    in-congruēns, entis, inkonsequent, ungereimt, sententia alcis dissoluta atque inc., Plin. ep. 4, 9, 19: quod est incongruens et absurdum, Lact. 3, 8, 35. – m. Dat., Stoica disciplina pleraque est et sibi et nobis incongruens, Gell. 12, 5, 5. – incongruens est m. folg. Infin., incongruens atque ineptum est non in pectore sed in labris habere bonitatem, Lact. 3, 16, 4: m. folg. ut u. Konj., esse autem perversum et incongruens, ut simulacrum hominis a simulacro dei colatur, Lact. 2, 17, 6: u. so Lact. 4, 30, 6. – Superl., Augustin. de dono persev. 61.

    lateinisch-deutsches > incongruens

  • 11 praedico [1]

    1. prae-dico, āvī, ātum, āre, I) öffentlich ausrufen, -verkündigen, -bekanntmachen, A) eig.: a) v. Präko, auctionem, Plaut.: m. folg. Acc. u. Infin., non decumas frumenti sed dimidias venire partes, Cic.: m. folg. direkter Rede, quid autem tam absurdum quam si domini iussu ita praeco praedicet: ›domum pestilentem vendo‹, Cic. – b) v. einem Sklaven: peccatum uum, Donat. Ter. Andr. 3, 5, 12. – B) übtr.: 1) im allg., öffentlich, laut bekanntmachen, aussagen, äußern, erklären, behaupten, nachdrücklich hervorheben, vorstellen, vera, Ter.: alci vitium, beilegen, Plaut.: paucitatem nostrorum militum suis, Caes.: sua in eum perpetui temporis officia, Caes.: iniuriam in eripiendis legionibus praedicat, Caes. – m. dopp. Acc., patrem eius miserum praedicas, erklärst für usw., Plaut. most. 981. – m. folg. Acc. u. Infin., ipsum Crassum praedicantem audivi contumeliam illam sibi a Cicerone impositam esse, Sall.: atque ea iuventutis exercendae causā ac desidiae minuendae causā fieri praedicant, Caes.: de se autem hoc praedicat, Antiocho Aebutii servo se imperasse, ut etc., Cic.: im Passiv m. Nom. u. Infin., M. Crassus ab eadem illa peste infestissimus esse meis fortunis praedicabatur, Cic. Sest. 39. – absol., ut praedicas, Plaut. u. Cic.: ita praedicant, Ter. – 2) als t. t. der Kirchenspr., das Evangelium usw. verkündigen ( predigen), Christum, Vulg. 1. Cor. 15, 12: evangelium, Lact. de mort. pers. 2, 4: paenitentiam (Buße), Ambros. in Luc. 2. § 68: verbum dei latroni, Sulp. Sev. vit. S. Mart. 5, 6: futura omnia Romae Lact. 4, 21, 2: absol., apostolos mittere ad praedicandum, Tert. de praescr. haer. 21 in. – 3) prägn., rühmend verkündigen, rühmlich erwähnen, rühmen, virtutem, Cic.: faciem alcis aut laudem alci (gegen jmd.), Ter.: laudes alcis, Nep.: alqd miris laudibus, Plin.: falsa de se, Cic.: gloriosius de se, Cic.: de suis laudibus, Caes.: nostra praedicabitur pugna, Cic.: praedicatus familiariter, geschildert, Plaut. – m. dopp. Acc., alqm liberatorem patriae, Nep.: Galli se omnes ab Dite prognatos praedicant, Caes. – im Passiv m. Nom. u. Infin., pulcherrima atque optima fuisse praedicatur Romana res publica, Augustin. de civ. dei 2, 18, 2. p. 75, 15 D.2 – II) vorhersagen, vorherverkündigen, Hygin. fab. 14. p. 46, 12 Schm. Cypr. epist. 63, 7 u. 8: persecutiones, Tert. de fuga in persec. 6.

