-
1 abnuo
abnŭo, ĕre, nŭi, nŭĭtum (nūtum) - intr. et tr. - [st2]1 [-] faire un signe négatif (avec la tête ou la main), faire signe que non, dire non, nier, refuser, s'opposer. [st2]2 [-] refuser de prendre, refuser de donner, contester, s'opposer à, repousser. - si quidpiam orem, abnuunt, Plaut.: si je demande quelque chose, ils font signe que non. - abnuere aliquid: refuser qqch, nier qqch. - abnuere + inf.: refuser de. - non abnuebant parere, Liv.: ils ne refusaient pas d'obéir. - abnuere + prop. inf.: nier que. - non abnuere quin: ne pas s’opposer à ce que. - non abnuere + prop. inf.: ne pas s'opposer à ce que. - manu abnuit quidquam opis in se esse, Liv. 36, 34, 6: il fit signe de la main qu'il n'y avait rien à espérer de lui. - nec abnuitur ita fuisse, si ad judices alios itum foret, Liv. 3, 72, 7: et l'on reconnaît qu'il en aurait été ainsi si on s'était adressé à d'autres juges. - abnuere aliquid alicui: refuser qqch à qqn. - de nullo negotio abnuere, Sall.: ne rien refuser. - neque illi senatus de ullo negotio abnuere audebat, Sall. J. 84, 3: et le Sénat n'osait rien lui refuser. - abnuere alicui de re: opposer à qqn un refus sur un point. - abnuitur: on nie. - non abnuitur, Liv.: on ne conteste pas. - non abnuere quin: ne pas s'opposer à ce que. - non abnuere se, quin cuncta infelicis domus mala patefierent, Tac. An. 13, 14: (Agrippine) ne refuse pas que l'on expose au grand jour tous les drames d'une maison infortunée. - regi pacem neque abnuere neque polliceri, Sall. J. 47: il ne refusait pas la paix au roi, ni ne la lui promettait. - abnuere crimen, Tac.: repousser une accusation. - subita belli locus abnuit, Tac.: la disposition des lieux s'oppose à un coup de main. - hoc spes abnuit, Tib.: je ne puis l'espérer.* * *abnŭo, ĕre, nŭi, nŭĭtum (nūtum) - intr. et tr. - [st2]1 [-] faire un signe négatif (avec la tête ou la main), faire signe que non, dire non, nier, refuser, s'opposer. [st2]2 [-] refuser de prendre, refuser de donner, contester, s'opposer à, repousser. - si quidpiam orem, abnuunt, Plaut.: si je demande quelque chose, ils font signe que non. - abnuere aliquid: refuser qqch, nier qqch. - abnuere + inf.: refuser de. - non abnuebant parere, Liv.: ils ne refusaient pas d'obéir. - abnuere + prop. inf.: nier que. - non abnuere quin: ne pas s’opposer à ce que. - non abnuere + prop. inf.: ne pas s'opposer à ce que. - manu abnuit quidquam opis in se esse, Liv. 36, 34, 6: il fit signe de la main qu'il n'y avait rien à espérer de lui. - nec abnuitur ita fuisse, si ad judices alios itum foret, Liv. 3, 72, 7: et l'on reconnaît qu'il en aurait été ainsi si on s'était adressé à d'autres juges. - abnuere aliquid alicui: refuser qqch à qqn. - de nullo negotio abnuere, Sall.: ne rien refuser. - neque illi senatus de ullo negotio abnuere audebat, Sall. J. 84, 3: et le Sénat n'osait rien lui refuser. - abnuere alicui de re: opposer à qqn un refus sur un point. - abnuitur: on nie. - non abnuitur, Liv.: on ne conteste pas. - non abnuere quin: ne pas s'opposer à ce que. - non abnuere se, quin cuncta infelicis domus mala patefierent, Tac. An. 13, 14: (Agrippine) ne refuse pas que l'on expose au grand jour tous les drames d'une maison infortunée. - regi pacem neque abnuere neque polliceri, Sall. J. 47: il ne refusait pas la paix au roi, ni ne la lui promettait. - abnuere crimen, Tac.: repousser une accusation. - subita belli locus abnuit, Tac.: la disposition des lieux s'oppose à un coup de main. - hoc spes abnuit, Tib.: je ne puis l'espérer.