-
1 Ηλίω
Ἥλιοςmasc /fem /neut nom /voc /acc dualἭλιοςmasc /fem /neut gen sg (doric aeolic)——————Ἥλιοςmasc /fem /neut dat sg -
2 ηλίω
ἥλιοςsun: masc nom /voc /acc dualἥλιοςsun: masc gen sg (doric aeolic)ἡλιόωlive in the sun: imperf ind act 3rd sg (doric aeolic)ἡλιόωlive in the sun: pres imperat act 2nd sg (doric aeolic)ἡλιόωlive in the sun: imperf ind act 3rd sg (doric aeolic)——————ἥλιοςsun: masc dat sg -
3 ἡλίω
Βλ. λ. ηλίω -
4 ἡλίῳ
Βλ. λ. ηλίω -
5 Ἡλίω
Βλ. λ. Ηλίω -
6 Ἡλίῳ
Βλ. λ. Ηλίω -
7 ἡλίῳ
Ελληνικά-Ρωσικά λεξικό στα κείμενα της Καινής Διαθήκης (Греческо-русский словарь к текстам Нового Завета) > ἡλίῳ
-
8 ἥλιος
ἥλιος, ὁ, poet. ἠέλιος, u. so immer Hom., außer Od. 8, 271, wie auch die sp. Ep.; dor. ἅλιος u. als nom. pr. (w. m. s.), auch Ἀέλιος (verwandt mit ἕλη, aber auch mit ἠώς), die Sonne, Hom. u. Folgde überall. Vom Aufgehen der Sonne bei Hom. ἀνιέναι, auch ἀνορούειν u. ἀνανεῖσϑαι, andere Dichter ἀνέρχομαι, τέλλω, in Prosa am gew. ἀνίσχειν u. ἀνέχειν; vom Untergehen δῦναι u. δύεσϑαι, Hom. u. A.; poet. ἐπεὶ δὲ φέγγος ἡλίου κατέφϑιτο, Aesch. Pers. 369; ἐς νύκτ' ἀποστείχοντος ἡλίου Suppl. 750; ἐκλείπω, ἔκλειψις, von der Sonnenfinsterniß; die subst. ἀνατολαί, δύσις, φάος, φέγγος, αἴγλη, αὐγαί, σέλας, ἀκτίς, βολαί, s. unter den betreffenden Artikeln; – ὑφ' ἡλίῳ, unter der Sonne, auf der Erde, τῶν ὑφ' ἡλίῳ ἀρίστη Eur. Alc. 151; dah. οὐκέτ' ἔστιν ὑφ' ἁλίῳ, lebt nicht mehr, 396, wie oft bei Hom. ὁρᾶν φάος ἠελίοιο, leben; αἳ γὰρ ὑπ' ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ – ναιετάουσι πόληες Il. 4, 44; τῶν ὑπὸ τουτονὶ τὸν ἥλιον ἀνϑρώπων Dem. 18, 270; τριῶν τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον μεγίστων ἡγεμονιῶν Plut. Lucull. 30. – Bei Hom. ist πρὸς Ἠῶ τ' Ἠέλιόν τε die gew. Bestimmung der Lichtseite der Erde (Morgen u. Mittag), im Ggstz von πρὸς ζόφον, Il. 12, 239 Od. 9, 26. 13, 240; noch Her. setzt πρὸς ἠῶ τε καὶ ἡλίου ἀνατολάς u. πρὸς ἑσπέρην sich entgegen, 7, 58; – das Tageslicht, der Tag, ἁλίῳ ἀμφ' ἑνί Pind. Ol. 13, 36; φῶς ἓν ἡλίου Eur. Rhes. 447; ἡλίους μ υρίους διελϑών Hel. 658, vgl. El. 654; einzeln auch in Prosa; Sonnenschein, ἥλιος πολύς Luc. nav. 35; ἐν ἡλίῳ κατακεῖσϑαι, in der Sonne liegen, Plut. Alex. 14. – Im plur. Sonnenstrahlen, οἵ τε ἥλιοι τὸ πρῶτον καὶ τὸ πνῖγος ἔτι ἐλύπει Thuc. 7, 87; vgl. Arist. H. A. 8, 7; öfter bei Sp., wie Ael. H. A. 16, 17; D. Per. 40.
-
9 ηλιος
эп. преимущ. ἠέλιος, дор. ἀέλιος и ἅλιος (ᾱ) ὅ1) солнцеἡλίου κύκλος Trag., Arst. — солнечный диск;
ἡλίου θάλπη Aesch., θάλπος Eur. и καύματα Soph. — солнечный зной;ἠέλιος ἀνόρουσε Hom. — солнце взошло;ἅμ΄ ἠελίῳ ἀνιόντι Diod. — с восходом солнца;ἐς ἠέλιον καταδύντα Hom. — до захода солнца;δύσετο ἠέλιος Hom. — солнце зашло;ἀφ΄ ἡλίου ἀνιόντος μέχρι δυομένου Aeschin. — от восхода солнца до (его) заката;ὑπὸ ἡλίου ἑωρᾶσθαι Thuc. — быть освещенным солнцем;μικρὸν πρὸ δύντος ἡλίου Xen. — незадолго до захода солнца;περὴ ἡλίου ἔκλειψιν Xen. — во время солнечного затмения;ὁρᾶν φάος ἠελίοιο Hom. — видеть солнечный свет, т.е. быть в живых, жить;ὑπ΄ ἠελίῳ Hom., ὑφ΄ ἡλίῳ Eur., ὑπὸ ἡλίου Thuc., ὑπὸ τὸν ἥλιον Dem. — под солнцем, т.е. на земле, на свете;οὐκέτ΄ εἶναι ὑφ΄ ἁλίῳ Eur. — не быть больше в живых2) место восхода солнца, востокπρὸς ἠῶ τ΄ ἠέλιόν τε Hom., πρὸς ἠῶ τε καὴ ἡλίου ἀνατολάς или πρὸς ἠῶ τε καὴ ἥλιον ἀνατέλλοντα Her. — к востоку, на восток;
οἱ ἀπὸ ἡλίου ἀνατολέων Αἰθίοπες Her. — восточные эфиопы3) дневной путь солнца, т.е. деньφῶς ἓν ἡλίου Eur. — свет одного дня, т.е. всего лишь один день;
ἁλίῳ ἀμφ΄ ἑνί Pind. — в течение одного лишь дня;ἡλίους δέκα Luc. — десять дней4) солнечная жара, знойὁ ἥ. πολύς Luc. — сильная жара;
οἱ ἥλιοι καὴ τὸ πνῖγος ἐλύπει Thuc. — зной и духота мучили (пленников)5) солнечный свет(ἐκ τοῦ ἡλίου εἰς τὸ σκότος ἰέναι Arst.; ἐν ἡλίῳ κατακεῖσθαι Plut.)