    lateinisch-deutsches > praedico [1]

  • 12 доводить до абсурда

    v
    gener. (что-л.) (etw.) ad absurdum führen

    Универсальный русско-немецкий словарь > доводить до абсурда

  • 13 доказывать от противного

    v
    math. (etw.) ad absurdum führen

    Универсальный русско-немецкий словарь > доказывать от противного

  • 14 приведение к абсурду

    Универсальный русско-немецкий словарь > приведение к абсурду

  • 15 explode

    1. intransitive verb
    (lit. or fig.) explodieren; [Bevölkerung:] rapide zunehmen
    2. transitive verb
    2) (fig.) widerlegen [Vorstellung, Doktrin, Theorie]
    * * *
    [ik'spləud] 1. verb
    1) (to (cause to) blow up with a loud noise: The bomb exploded; The police exploded the bomb where it could cause no damage.) explodieren (lassen)
    2) (suddenly to show strong feeling: The teacher exploded with anger; The children exploded into laughter.) platzen
    3) (to prove (a theory etc) wrong.) umwerfen
    - academic.ru/25806/explosion">explosion
    - explosive 2. noun
    ((a) material that is likely to explode: gelignite and other explosives.) der Sprengstoff
    * * *
    ex·plode
    [ɪkˈspləʊd, ekˈ-, AM -oʊd]
    I. vi
    1. (blow up) explodieren; bomb explodieren, hochgehen fam; tyre platzen
    2. ( fig: give vent) sich akk entladen, explodieren fam; (lose temper) in die Luft gehen fam
    the peaceful protest \exploded into a riot die friedliche Protestkundgebung schlug in öffentlichen Aufruhr um
    to \explode in [or with] anger [or fury] [or rage] vor Wut platzen [o in die Luft gehen] fam
    to \explode into giggles plötzlich loskichern
    to \explode in laughter/tears in Gelächter/Tränen ausbrechen
    to \explode at sb auf jdn losgehen
    3. ( fig: grow rapidly) population explodieren, explosionsartig zunehmen [o wachsen
    II. vt
    to \explode sth
    1. (blow up) etw zur Explosion bringen; bomb etw zünden; container etw sprengen, etw zum Bersten bringen; ball etw zum Platzen bringen [o platzen lassen
    2. (refute) etw widerlegen
    to \explode a theory eine Theorie ad absurdum führen geh [o fam über den Haufen werfen
    3. (show details) diagram, drawing etw [in Einzelteile] aufgelöst [perspektivisch] darstellen
    4.
    to \explode a myth einen Mythos zerstören, mit einem Mythos aufräumen fam
    * * *
    [ɪk'spləʊd]
    1. vi

    to explode with angervor Wut platzen (inf), in die Luft gehen (inf)

    to explode with laughter — in schallendes Gelächter ausbrechen, losplatzen (inf)

    to explode into life (engine, game) — plötzlich in Gang kommen; (crisis) plötzlich aufflammen

    2. vt
    1) bomb, plane sprengen; dynamite, gas zur Explosion bringen
    2) (fig) theory zu Fall bringen
    * * *
    explode [ıkˈspləʊd]
    A v/t
    1. a) zur Explosion bringen, explodieren lassen
    b) (in die Luft) sprengen
    2. beweisen, dass etwas falsch oder unhaltbar oder widersinnig ist:
    explode a myth einen Mythos zerstören;
    explode rumo(u)rs Gerüchten den Boden entziehen;
    explode a theory eine Theorie widerlegen
    3. LING als Explosivlaut aussprechen
    B v/i
    1. a) explodieren, (Granate etc) krepieren
    b) in die Luft fliegen
    2. fig ausbrechen (into, with in akk), platzen (with, in vor dat):
    explode with fury vor Wut platzen, explodieren;
    explode with laugther in schallendes Gelächter ausbrechen, losplatzen
    3. fig sprunghaft ansteigen, sich explosionsartig vermehren (besonders Bevölkerung)
    * * *
    1. intransitive verb
    (lit. or fig.) explodieren; [Bevölkerung:] rapide zunehmen
    2. transitive verb
    2) (fig.) widerlegen [Vorstellung, Doktrin, Theorie]
    * * *
    v.
    explodieren v.