* * *Abnuo, abnuis, abnui, abnutum, pen. pro. abnuere, Hocher la teste en monstrant signe de non vouloir quelque chose.\Abnuere, Recusare. Refuser à prendre, ou bailler, Esconduire.\Imperium abnuere. Liu. Refuser d'obeir.\Iussa ducis abnuere. Tacit. Ne point vouloir obeir aux commandements du capitaine.\Abnuere. Colu. Nier, Dire le contraire.\Aliquid alicui abnuere. Cic. Denier, Refuser.\Alicui de re aliqua abnuere. Sallust. Refuser.\Abnuere, Prohibere. Virg. Defendre de faire quelque chose.\Locus impetum abnuit. Tacit. Le lieu empesche qu'on ne puist, etc. Il ne permet point que, etc.\Spes hoc abnuit. Tibul. Il ne fault point esperer cela. -
2 abnuo
abnuo abnuo, nui, (nuiturus), ere кивать в знак отрицания -
3 abnuo
abnuo abnuo, nui, (nuiturus), ere отрицать -
4 abnuo
abnuo abnuo, nui, nuiturus, ere не благоприятствовать -
5 abnuo
abnuo abnuo, nui, nuiturus, ere отклонять -
6 abnuo
ab-nuo, nuī, nuitūrus, ere (ab u. *nuo), abwinken, durch Winke od. Gebärden, bes. mit Kopf od. Augen, ein Zeichen geben, daß man etwas nicht tun könne od. wolle (griech. ἀπονεύω, Ggstz. annuo, s. Nigid. b. Gell. 10, 4. § 4), manu abnuit quicquam opis in se esse, gab mit der Hand ein Zeichen, daß er nicht retten könne, Liv. 36, 34, 6. – Dah. a) übh. etwas von sich weisen, zurückweisen, von etw. nichts hören wollen, etw. ablehnen, nicht gutheißen, verweigern, (sich weigern), versagen, verschmähen, verneinen, verleugnen, ableugnen (Ggstz. annuo, concedo, probo, accipio, affirmo, fateor, polliceor), absol., non recuso, non abnuo, Cic.: abnuente Tigrane, gegen den Willen des T., Sall.: m. de u. Abl., neque illi senatus de ullo negotio abnuere, Sall.: m. Acc., intellegas, quid quisque concedat, quid abnuat, Cic.: pacem (Ggstz. accipere pacem), Liv.: regi pacem (Ggstz. polliceri), Sall.: imperium auspiciumque, den Gehorsam verweigern, Liv.: omen, Verg.: linguam Romanam, Tac.: saevitiam caeli, nicht ertragen wollen, Tac.: m. Infinit. od. Acc. u. Infinit. (gew. non od. haud abnuo u. dgl.), nec abnuebant melioribus parēre, Liv.: nemo tam audax unquam fuit, quin abnueret a se commissum esse facinus, Cic. de legg. 1, 40: Scipione abnuente privatim sibi ullum cum Poeno odium, Liv.: nec abnuitur ita fuisse, Liv.: non abn. m. folg. quin u. Konjunktiv, Tac. ann. 13, 14. – von Lebl., nicht zusagen, hinderlich sein, ungünstig sein, spes abnuit, Tibull.: nihil abnueret duritia, Plin.: quando locus abnueret, Tac. – b) v. Soldaten, sich weigern weiter zu kämpfen, den Gehorsam verweigern (s. Deder. Dict. 3, 13), Sall., Liv. u.a. – c) m. Dat. = einer Sache entsagen, abhold sein (s. Hildebr. Apul. met. 6, 6. p. 411), Thebanis conatibus, Apul.: terrenis remediis, Apul. – / arch. abnuont = abnuunt, Plaut. capt. 481 u. truc. prol. 6. – Part. Fut. Akt. abnuitūrus bei Sall. hist. fr. 1, 32 (37).