6) светлое настроение, ясность(τῆς ψυχῆς Plut.)
-
10 ἥλιος
ἥλιος, ὁ, [dialect] Ep. [full] ἠέλιος, as always in Hom. (exc. in the late passage Od.8.271) and Hes., cf. Hp.Alim.42: [dialect] Dor. [full] ἀέλιος [pron. full] [ᾱ] Pi.P.4.144, Call. Cer.92, Lav.Pall.89, and lyr. in Trag., S.Ant. 809, E.Ph. 175, al., but [full] ἅλιος [pron. full] [ᾱ], S.Tr.96, E.Alc. 395 ( ᾰέλιος S.Tr. 835): Cret. [full] ἀβέλιος (i.e. [full] ἀϝ-), Hsch.: [dialect] Aeol. [full] ἀέλιος Sapph.79(= Oxy. 1787Fr.1.25), Supp.25.7; [full] ἄλιος Sapph.69 (s.v.l.): Arc. [full] ἀέλιος (or [pref] ἁ-) IG5(2).4.12 (Tegea, iv B.C.):—A sun, Il.7.421, etc.; ὁρᾶν φάος ἠελίοιο to see the light of life, live, 18.61, etc.; ;γυνὴ.. ἀρίστη τῶν ὑφ' ἡλίῳ E.Alc. 151
; οὐκέτ' ἔστιν ὑφ' ἁλίῳ ib. 395; alsoὑπὸ ἡλίου ἑωρᾶσθαι Th.2.102
;οἱ ὑπὸ τοῦτον τὸν ἥλιον ἄνθρωποι D.18.270
;τριῶν τῶν ὑπὸ τὸν ἥ. μεγίστων ἡγεμονιῶν Plu.Luc.30
: prov.,οὐδ' ὁ ἥ. εἴσεται Hld.7.21
; ὥσπερ σελήνη γ' ἡλίῳ (sc. ὅμοιος) a pale reflection, Com.Adesp.5.15D.2 to determine the cardinal points, πρὸς ἠῶ τ' ἠέλιόν τε towards the East, opp. πρὸς ζόφον:εἴτ' ἐπὶ δεξί' ἴωσι πρὸς ἠῶ τ' ἠέλιόν τε, εἴτ' ἐπ' ἀριστερὰ τοί γε ποτὶ ζόφον ἠερόεντα Il. 12.239
, cf. Od.9.26;ὅσοι ναίουσι πρὸς ἠῶ τ' ἠέλιόν τε, ἠδ' ὅσσοι μετόπισθε ποτὶ ζόφον 13.240
; πρὸς ἠῶ τε καὶ ἡλίου ἀνατολάς, opp. πρὸς ἑσπέρην, Hdt.7.58; ; οἱ ἀπὸ ἡλίου ἀνατολέων Αἰθίοπες the eastern.., Id.7.70.3 day, S.El. 424; a day, Pi.O.13.37, Hp.Alim.42, E.Hel. 652(pl.), Ps.-Luc.Philopatr. 4,26, etc.; later, year, Herod.10.1.4 sunshine, sun's heat,ἐπὶ τοῖς ὄρεσιν Pl.Phd. 116e
;ἥ. πολύς Luc.Nav.35
, cf.Herm.25; πολὺντὸν ἥ. ἐμφαίνειν, of a sunburnt person, Id.Ind.3, cf. Rh.Pr.9: pl., sunbeams, Thphr.Sign.22, Ael.NA16.17; hot sunny days, Th.7.87.5 metaph., sunshine, brightness,ψυχῆς Plu.2.994e
, cf. Artem.2.36, etc.; of a person,Ἑλλάνων δόξης δεύτερον Ἀέλιον IG14.1188
; of Ptol. VI, UPZ15.33; νέος Ἥ., of Nero and Caligula, SIG814.34, 798.3.II as pr. n., Helios, the sun-god, Od.8.271, etc.; νὴ τὸν Ἥ. Men.Sam. 108; ὑπὸ Δία Γῆν Ἥλιον, in manumission-formula, POxy.48.6, 49.8 (i A.D.), IG9(1).412 ([place name] Aetolia), IPE2.54.10(iii A.D.); [Ἥλιος] δούλους ἐλευθέρους ποιεῖ Artem.2.36
; identified with Apollo, Carm.Pop.12, E.Fr.781.11; with Dionysus, D.Chr.31.11, etc. -
11 ἥλιος
ἥλιος, ὁ, die Sonne; ἐκλείπω, ἔκλειψις, von der Sonnenfinsternis; ὑφ' ἡλίῳ, unter der Sonne, auf der Erde; πρὸς Ἠῶ τ' Ἠέλιόν τε die gew. Bestimmung der Lichtseite der Erde (Morgen u. Mittag), im Ggstz von πρὸς ζόφον; das Tageslicht, der Tag; Sonnenschein; ἐν ἡλίῳ κατακεῖσϑαι, in der Sonne liegen. Im plur. Sonnenstrahlen -
12 αἴρω
αἴρω fut. ἀρῶ; 1 aor. ᾖρα (ἦρα v.l.; TestAbr; GrBar); pf. ἦρκα Col 2:14. Pass.: 1 fut. ἀρθήσομαι; 1 aor. ἤρθην; pf. ἦρμαι J 20:1; Hs 9, 5, 4 (Hom.+; he, like some later wr., has ἀείρω).① to raise to a higher place or position, lift up, take up, pick upⓐ lit., of stones (Dio Chrys. 12 [13], 2) J 8:59 (cp. Jos., Vi. 303); Rv 18:21; Hs 9, 4, 7. Fish Mt 17:27; coffin 1 Cl 25:3; hand (X., An. 7, 3, 6) Rv 10:5 (Dt 32:40). Hands, in prayer 1 Cl 29:1 (Ael. Aristid. 24, 50 K.=44 p. 840 D.; 54 p. 691; PUps 8 p. 30 no. 14 [pre-Christian] Θεογένης αἴρει τὰς χεῖρας τῷ Ἡλίῳ; Sb 1323 [II A.D.] θεῷ ὑψίστῳ καὶ πάντων ἐπόπτῃ καὶ Ἡλίῳ καὶ Νεμέσεσι αἴρει Ἀρσεινόη ἄωρος τὰς χεῖρας). But αἴ. τὴν χεῖρα ἀπό τινος withdraw one’s hand fr. someone= renounce or withdraw fr. someone B 19:5; D 4:9. Of snakes pick up Mk 16:18. κλίνην Mt 9:6. κλινίδιον Lk 5:24. κράβαττον Mk 2:9, 11f; J 5:8–12. Of a boat that is pulled on board Ac 27:17. Of a spirit that carries a person away Hv 2, 1, 1 (cp. TestAbr B 10 p. 115, 11 [Stone p. 78] of angels). Take up a corpse to carry it away AcPt Ox 849 verso, 8 (cp. TestAbr A 20 p.103, 20 [Stone p. 54]). αἴ. σύσσημον raise a standard ISm 1:2 (Is 5:26); αἴ. τινὰ τῶν ἀγκώνων take someone by one’s arms Hv 1, 4, 3. For Ac 27:13 s. 6 below.