    English-german dictionary > explode

  • 16 absurdo

    1. ab'surđo adj
    sinnlos, absurd, unsinnig
    2. ab'surđo m
    Unsinn m, Absurdität f, Sinnlosigkeit f
    ( femenino absurda) adjetivo
    ————————
    sustantivo masculino
    absurdo1
    absurdo1 [aβ'surðo]
    Absurdität femenino; reducir algo al absurdo etw ad absurdum führen
    ————————
    absurdo2
    absurdo2 , -a [aβ'surðo, -a]
    absurd

    Diccionario Español-Alemán > absurdo

  • 17 reducir al absurdo algo

    reducir al absurdo algo
    etwas ad absurdum führen

    Diccionario Español-Alemán > reducir al absurdo algo

  • 18 reducir algo al absurdo

    reducir algo al absurdo
    etwas ad absurdum führen

    Diccionario Español-Alemán > reducir algo al absurdo

  • 19 reducir

    rrɛđu'θir
    v irr
    1) herabsetzen, verkleinern, verringern
    2) (fig: menguar) dämpfen, nachlassen, schmälern
    3) ( limitar) kürzen, beschränken, vermindern, abbauen
    4)
    verbo transitivo
    1. [disminuir] verringern
    2. [hacer más pequeño] verkleinern
    3. [someter] überwältigen
    4. [concentrar] verdicken
    6. [transformar]
    ————————
    verbo intransitivo
    ————————
    reducirse a verbo pronominal
    1. [limitarse] sich beschränken auf (+A)
    2. [equivaler] hinauslaufen auf (+A)
    reducir
    reducir [rreðu'θir]
    num1num (disminuir) también química reduzieren; (personal) abbauen; (gastos) senken; (precios) herabsetzen
    num2num (foto, dibujo) verkleinern; reducir de escala in einem kleineren Maßstab wiedergeben
    num3num (someter) unterwerfen; la policía redujo al agresor die Polizei überwältigte den Täter
    num4num (convertir) verwandeln [a in+acusativo]; el fuego redujo la casa a cenizas bei dem Feuer brannte das Haus völlig nieder; reducir/quedar reducido a escombros in Schutt und Asche legen/liegen; reducir al absurdo algo etw ad absurdum führen
    num5num (limitar) beschränken [a auf+acusativo]
    num6num (resumir) zusammenfassen; (acortar) kürzen
    num7num medicina einrenken
    num8num matemática umrechnen; reducir al común denominador ( también figurativo) auf einen gemeinsamen Nenner bringen
    automóvil y tráfico zurückschalten
    reducirse sich beschränken [a auf+acusativo]