-
7 abnuo
ab-nuo, nuī, nuitūrus, ere (ab u. *nuo), abwinken, durch Winke od. Gebärden, bes. mit Kopf od. Augen, ein Zeichen geben, daß man etwas nicht tun könne od. wolle (griech. ἀπονεύω, Ggstz. annuo, s. Nigid. b. Gell. 10, 4. § 4), manu abnuit quicquam opis in se esse, gab mit der Hand ein Zeichen, daß er nicht retten könne, Liv. 36, 34, 6. – Dah. a) übh. etwas von sich weisen, zurückweisen, von etw. nichts hören wollen, etw. ablehnen, nicht gutheißen, verweigern, (sich weigern), versagen, verschmähen, verneinen, verleugnen, ableugnen (Ggstz. annuo, concedo, probo, accipio, affirmo, fateor, polliceor), absol., non recuso, non abnuo, Cic.: abnuente Tigrane, gegen den Willen des T., Sall.: m. de u. Abl., neque illi senatus de ullo negotio abnuere, Sall.: m. Acc., intellegas, quid quisque concedat, quid abnuat, Cic.: pacem (Ggstz. accipere pacem), Liv.: regi pacem (Ggstz. polliceri), Sall.: imperium auspiciumque, den Gehorsam verweigern, Liv.: omen, Verg.: linguam Romanam, Tac.: saevitiam caeli, nicht ertragen wollen, Tac.: m. Infinit. od. Acc. u. Infinit. (gew. non od. haud abnuo u. dgl.), nec abnuebant melioribus parēre, Liv.: nemo tam audax unquam fuit, quin abnueret a se commissum esse facinus, Cic. de legg. 1, 40: Scipione abnuente privatim sibi ullum cum Poeno odium, Liv.: nec abnuitur ita fuisse, Liv.:————non abn. m. folg. quin u. Konjunktiv, Tac. ann. 13, 14. – von Lebl., nicht zusagen, hinderlich sein, ungünstig sein, spes abnuit, Tibull.: nihil abnueret duritia, Plin.: quando locus abnueret, Tac. – b) v. Soldaten, sich weigern weiter zu kämpfen, den Gehorsam verweigern (s. Deder. Dict. 3, 13), Sall., Liv. u.a. – c) m. Dat. = einer Sache entsagen, abhold sein (s. Hildebr. Apul. met. 6, 6. p. 411), Thebanis conatibus, Apul.: terrenis remediis, Apul. – ⇒ arch. abnuont = abnuunt, Plaut. capt. 481 u. truc. prol. 6. – Part. Fut. Akt. abnuitūrus bei Sall. hist. fr. 1, 32 (37). -
8 abnuo
ab-nŭo, ŭi, ŭĭtum (hence abnŭĭturus, Sall. Fragm. 1, 37 Kritz), or ūtum, 3, v. a. and n. (abnueo, Enn. ap. Diom. p. 378 P. or Ann. v. 283 Vahl.:I.abnuebunt,
id. ib. or Trag. v. 371 id.), lit., to refuse by a nod (cf. Nigid. ap. Gell. 10, 4 fin.); hence, to deny, refuse, to decline doing a thing, to reject.Lit.A. (α).Absol.:(β).non recuso, non abnuo,
Cic. Mil. 36, 100; so Plaut. Capt. 3, 1, 21; id. Truc. prol. 6; Hor. S. 2, 5, 52; Tac. A. 11, 12; id. Agr. 4 al.—With acc. (in Cic. only with general objects, as quid, nihil):(γ).cum intellegas, quid quisque concedat, quid abnuat,
Cic. Fin. 2, 1, 3:nihil umquam abnuit meo studio voluntas tua,
refused, id. Fat. 2, 3; so,aliquid alicui: regi pacem neque abnuere neque pollicere,
Sall. J. 47 fin.:alia (opp. probo),
id. ib. 83 fin.:abnuere cognomen Bruti,
Liv. 1, 56, 8:imperium,
id. 3, 66, 3; cf.:imperium auspiciumque,
to reject, id. 28, 27, 4:regulae rationem,
Quint. 1, 6, 33:omen,
Verg. A. 5, 531:aliquem comitem inceptis,
Sil. 3, 110. —With inf.:* (δ).certare abnueo, Enn. l. l.: nec abnuebant melioribus parere,
Liv. 22, 13 fin.; so id. 22, 37, 4.—With acc. and inf.:aeternam sibi naturam abnuit esse,
Lucr. 3, 641; cf.:abnueret a se commissum esse facinus,
Cic. Leg. 1, 14, 40; and:haud equidem abnuo egregium ducem fuisse Alexandrum,
Liv. 9, 17, 5; so id. 5, 33, 4; 30, 20, 6; Quint. 5, 8, 3; 6, 2, 11 (opp. concedo); Verg. A. 10, 8 al.; cf.also: manu abnuit quidquam opis in se esse,
Liv. 36, 34, 6.— Impers.:nec abnuitur ita fuisse,
Liv. 3, 72, 6. —With quin:* (ε).non abnuere se quin cuncta mala patefierent,