—Pass. 2 Cl 7:4. ἄρθητι (of mountains) arise Mt 21:21; Mk 11:23. ἤρθη νεκρός Ac 20:9.ⓑ fig. αἴ. τοὺς ὀφθαλμοὺς ἄνω look upward (in prayer, as Ps 122:1; Is 51:6 al.) J 11:41. For 10:24 s. 5 below. αἴ. φωνήν raise one’s voice, cry out loudly (1 Km 11:4; 30:4; 2 Km 3:32 al.) Lk 17:13. πρός τινα Ac 4:24.ⓐ take/carry (along) lit. w. obj. acc. σταυρόν Mt 16:24; 27:32; Mk 8:34; 15:21; Lk 9:23. ζυγόν (La 3:27) Mt 11:29. τινὰ ἐπὶ χειρῶν 4:6; Lk 4:11 (both Ps 90:12). Pass. Mk 2:3. αἴ. τι εἰς ὁδόν take someth. along for the journey 6:8; Lk 9:3, cp. 22:36. Of a gambler’s winnings Mk 15:24.—Fig. δόξαν ἐφʼ ἑαυτὸν αἴ. claim honor for oneself B 19:3.ⓑ carry away, remove lit. ταῦτα ἐντεῦθεν J 2:16 (ins [218 B.C.]: ΕΛΛΗΝΙΚΑ 7, ’34, p. 179, 15 ταῦτα αἰρέσθω; Just., D. 56, 3 σκευῶν ἀρθέντων). Crucified body of Jesus 19:38; cp. vs. 31; 20:2, 13, 15; of John the Baptist Mt 14:12; Mk 6:29. A stone from a grave-opening J 11:39, 41; pass. 20:1. οἱ αἴροντες οὐκ ἀνέφερον those who took something (a mouthful) brought nothing (to their mouth) GJs 18:2 (not pap). τὸ περισσεῦον the remainder Mt 14:20; 15:37; cp. Lk 9:17. περισσεύματα Mk 8:8. κλάσματα fragments 6:43; baskets 8:19f. ζώνην take off Ac 21:11; take: τὸ σόν what belongs to you Mt 20:14; τὰ ἀρκοῦντα what was sufficient for him Hs 5, 2, 9. αἴ. τι ἐκ τῆς οἰκίας get someth. fr. the house Mk 13:15; cp. vs.16 and Mt 24:17; cp. 24:18; Lk 17:31; take (a body) from a tomb J 20:2, 13, 15; take τινὰ ἐκ τοῦ κόσμου 17:15.③ to take away, remove, or seize control without suggestion of lifting up, take away, remove. By force, even by killing: abs. ἆρον, ἆρον away, away (with him)! J 19:15 (cp. POxy 119, 10 [Dssm., LO 168; LAE 188 n. 22]; Philo, In Flacc. 144; ἆρον twice also La 2:19 v.l., in different sense). W. obj. αἶρε τοῦτον Lk 23:18; cp. Ac 21:36; 22:22. ἆραι τόν μάγον AcPl Ha 4, 35f; αἶρε τοὺς ἀθέους (s. ἄθεος 2a) MPol 3:2; 9:2 (twice); sweep away Mt 24:39; ὡς μελλούσης τῆς πόλεως αἴρεσθαι as though the city were about to be destroyed AcPl Ha 5, 17; cp. κόσμος ἔρεται (=αἴρεται) ἐμ πυρί 2, 26f. W. the connot. of force or injustice or both (Epict. 1, 18, 13; PTebt 278, 27; 35; 38 [I A.D.]; SSol 5:7): τὸ ἱμάτιον Lk 6:29; cp. vs. 30; D 1:4. τὴν πανοπλίαν all his weapons Lk 11:22; τάλαντον Mt 25:28; cp. Lk 19:24. Fig. τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως 11:52. Pass.: Mt 13:12; Mk 4:25; Lk 8:18; 19:26. Conquer, take over (Diod S 11, 65, 3 πόλιν) τόπον, ἔθνος J 11:48. For Lk 19:21f s. 4 below. αἴ. τὴν ψυχὴν ἀπό τινος J 10:18 (cp. EFascher, Deutsche Theol. ’41, 37–66).—Pass. ἀπὸ τῆς γῆς Ac 8:33b (Is 53:8; Just., D. 110, 6). ἀφʼ ὑμῶν ἡ βασιλεία Mt 21:43.—Of Satan τὸν λόγον τὸν ἐσπαρμένον εἰς αὐτούς Mk 4:15; cp. Lk 8:12. τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφʼ ὑμῶν no one will deprive you of your joy J 16:22. ἐξ ὑμῶν πᾶσαν ὑπόκρισιν rid ourselves of all pretension B 21:4; ἀπὸ τῆς καρδίας τὰς διψυχίας αἴ. put away doubt fr. their heart Hv 2, 2, 4. αἴ. ἀφʼ ἑαυτοῦ put away fr. oneself Hm 9:1; 10, 1, 1; 10, 2, 5; 12, 1, 1. αἴ. ἐκ (τοῦ) μέσου remove, expel (fr. among) (Epict. 