    Diccionario Español-Alemán > reducir

  • 20 affingo

    af-fingo (ad-fingo), finxī, fictum, ere, hinzubilden, anbilden, bildend anfügen, I) eig., von Künstlern: alci manus, Cic.: partem corporis, Cic. – multa natura aut affingit (bildet an) aut mutat, Cic.: gallinarum cubilia aut exsculpta aut afficta (angefügt), Varr.: bildl., ut non tamquam citharoedi prooemium affictum aliquod (nur äußerlich angefügtes), non cohaerens cum omni corpore membrum esse videatur, Cic. de or. 3, 325. – II) übtr.: 1) in der Vorstellung hinzu-, andichten, (fälschlich) hinzudenken, aliquid, Cic.: qui nihil opinione affingat assumatque ad aegritudinem, Cic.: quia huic generi malorum non affingitur illa opinio, jener Wahn nicht anhaftet, Cic. – 2) in der Darstellung fälschlich hinzufügen = hinzudichten, jmdm. andichten, quid error affinxerit, Cic.: multa rumore affingebantur, Caes.: u. so addunt et affingunt rumoribus (durch G.) m. folg. Acc. u. Infin., Caes. b.G. 7, 1, 2: neque vera laus ei detracta neque falsa afficta, Cic.: homines affingentes vana auditis, Liv.: alci rerum novarum crimen affingere, Tac. – 3) spätlat. = übh. erdichten, ex tempore absurdum iocum, Apul. met. 1, 17: litteras, Apul. met. 4, 16: quae fabella istum numerum affinxit? Treb. Poll. Claud. 6, 5: dah. sich einbilden, in der Phantasie sich vormalen, dum sibi ad haec singula intuentium animus affingit aut Aegyptum furore posito quiescentem aut
    ————
    etc., Eumen. pro inst. schol. 21, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > affingo

См. также в других словарях:

  • absurdum — É™b sÉœrddÊŒm /É™b sɜːd n. from the Latin phrase ad absurdum (to the point of absurdity) …   English contemporary dictionary

  • absurdum —    (s.m.) Una materia a bassa credibilità, una tesi intellettualmente assurda o chiaramente menzognera, che urta il senso di verità del giudi­ce. L oratore può simulare di sostenere un opinione inconciliabile con i principi suoi e dell uditorio,… …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • absurdum — …   Useful english dictionary

  • Reductio ad absurdum — (Latin for reduction to the absurd ), also known as an apagogical argument, reductio ad impossibile, or proof by contradiction, is a type of logical argument where one assumes a claim for the sake of argument and derives an absurd or ridiculous… …   Wikipedia

  • Ad absurdum — Die Reductio ad absurdum (v. lat. für Zurückführung auf das widrig Klingende, Ungereimte, Unpassende, Sinnlose) ist eine Schlussfigur und Beweistechnik in der Logik. Bei der Reductio ad absurdum wird eine Aussage widerlegt, indem gezeigt wird,… …   Deutsch Wikipedia

  • Ad absurdum führen — Die Reductio ad absurdum (v. lat. für Zurückführung auf das widrig Klingende, Ungereimte, Unpassende, Sinnlose) ist eine Schlussfigur und Beweistechnik in der Logik. Bei der Reductio ad absurdum wird eine Aussage widerlegt, indem gezeigt wird,… …   Deutsch Wikipedia

  • Reductio ad absurdum — Die Reductio ad absurdum (von lat. für Zurückführung auf das widrig Klingende, Ungereimte, Unpassende, Sinnlose) ist eine Schlussfigur und Beweistechnik in der Logik. Bei der Reductio ad absurdum wird eine Aussage widerlegt, indem gezeigt wird,… …   Deutsch Wikipedia

  • reductio ad absurdum — index counterargument Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 reductio ad absurdum …   Law dictionary

  • Credo quia absurdum — is a Latin phrase of uncertain origin. It means I believe because it is absurd It is derived from a poorly remembered or misquoted passage in Tertullian s De Carne Christi defending the tenets of orthodox Christianity against docetism, which… …   Wikipedia

  • Cum nimis absurdum — Am 14. Juli 1555 veröffentlichte Papst Paul IV. die Päpstliche Bulle Cum nimis absurdum, worin betont wurde, dass die Juden, die er als Christusmörder bezeichnet, durch ihre eigene Schuld von Gott zu ewigen Sklaven verdammt seien. Bei dieser… …   Deutsch Wikipedia

  • ad absurdum — (izg. ȁd absùrdum) DEFINICIJA do apsurda, do besmisla (npr. zakomplicirati, otežati što i sl.) SINTAGMA reductio ad absurdum (izg. redùkcio ad absurdum) u logici svođenje neke tvrdnje na besmislicu ETIMOLOGIJA lat …   Hrvatski jezični portal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»