Tac. A. 13, 14.—With de:B.neque illi senatus de ullo negotio abnuere audebat,
Sall. J. 84, 3.Esp., abnuens, like the Gr. apeipôn, declining service, giving up (very rare):II.milites fessos itineris magnitudine et jam abnuentes omnia,
Sall. J. 68, 3; cf.:fessos abnuentesque taedio et labore,
declining the combat, Liv. 27, 49, 3.Transf., of abstract subjects, not to admit of, to be unfavorable ( poet. and in post-Aug. prose):quod spes abnuit,
Tib. 4, 1, 25:quando impetus et subita belli locus abnueret,
Tac. H. 5, 13:hoc videretur, nisi abnueret duritia,
Plin. 37, 10, 54, § 145. -
9 abnuo
nuī, (nuitūrus), ere[ одного корня с nutus, numen ]1) делать знак отказа, отрицания или неумения ( manū L); отказывать (alicui aliquid C etc., редко de aliquā re Sl); отклонять, отказываться, не принимать, отвергать (pacem L; illum rerum statum T)a. pugnam L — отказываться сражаться2) возражать, оспариватьnec abnuitur ita fuisse, si ad judices alios itum foret L — нет сомнения, что (всё) сложилось бы точно так же и при другом составе судейa. imperium alicujus L — не покориться, отказать в повиновении кому-л.5) не благоприятствовать, не позволять, препятствовать -
10 abnuo
abnuere, abnui, abnuitus Vrefuse, decline; deny (guilt); refuse by a sign, shake head; reject; rule out -
11 abnuo
, abnui, -, abnuere 3отрицать, отказывать, отклонять, отвергать, не принимать, возражать, оспаривать -
12 adnuo
an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.I.In gen.:II.ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,
Plaut. As. 4, 1, 39:adnuerunt sociis,
Vulg. Luc. 5, 7:simul ac adnuisset,
at the first nod, Cic. Quint. 5:adnuentibus ac vocantibus suis evadit,
Liv. 1, 12:adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,
Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—Esp.A.To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):B.daturine estis an non? adnuunt,
Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:id quoque toto capite adnuit,
Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:non adversata petenti Adnuit,
Verg. A. 4, 128:audacibus adnue coeptis,
be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:amicitiis adnuere,
Vulg. 2 Macc. 14, 20:Adnuit precibus Lysiae,
ib. ib. 11, 15:Omnia omnibus adnuit,
Cat. 61, 159.—With acc. of thing:quod cum rex adnuisset,
Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:ego autem venturum adnuo,
Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:C. (α).caeli quibus adnuis arcem,
Verg. A. 1, 250:sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,
shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,
Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—By a nod:(β).quos iste adnuerat,
Cic. Verr. 2, 1, 61.—By a wink:(γ).quae adnuit oculo,
Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:adnuunt oculis,
they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—By the hand:adnuens eis manu, ut tacerent,
Vulg. Act. 12, 17:adnuit manu ad plebem,
ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:falsa adnuere,
Tac. A. 14, 60. -
13 annuo
an-nŭo (better adn-), ŭi (ūvi, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.), ūtum, 3, v. n. [-nuo, whence nutum; Gr. neuô; cf. abnuo], to nod to, to nod.I.In gen.:II.ne illa ulli homini nutet, nictet, adnuat,
Plaut. As. 4, 1, 39:adnuerunt sociis,
Vulg. Luc. 5, 7:simul ac adnuisset,
at the first nod, Cic. Quint. 5:adnuentibus ac vocantibus suis evadit,