3, 3, 15; Plut., Mor. 519d; BGU 388 II, 23 ἆρον ταῦτα ἐκ τοῦ μέσου; PHib 73, 14; Is 57:2) 1 Cor 5:2 (v.l. ἐξαρθῇ); a bond, note, certificate of indebtedness αἴ. ἐκ τοῦ μέσου destroy Col 2:14. Of branches cut off J 15:2. Prob. not intrans., since other exx. are lacking, but w. ‘something’ supplied αἴρει τὸ πλήρωμα ἀπὸ τοῦ ἱματίου the patch takes someth. away fr. the garment Mt 9:16; cp. Mk 2:21. Remove, take away, blot out (Eur., El. 942 κακά; Hippocr., Epid. 5, 49, p. 236 pain; cp. Job 6:2; IG II, 467, 81 ζημίας; Epict. 1, 7, 5 τὰ ψευδῆ; SIG 578, 42 τ. νόμον; Pr 1:12; EpArist 215; Just., D. 117, 3) τὴν ἁμαρτίαν τ. κόσμου J 1:29, 36 v.l.; 1 J 3:5 (Is 53:12 Aq., s. PKatz, VetusT 8, ’58, 272; cp. 1 Km 15:25; 25:28). Pass. Ac 8:33a (Is 53:8); Eph 4:31. Fig. take, in order to make someth. out of the obj. 1 Cor 6:15.④ to make a withdrawal in a commercial sense, withdraw, take, ext. of 2 αἴρεις ὸ̔ οὐκ ἔθηκας Lk 19:21f (banking t.t.: JBernays, Ges. Abh. I 1885, 272f; JSmith, JTS 29, 1928, 158).⑤ to keep in a state of uncertainty about an outcome, keep someone in suspense, fig. ext. of 1 αἴ. τὴν ψυχήν τινος J 10:24 (Nicetas, De Manuele Comm. 3, 5 [MPG CXXXIX 460a]: ἕως τίνος αἴρεις, Σαρακηνέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν; The expr. αἴ. τὴν ψυχήν w. different mng. Ps 24:1; 85:4; 142:8; Jos., Ant. 3, 48).⑥ to raise a ship’s anchor for departure, weigh anchor, depart, ext. of 1, abs. (cp. Thu. et al.; Philo, Mos. 1, 85; Jos., Ant. 7, 97; 9, 229; 13, 86 ἄρας ἀπὸ τῆς Κρήτης κατέπλευσεν εἰς Κιλίκιαν) Ac 27:13.—Rydbeck 155f; B. 669f. DELG s.v. 1 ἀείρω. M-M. TW. -
13 πνῖγος
πνῖγος, τό, Erstickung, Erwürgung, bes. erstickende Hitze, Ar. Av. 726. 1091; ἐν κοίλῳ χωρίῳ ὄντας καὶ τὸ πνῖγος ἔτι ἐλύπει διὰ τὸ ἀστέγαστον, Thuc. 7, 87; Xen. Cyn. 4, 6; διὰ καύματος καὶ πνίγους δεινοῦ, Plat. Rep. X, 621 a; ἐν ἡλίῳ τε καὶ πνίγει, ib. IV, 422 c; u. Ggstz von χειμών, Phil. 26 a; Arist. u. Folgde auch oft im plur. – In der Parabase der att. Comödie = μακρόν, weil dieser Abschnitt herkömmlicher Weise in einem Athem vorgetragen werden mußte, Schol. Ar. Ach. 666. – Bei Arist. de senect. 5 = πνιγεύς, doch ist richtiger πνιγεῖ zu accentuiren. – [Πνίγος scheint unrichtige Accentuation.]
-
14 συμ-μιγής
συμ-μιγής, ές, gemischt, vermischt, verbunden; πόνοι δόμων νέοι παλαιοῖσι συμμιγεῖς κακοῖς, Aesch. Spt. 723; ἀνδρὶ καὶ γυναικὶ συμμιγῆ κακά, Soph. O. R. 1281; Eur. Rhes. 431; Ggstz κεχωρισμένος, Plat. Legg. X, 895 c; ὑπὸ συμμιγεῖ σκιᾷ, dem ἐν ἡλίῳ καϑαρῷ entgeggstzt, dumpfig, Phaedr. 239 c.
-
15 σκίδναμαι
σκίδναμαι, nur praes. u. impf. (das act. σκίδνημι nur in compp.; vgl. κίδναμαι), Nebenform von σκεδάννυμι, sich verbreiten, ausbreiten, sich nach mehreren Seiten hin vertheilen, zerstreuen; von auseinandergehenden Versammlungen, αὐτοὶ δ' ἐσκίδναντο κατὰ κλισίας, Il. 1, 487; λαοὶ μὲν σκίδνασϑ' ἐπὶ ἔργα, Od. 2, 252, sie sollen aus einander und an ihre Arbeit gehen; vgl. ἐσκίδναντο ἑὴν ἐπὶ νῆα ἕκαστος Il. 19, 277, u. öfter; u. eben so μνηστῆρας μὲν ἐπὶ σφέτερα σκίδνασϑαι ἄνωχϑι, Od. 1, 274; auch von dem in die Höhe auseinanderspritzenden Schaume, ὑψόσε δ' ἄχνη σκίδναται, Il. 11, 308, wie vom Staube, ὕψι δ' ἄελλα σκίδναται, 16, 375; von einer Quelle, ἀνὰ κῆπον ἅπαντα σκίδναται, sie vertheilt sich durch den ganzen Garten hin, Od. 7, 130; ὀδμὴ σκίδνατο, H. h. Cer. 279; ὂψ σκιδναμένη, Hes. Th. 42; ἅμα ἡλίῳ σκιδναμένῳ, mit dem sich verbreitenden Sonnenlichte, d. i. mit Sonnenaufgang, Her. 8, 23; einzeln bei Sp., wie Plut.
-
16 τέρσομαι
τέρσομαι, dep. pass., getrocknet werden, intrans. trocknen, trocken werden, dürr sein, vgl. Curtius Grundz. d. Griech. Etym. 2. Aufl. S. 202; öfters bei Hom., über dessen Anwendung des Wortes Scholl. Aristonic. Iliad. 11, 621 ἡ διπλῆ, ὅτι ψύχειν μὲν λέγει πρὸς ἄνεμον, τέρσεσϑαι δὲ ἐν ἡλίῳ· »εἵματα δ' ἠελίοιο μένον τερσήμεναι αὐγῇ ( Odyss. 6, 98)«, Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 127; ἕλκος ἐτέρσετο, παύσατο δ' αἷμα, die Wunde wurde trocken u. das Blut stillte sich, Il. 11, 267; ϑειλόπεδον τέρσεται ἠελίῳ, das Blachfeld wird von der Sonne gedörrt, Od. 7, 124; ὄσσε δακρυόφιν τέρσοντο, die Augen wurden trocken von Thränen, 5, 152; aor. II. inf. τερσῆναι, τερσήμεναι, Il. 16, 519 Od. 6, 98 u. sp. D., wie Ap. Rh. 4, 1405; Macedon. 6 (V, 225); Sp. D. haben auch vom act. einzelne Formen gebildet, aor. τέρσον, τέρσαι, Nic. Th. 96. 693. 709, fut. τέρσει, Theocr. 22, 63.
-
17 χραίνω
χραίνω, die Oberfläche eines Körpers leicht berühren, bestreichen, bespritzen, Aesch. Spt. 61; – bes. anstreichen, färben, χραίνειν ἢ ἀποχραίνειν Plat. Legg. VI, 769 a; schminken, salben, μέλιτι χραινόμενος Antiphil. 30 (VII, 622); πρὸς ἥλιον χραίνεσϑαι Phryn. in B. A. 72, = ἐπικαίειν ἐν τῷ ἡλίῳ; κνίδην σὺν λίπει χραίνοιο Nic. Al. 566. – Dah. besudeln, μιάσματι μυχὸν ἔχρανας Aesch. Eum. 163; Suppl. 263; καπνῷ χραίνεται πόλισμα Spt. 324; vgl. Soph. O. R. 822 O. C. 369; λέχη τἀμὰ χρανεῖ δοῦλος Eur. Hec. 365, u. öfter; auch in Prosa, ϑεῶν ὀνόματα μὴ χραίνειν ῥᾳδίως Plat. Legg. XI, 917 b; πέδον φόνῳ Lycophr. 268.
-
18 ΔΥΏ
ΔΥΏ, einhüllen, versenken, vgl. induere, Curtius Grundz. d. Griech. Etym. 2, 205, fut. δύσω, aor. ἔδῡσα, perf. δέδῡκα, perf. pass. δέδῠμαι, aor. pass. ἐδΰϑην; fast nur in composs.; häufig auch als simpl. das depon. δύομαι, sich einhüllen, sich eintauchen, versinken, hineingehen, fut. δύσομαι, aor. ἔδῡν, perf. δέδῡκα, adj. verb. δῠτέον. Von diesen Formen der Att. Prosa findet sich bei Homer in transitiver Bedeutung gar Nichts; intransitiv vom activ. das particip. δύων Iliad. 21, 232, δύοντα Odyss. 5, 272, das perf. δέδυκεν Iliad. 5, 811. 9, 239 Odyss. 12, 93 und häufig Formen des aor. ἔδυν: 3. sing. ἔδυ und δῠ, ἐδύτην Iliad. 6, 19. 10, 254. 272, ἔδυτε Odyss. 24, 106, 3. plur. ἔδυν Iliad. 11, 263, ἔδυσαν 18, 145, conjunct. δύω, Iliad. 22, 99, δύῃς Iliad. 9, 604, δύῃ, Iliad. 11, 194, optat δύη Odyss. 18, 348. 20, 286, imperat. δῠϑι Iliad. 16, 64, δῦτε Iliad. 18, 140, infin. δῠναι, δύμεναι, Iliad. 6, 185, particip. δύντα Iliad. 19, 308, δύντε Odyss. 22, 201; vom passiv. oder medium bei Homer, intransitiv, praes. δύεται Iliad. 5, 140, imperf. δυέσϑην Odyss. 22, 114, δύοντο, Iliad. 15, 345, fut. δύσομαι Odyss. 12, 383, δύσεαι Iliad. 9, 231, δύσονται Iliad. 7, 298, infin. δύσεσϑαι Odyss. 7, 18, particip. δυσομένου mit Präsensbedeutung Odyss. 1, 24. Diese letztere Form wird jedoch vielleicht besser als Aorist betrachtet; Homer hat nämlich auch sonst von δύω einen aorist. med. nach Analogie der Formen ( ἐ)βήσατο oder (ἐ)βήσετο, ἄξοντο, ὄρσεο, οἶσε, ἄξετε, ἷξον. So bei Homer öfters ἐδύσατο oder ἐδύσετο, δύσατο oder δύσετο, vgl. Scholl. Didym. Iliad. 2, 578 Odyss. 5, 337, δύσαντο Iliad. 23, 739, optat. δῡσαίατο Iliad. 18, 376 var. lect. δύσονται, s. Scholl., imperat. δύσεο Iliad. 16, 129. 19, 36 Odyss. 17, 276. Außerdem findet sich noch die intransitive Iterativform δύσκεν Iliad. 