Liv. 1, 12:adnuit, et totum nutu tremefecit Olympum,
Verg. A. 9, 106; to ask by a wink or nod (opp. renuo), Tac. A. 15, 58.—Esp.A.To give assent or approval by nodding, to nod assent to, to approve, favor, allow, grant. promise to do (constr. with dat. of person, or with acc. of thing and dat. of person; opp. abnuo, to dissent, refuse):B.daturine estis an non? adnuunt,
Plaut. Truc. prol. 4: adnuo Terram intuens modeste, * Ter. Eun. 3, 5, 32:id quoque toto capite adnuit,
Cic. de Or. 2, 70, 285; id. Phil. 13, 3:non adversata petenti Adnuit,
Verg. A. 4, 128:audacibus adnue coeptis,
be favorable to, smile on our undertakings, id. G. 1, 40; id. A. 9, 625; Plin. Ep. 1, 22 fin.:amicitiis adnuere,
Vulg. 2 Macc. 14, 20:Adnuit precibus Lysiae,
ib. ib. 11, 15:Omnia omnibus adnuit,
Cat. 61, 159.—With acc. of thing:quod cum rex adnuisset,
Vulg. 2 Macc. 4, 10.—With acc. and inf.: adnuvit sese mecum decernere ferro, Enn. ap. Prisc. p. 882 P.:ego autem venturum adnuo,
Plaut. Bacch. 2, 2, 9; Liv. 28, 17; Verg. A. 11, 20.—Adnuere alicui aliquid; poet., to promise or grant something to one:C. (α).caeli quibus adnuis arcem,
Verg. A. 1, 250:sin nostrum adnuerit nobis Victoria Martem,
shall grant us a successful engagement, id. ib. 12, 187:ni divūm pater adnuisset rebus Aeneae potiore ductos alite muros,
Hor. C. 4, 6, 22: adnuite nutum numenque vestrum invictum Campanis, give your assent, etc., Liv. 7, 30.—By a nod:(β).quos iste adnuerat,
Cic. Verr. 2, 1, 61.—By a wink:(γ).quae adnuit oculo,
Vulg. Prov. 10, 10; so absol.:adnuunt oculis,
they make signs with their eyes, ib. Psa. 34, 19; ib. Prov. 6, 13; ib. Eccli. 27, 25.—By the hand:adnuens eis manu, ut tacerent,
Vulg. Act. 12, 17:adnuit manu ad plebem,
ib. ib. 21, 40. —Hence, in gen., to indicate, declare:falsa adnuere,
Tac. A. 14, 60. -
14 recuso
I.In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.(α).With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50:(β).me judicem,
Tac. Or. 5 al.; cf.:populum Romanum disceptatorem,
Cic. Fl. 38, 97:populi Romani amicitiam,
Caes. B. G. 1, 44:nec quae pepigere recusent,
Verg. A. 12, 12:nullum periculum communis salutis causā,
Caes. B. G. 7, 2; so,nullum periculum,
id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26:laborem,
id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10:nihil nisi hiberna,
Caes. B. G. 5, 41:legumina,
id. B. C. 3, 47 fin.:servitutem,
Sall. J. 31, 20:vincla (leones),
Verg. A. 7, 16:jussa,
id. ib. 5, 749 et saep.:nihil tibi a me postulanti recusabo,
Cic. de Or. 2, 29, 128; so,psalteria virginibus probis,
Quint. 1, 10, 31:nihil de poenā,
Cic. Planc. 1, 3; cf.:de stipendio,
Caes. B. G. 1, 44:qui quod ab altero postularent, in se recusarent,
id. B. C. 1, 32, 5:Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,
rejected, Just. 13, 2, 11. —Of things: terra numquam recusat imperium,
Cic. Sen. 15, 51:genua impediunt cursumque recusant,
Verg. A. 12, 747:rapax ignis non umquam alimenta recusat,
Ov. M. 8, 837:(falsae gemmae) recusant limae probationem,
Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep. —With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative):(γ).mori recusare,
Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17:hoc facere,
id. 5, 53, 9:ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti,
Verg. A. 2, 126:praeceptis parere,
id. ib. 2, 607:quicquam tentare,
id. ib. 11, 437:tibi comes ire,
id. ib. 2. 704:facere ipse,
Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. [p. 1538] Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.—Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus,
Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.—With object-clause:(δ).non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,
Plin. 29, 1, 8, § 16:Velinum lacum obstrui recusantes,
refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.—With de:(ε).de judiciis transferendis recusare,
Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—With ne:(ζ).Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus... judicium capitis in se constitueretur,
Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:sententiam ne diceret, recusavit,
id. Off. 3, 27, 100:reliqui... ne unus omnes antecederet, recusarent,
Caes. B. C. 3, 82 fin. —With quin:(η).si absim, haud recusem, quin mihi male sit,
Plaut. Curc. 1, 3, 8:non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,
Cic. Ac. 2, 3, 7:non recuso quin, etc.,
id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.:neque recusare... quin armis contendant,
id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.—With quominus:(θ).nec recusabo, quominus omnes mea legant,
Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31:... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,
Caes. B. G. 1, 31:neque recusavit quo minus poenam subiret,
Nep. Epam. 8, 2.—Absol.:II.non recuso, non abnuo, etc.,
Cic. Mil. 36, 100:recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,
Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep. —In partic.1. 2.In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence:causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,
Quint. 3, 10, 1:numquid recusas contra me?
Plaut. Poen. 5, 6, 18:tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,
Cic. Caecin. 28, 8 sq.:cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,
Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B. -
15 renuo
rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).I.Neutr.:II.renuit negitatque Sabellus,
Hor. Ep. 1, 16, 49:renuit Tiberius,
Tac. A. 1, 76:renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari),
Suet. Caes. 82:renuente deo,
against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.:fato renuente,
Sil. 10, 49:credere me tamen hoc oculo renuente negavi,
with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.—With dat.:dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini!
they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36:idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus,
checked, Tac. A. 15, 58 fin.:vocavi et renuistis,
Vulg. Prov. 1, 24.—Act.:renuis tu quod jubet alter,
Hor. Ep. 2, 2, 63:convivium,
to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27:plaga renuit curari,
Vulg. Jer. 15, 18. -
16 abnueo
—, —, ēre Enn = abnuo -
17 abnuiturus
abnuitūrus, a, um part. fut. к abnuo -
18 abnutivus
abnūtīvus, a, um [ abnuo ]отрицательный Dig -
19 abnuto
abnūto, —, —, āre [intens. к abnuo ]кивать в знак несогласия, отклонять жестом Enn ap. C, Pl -
20 nuo
*., —, —, ere [одного корня с numen ]кивать, делать знак (тк. в приставочных глаголах: abnuo, adnuo и т. д.)
См. также в других словарях:
REGIA — I. REGIA Latinis, quod Βαςίλειον Graecis, proprie domus Regis vel Palatium. Hinc Urbs, in qua Rex degit; seu in qua Palatium ad habitationem conslitutum habet. Solin. c. 26. Caesariensi Colonia inest, a D. Claudio deducta, Bocchi prius Regia.… … Hofmann J. Lexicon universale