8, 271. – Homerische compp. ἀναδύω, ἐξαναδύω, ὑπεξαναδύω, ἀποδύω, ἐκδύω, ἐνδύω, ἐπιδύω, καταδύω, παραδύω, περιδύω, ὑποδύω. – Hesiod. O. 384 δυσομενάων; bei Hippocr. δυῆναι; Bion. 16, 6 δύεν intransitiv. Vgl. δύνω. – Das deponens δύομαι wird in folgenden Bed. gebraucht: – 1) von Orten, sich hineinbegeben, eindringen; – a) mit dem acc.; εἰ μέν κε πύλας καὶ τείχεα δύω ( aor. II. conj.), wenn ich in das Thor gekommen sein werde, Il. 22, 99; πόλιν Od. 7, 18; νέφεα σκιόεντα ἔδυ ἀστήρ Il. 11, 63; ϑαλάσσης εὐρέα κόλπον, unter, 18, 140; γαῖαν, unter die Erde, d. i. sterben, 6, 19; ἐρεμνὴν γαῖαν ἔδυτε Od. 24, 106; ἀνδρῶν δυσμενέων δῦναι στρατόν Il. 10, 221, eindringen in das Heer der Feinde; ὅμιλον ἀνδρόμεον 11, 537; μάχην 6, 185; πόλεμον 14, 63, wie πολέμου στόμα 19, 313, in den Kampf gehen; δύσεο δὲ μνηστῆρας, gehe unter die Freier, Od. 17, 276. Uebertr., κάματος γυῖα δέδυκεν, Ermattung ist in die Glieder gedrungen, Il. 5, 811; κρατερὴ δέ ἑ λύσσα δέδυκεν 9, 239; Μελέαγρον ἔδυ χόλος 9, 553; vgl. 19, 16; ἄχος κραδίην Od. 18, 348; mit doppeltem accusat. Od. 20, 286 ἄχος κραδίην Ὀδυσῆα; δῠ δέ μιν Ἄρης Il. 17, 210, Ares, d. i. Muth fuhr in ihn. Einzeln so auch Tragg.; αἰϑέρα δῠναι Soph. Ai. 1171; χάσμα χϑονός Eur. El. 1271; κἀμέ τοι ἔδυ φόβος Rhes. 569. – b) mit praepos.; καϑ' ὅμιλον ἔδυ Il. 3, 36; βέλος εἰς ἐγκέφαλον 8, 85; εἰς Ἀίδαο Od. 12, 383; ἐς πόντον, ὑπὸ πόντον, 5, 352. 4, 425; ὑπὸ κῦμα Il. 18, 145; εἴσω ἔδυ ξίφος Il. 16, 340; ἔδυν δόμον Ἄιδος εἴσω 11, 263; δύσκεν εἰς Αἴαντα, duckte sich zum Ajas hinan, um unter dessen Schild Schutz zu suchen, 8, 271; κατὰ σπείους δέδυκεν Od. 12, 93. So auch Folgde; ἐς ἄντρον Aesch. frg. 240, wie Diosc. 11 (VI, 220); πρὸς στόμα Soph. Ant. 1202; ἐς δόμους Eur. Herc. Fur. 873; κατὰ βένϑος Ap. Rh. 4, 967; u. in Prosa; ἐς ϑάλατταν Her. 8, 8; κατὰ γῆς Plat. Tim. 25 d; Phaed. 113 c; εἴς τι εἴσω Phaedr. 247 e; vgl. Tim. 78 d; u. Sp., z. B. Plut. Artax. 8 ἐς μέσα τὰ δεινά, sich mitten in die Gefahr stürzen; ἀκίδες δεδυκυῖαι διὰ φλεβῶν Crass. 25. – 2) von Kleidern, Waffen u. dgl., sich hineinstecken, sie sich anlegen, anthun; χιτῶνα(ς) δῠναι u. δύσασϑαι, Il. 18, 416. 23, 739; τεύχεα δῠναι 6, 340, χροῒ δ' ἔντε' ἐδύσετο Il. 9, 596; δύσετο τεύχεα καλὰ περὶ χροΐ 13, 241; τεύχεα ὤμοιιν, sich die Rüstung um die Schultern legen, 16, 64. Auch ἐς τεύχεα, Od. 22, 201; ἐν τεύχεσσι δύοντο 24, 496; ὅπλοισιν ἔνι Il. 10, 254. 272; ἐν τεύχεσι Ap. Rh. 3, 638. – Uebertr., δύσεο ἀλκήν Il. 19, 36, lege an, d. i. waffne dich mit Kraft. Einzeln auch Folgde, ἀνάγκας λέπαδνον ἔδυ, d. i. er beugte sich unter das Joch, Aesch. Ag. 211; φάρεα Eur. El. 225. – 3) scheinbar absolut, von der Sonne, untergehen, eigtl. unter die Erde, den Okeanos, das Meer, den Horizont gehen, untertauchen; Hom. Odyss. 3, 329 ἠέλιος δ' ἄρ' ἔδυ, Iliad. 18, 241 ἠέλιος μὲν ἔδυ, Odyss. 2, 388 δύσετό τ' ἠέλιος; Odyss. 1, 24 δυσομένου Ὑπερίονος Bezeichnung des Westens; so das particip. praes. activ. vom Abende Iliad. 21, 232, δείελος ὀψὲ δύων, und von einem Sternbilde Odyss. 5, 272, ὀψὲ δύοντα Βοώτην; Hesiod. O. 384 δυσομενάων (Πλη-ιάδων); von Sternen auch Aristot.; vom Monde und den Pleiaden Sappho ap. Hephaest. 65 u. Apostol. V, 98 c (Bergk P. L. G. ed. 2 p. 679 kr. 52) δέδυκε μὲν ἁ σελάνα καὶ Πληίαδες; vom Monde das imperfect. act, Bion. 16, 6, τάχιον δύεν; Plutarch. Arat. 7 δυομένης (τῆς σελήνης); δύεται ἥλιος Her. 4, 181; πρὸ δύντος ἡλίου 7, 149; δυομένῳ ἡλίῳ Xen. An. 2, 2, 8 entspricht dem δύνοντι 2, 2, 6; Plat. u. Folgende. – Untergehen, zu Grunde gehen, vernichtet werden; eigtl., νῆσος ὑπὸ σεισμῶν δῠσα Plat. Criti. 108 e; übertr., δόμος πρόπας Aesch. Ag. 983; βίου δύντος αὐγαῖς 1094. – Das υ in δύομαι ist des Verses wegen bei sp. Ep. auch lang, z. B. Ap. Rh. 1, 925; Nonn. D. 7, 286.
-
19 ΘΎω
ΘΎω, vgl. ϑύνω u. ϑυνέω; ϑῦε, Od. 15, 222; ϑῡετε, Eur. I. A. 1348; aber ϑύοντα mit kurzem υ Od. 15, 260, vgl. Hippon. Ath. IX, 370 c, s. zu Ende; ϑύσω, dor. ϑῡσῶ, Theocr. 2, 33; perf. τέϑυκα, mit kurzem υ, Ar. Lys. 1062; aor. pass. ἐτύϑην, mit kurzem υ, Aesch. Ch. 240; sync. aor. med. ϑύμενος Pratin. bei Ath. XIV, 617 d; – 1) opfern; bei Hom. nur vom Verbrennen der ἀπαρχαί, bei den Att. auch vom Schlachten der Opferthiere, s. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 82; ἄργματα ϑῦσε ϑεοῖς Od. 14, 446; ϑεοῖσι δὲ ϑῠσαι ἀνώγει Il. 9, 219, wo darauf folgt ὁ δ' ἐν πυρὶ βάλλε ϑυηλάς, Od. 9, 231 πῦρ κείαντες ἐϑύσαμεν, wo sie nur von dem Käse, den sie essen, den Göttern Etwas darbringen können, was Ath. V, 179 c ἀπαρχὰς τῶν βρωμάτων νέμειν τοῖς ϑεοῖς erkl.; Od. 15, 222 u. 260 ist von einer Libation auf dem Schiffe die Rede; – übh. opfern Pind. Ol. 11, 59. 13, 66; ἀποτρόποισι δαίμοσι ϑῦσαι πέλανον Aesch. Pers. 200; νυκτίσεμνα δεῖπν' ἐπ' ἐσχάρᾳ πυρὸς ἔϑυον Eum. 109; Ἀργείοισιν εὔχεσϑαι χρεών, ϑύειν τε λεί. βειν τε Suppl. 459; ἔϑυσεν αὑτοῦ παῖδα Ag. 1391; καὶ τῆς τυϑείσης νηλεῶς ὁμοσπόρου Ch. 240, wie τὴν σὴν ὅμαιμον ϑῦσαι ϑεοῖσιν Soph. El. 522; ξένους Eur. I. T. 278; übertr., schlachten, morden, ξίφει ϑύουσα ϑῆλυς ἄρσενας ib. 1332; ἀπαρχάς Ar. Ran. 1239; κριϑάς, πυρούς, μελιττούτας Av. 565 ff.; δεκάτην 922; χοῖρον Ach. 758; übh. schlachten, δελφάκιον Lys. 1062; τῷ ἡλίῳ ϑύουσι ἵππους Her. 1, 216; ἱερεῖα Thuc. 1, 126 u. Folgde oft; τὰ μέγιστα ϑύματα Plat. Polit. 290 e; ϑυσίας Rep. IV, 419 u. öfter; Euthyph. 14 c οὐκοῦν τὸ ϑύειν δωρεῖσϑαί ἐστι τοῖς ϑεοῖς. – Auch pass.; τεϑυμένα ἱερά Xen. Hell. 3, 4, 4 u. sonst. – Selten c. gen., λιβανωτοῦ D. C. 56, 31. – Man bemerke noch εὐαγγέλια ϑύειν ἑκατὸν βοῦς Ar. Equ. 654, hundert Stiere für die glückliche Nachricht opfern; βασιλέως γενέϑλια ἅπασα ϑύει καὶ ἑορτάζει ἡ Ἀσία, Asien feiert mit Opfern den Geburtstag des Königs, Plat. Alc. I, 121 c; γάμους ϑύειν Plut. Pomp. 55, διαβατήρια Lucull. 24, διαβατήρια ϑύεσϑαι Thuc. 5, 54, σωτήρια, Opfer für die Rettung, Xen. An. 3, 2, 9, εὐχαριστήρια, Dankopfer, Pol. 5, 14, 8. – Med. opfern lassen, ein Opfer veranstalten; Ἀϑηναίοις ϑυσαμένοις πρὸ τοῦ λοιμοῦ Plat. Conv. 201 d Rep. II, 378 a; bes. ein Opferthier schlachten lassen, um aus den Eingeweiden Kunde über den Ausgang einer Sache zu erhalten, ἐγένετο ϑυομένοισι τὰ σφάγια χρηστά Her. 9, 62, ἐϑύετο καὶ καλλιερέετο 7, 167; ϑυομένῳ ἐπὶ Κρότωνα, in Beziehung auf den Marsch gegen Kroton, 5, 44 (vgl. Xen. An. 7, 8, 21); ἐπὶ τῷ Πέρσῃ 9, 10; ἐπ' ἐξόδῳ ἐϑύετο Εενοφῶν, er opferte, um über den Ausfall eines Streifzuges Etwas zu erfahren, Xen. An. 6, 2, 9; ἐπὶ τούτοις ἐϑύσαντο 3, 5, 18, wo Krüger viele Beispiele der Art, auch von περί τινος, beibringt; ὑπὲρ τῆς μονῆς 5, 6, 27; c. inf., ἐμοὶ ϑυομένῳ ἰέναι ἐπὶ βασιλέα οὐκ ἐγίγνετο τὰ ἱερά 2, 2, 3, wenn man nicht besser den inf. zu ἐγίγνετο τὰ ἱερά bezieht; mit indirekter Frage, ἐϑυόμην, εἰ βέλτιον εἴη 5, 9, 31, vgl. 7, 2, 15, ich opferte, um zu erfahren, ob es besser sei. – 2) im praes. u. impf. von jeder heftigen, ungestümen Bewegung, daherstürmen, daherbrausen (vgl. ϑέω u. σεύω); vom brausenden Sturme, ἄνεμος λαίλαπι od. σὺν λαίλαπι ϑύων, Od. 12, 400. 408; ἀνέμων ϑύουσιν ἀῆται Hes. O. 619; Th. 875; von daherwogenden Fluthen u. Flüssen, ὁ δ' ἐπέσσυτο οἴδματι ϑύων Il. 21, 234; 23, 230; κῦμα δ' ὄπισϑεν μέγα ϑῦε ϑαλάσσης Od. 13, 84; πόντος ἀπείριτος οἴδματι ϑύων Hes. Th. 109; δάπεδον αἵματι ϑῦεν, der Boden wogte, schäumte od. dampfte von Blut, Od. 11, 420. 22, 309. 24, 184. Auch von Menschen, in leidenschaftlicher Bewegung sein, rasen, toben; ἔγχεϊ ϑῦεν, er wüthete mit dem Speer in der Schlacht, Il. 11, 180. 16, 699; ἦ γὰρ ὅ γ' ὀλοῇσι φρεσὶ ϑύει, οὐδέ τι οἶδε νοῆσαι 1, 342; vom Zorn, κασιγνήταν μένει ϑύοισαν Pind. P. 3, 33. Von der Schlange, Nic. Th. 128; im sync. aor., ϑύμενος ἀν' ὄρεα Pratin. Ath. XIV, 617 d. Nach Hesych. auch = ἐνϑουσιᾷν. – Der gemeinschaftliche Begriff beider Bdign scheint der des Auffahrens, Aufloderns zu sein. [In ϑύειν brauchen Eur. El. 1136 Cycl. 334 u. Ar. Ach. 758 das υ kurz, wie einige andere Komiker, Mein. Men. p. 254; Pind. scheint es in der ersten Bedeutung kurz, in der zweiten lang gebraucht zu haben; so ist auch in den abgeleiteten Wörtern, die den Begriff des Opferns ausdrücken, wie ϑυσία, ϑυηλή, das υ kurz; wo der Begriff der Bewegung vorherrscht, ϑυμός, ϑύνω ist es lang; in anderen schwankt die Quantität wie die Bdtg.]
-
20 κατ-ᾱράομαι
κατ-ᾱράομαι, Einem Etwas anwünschen, bes. Böses, ἄλγεά τινι, Od. 19, 330; vgl. Her. 2, 39 u. Lucill. 39 (XI, 115); ohne den dat., πολλὰ κατηρᾶτο, wünschte viel Böses an, fluchte viel, Il. 9, 454; Dem. καταρᾶται καϑ' ἑκάστην ἐκκλησίαν ὁ κήρυξ, εἴ τις ἐξαπατᾷ, 23, 27; vgl. Pol. 15, 29, 14; c. inf., καταρῶνται δ' ἀπολέσϑαι, sie wünschten ihm, daß er umkomme, Theogn. 277; τινί, Einen verfluchen, verwünschen, Ar. Ran. 746, wie τῷ ἡλίῳ καταρέωνται Her. 4, 184; ἐν τῷ δήμῳ κατηρῶ τῷ Φιλίππῳ Dem. 19, 292; Ant. Lib. 2; auch τινά, N. T., Plut. Cat. min. 32 Luc. Asin. 27.
См. также в других словарях:
ηλιώ — ἡλιῶ, όω (Α) [ήλιος] 1. εκθέτω κάτι στον ήλιο, λιάζω 2. παθ. ἡλιοῡμαι, όομαι α) ζω στον ήλιο, είμαι εκτεθειμένος στον ήλιο β) καίγομαι από τον ήλιο, προσβάλλομαι από ηλίαση γ) φωτίζομαι από τον ήλιο δ) (πληθ. ουδ. μτχ. ενεστ. ως ουσ.) τὰ… … Dictionary of Greek
Ἡλίω — Ἥλιος masc/fem/neut nom/voc/acc dual Ἥλιος masc/fem/neut gen sg (doric aeolic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἡλίω — ἥλιος sun masc nom/voc/acc dual ἥλιος sun masc gen sg (doric aeolic) ἡλιόω live in the sun imperf ind act 3rd sg (doric aeolic) ἡλιόω live in the sun pres imperat act 2nd sg (doric aeolic) ἡλιόω live in the sun imperf ind act 3rd sg (doric… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἡλίῳ — Ἥλιος masc/fem/neut dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἡλίῳ — ἥλιος sun masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἡλιώτιδας — ἡλιώ̱τιδας , ἡλιώτης of the sun fem acc pl … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Ἡλίωι — Ἡλίῳ , Ἥλιος masc/fem/neut dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
ἡλίωι — ἡλίῳ , ἥλιος sun masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
SOMNIA — e Tellure nasci credita olim, χθὼν μῆτερ ὀνείρων, ô Tellus, mater Somniorum! Eurip. cuius rationem hanc reddit Scholiastes, εν μὲν τῆς γῆς αἱ τροφαι, εν δὲ τȏυ τροφῶν οἱ ὕπνοι, εν δὲ τȏυ ὕπνων οἱ ὄνειροι, E terra cibi, e cibis somni, e somnis… … Hofmann J. Lexicon universale
Batalla de las Termópilas — Parte de Guerras Médicas … Wikipedia Español
CONSUL Oriens — apud Ansonium, Idyll 8. v. 40. Ecce ubi se cumulat mea purpura, (mittbus audi Auribus hoc Nemesis) post me dignatur oriri Augustus Consul Consul est, qui Magistratum auspicatur. Oriri enim verbum suit Consulari Magistratui atque Celsitudini… … Hofmann J. Lexicon universale