(sol+verse)

* * *

pers. pron. he.

* * *

pers. pron. masc. he; fem. HÓN or HÚN, she; for the pronunciation of this word see introduction to letter H; as to the inflexion see Gramm. p. xxi; in the MSS. the word is usually abbreviated  = hann; hº or hō = hón; m = hánum; ar = hennar; i or e = henni: the old dat. masc. was hánum, as shewn by rhymes, mána vegr und hánum, Haustl.; but in Icel. it was no doubt sounded h́num, by way of umlaut; it was then sounded hónum with a long vowel, and lastly honum with a short vowel, which also is the mod. form; the old MSS. often spell hánum in full; the spelling hönum in old printed books recalls the old form h́num; from Pass. 9. 7 it may be seen that in the middle of the 17th century the dative was sounded precisely as at present.

2. sing. fem. hón (ho in mod. Norse, hoo in Lancashire) seems to be the older form; the MSS. use both forms hón and hún, but the former is the usual one; it was prob. sounded h́n, which again points to a long root vowel, hánn, hána? [Cp. Ulf. is; Germ. er; A. S., Engl., and Hel. he; old Fris. hi; in the Scandin. idioms with a suffixed demonstrative particle, vide Gramm. p. xxviii; Dan. and Swed. han, hun, etc.]

B. As this word appears almost in every line only special usages need be mentioned, as, ef maðr færir ómaga fram ok beri fé undir hann (acc., sc. ómagi), eðr eigi hann (nom., the same) fé, þá skal hann (nom., sc. maðr) beiða hann (acc., sc. ómagi) með vátta, at hann (nom., the same) seli hánum (dat., sc. maðr) fjár-heimting á hönd þeim mönnum er hann (nom., sc. ómagi) á fé undir, Grág. i. 279; here the context is very perplexing, chiefly owing to the identity of acc. and nom. sing. masc., but also because the pron. is sometimes demonstr., sometimes reflexive; in the latter case an Icel. would now say sér instead of hánum: so also, þá skal hann beiða samþingis-goða, at hanu fái honum (i. e. sibi) mann, 10: again, skal hann selja sókn ok vörn ef hann vill, ok svá varðveizlu fjár síns þess er hann á hér eptir, 146; þá skal hón ráða við ráð frænda síns ( her) nokkurs, 307; Gunnarr kenndi féit at þat var hit sama sem hann (i. e. Njal) hafði honum (i. e. to Gunnar) greitt, Nj. 56.

II. the pers. pron. is often prefixed to a pr. name, as a sign of familiarity; farit upp til hestsins ok gætið hans Kols, Nj. 56; eðr hverr maðr er hann Gunnarr, what sort of a man is Gunnar? 51; ok hleypr á hann Þorkel upp, 114; ok leitið ér at honum Höskuldi, go and look after Hoskuld, 171; sæmd er ek veitta honum Þórólfi bróður þínum, Eg. 112; segir hann Pálnir, Fms. xi. 47; hón Ingibjörg, 49; hann Gísli, Grett. (in a verse); ok berjask við hann Ólaf, Fagrsk. 86; hans Vígólfs, Sól.; svá er, segir hann Þórðr, Ísl. ii. 329:—this has become very freq. in mod. conversational usage, so that a person (nay, even an animal or a ship that has a name) is scarcely ever named without the pron., bidd’ ‘ann Jón að koma, segð’ ‘onum Jóni, vekt’ ‘ana Sigríði; hún Sigga litla, hann Jón litli, etc.; or of ponies, sækt’ ‘ann Brún, legð’ á ‘ana Skjónu; cp. the dialogue in Ísl. Þjóðs. i. 612,—ég skal fylla mína hít, segir ‘ún Hvít, ég ét sem ég þoli, segir ‘ann boli, etc.; or Kvöldv. ii. 197,—taktú þarna frá ‘enni Reyðr og gefð’ ‘enni Hyrnu, hún Húfa hefir flækt sig í niðrbandinu.

III. er hann = who, that; sá maðr er hann vill, Grág. i. 19, 27, 36, vide p. 132.

2. answering to Fr. on, Germ. man, Engl. one; væri sverðit til tækt er hann vildi, when one wished, Eg. 505; but this use is very rare.

a. heathen, pagan; heiðnir menn, heathens.

* * *

adj. [A. S. hæðen; Engl. heathen; O. H. G. heidan; Germ. heide and heidnisch; Dan. hedensk; this word is prob. derived not from heiðr, a heath, but from Gr. ἐθνικός as used in the N. T.; Ulf. in a single passage, Mark vii. 26, renders γυνὴ Έλληνίς by qino haiþno; it is even possible that the eccl. paganus, which, according to Du Cange, only appears after A. D. 365, may be merely a translation of the Teutonic word under the notion that haiþan was derived from haiþi = a heath, open country (Gr. ἀγρός, Lat. pagus): then, as haiþi was pronounced much like ἔθνος, the true etymology of heiðinn was lost; and so the long vowel and the aspirated initial may be accounted for. To the worshippers of Thor and Odin the name heathen was unknown; Christians were the first that used the word, and we meet with it first in Hkm. of Eyvind, who speaks of heiðin goð, heathen gods; heiðinn stallr, a heathen altar, Kristni S., by the missionary Þorvald, A. D. 982; it is also used by Hallfred and Sighvat; heiðinn dómr, heathendom, Sighvat; heiðnar stjörnur, heathen stars, Sól.: the verse in Ísl. ii. 50 is spurious (as are all the verses of that Saga); so also the verses in Landn. 84 (Hb.), and in Bergbúa-þáttr, where the word heiðinn is put into the mouth of a ghost and a giant, in songs which are merely a poetical fiction of later times. The word heiðingi for wolf is curious: probably it is merely a metaph. phrase from heiðinn, gentilis, and if so, it gives an additional evidence to the age of the poem Atla-kviða; which poem, from its nickname the ‘Greenlandish,’ cannot be older than the discovery of Greenland, A. D. 985]:—heathen, gentilis, ethnicus, the Sagas passim, esp. Nj. ch. 101–106, Kristni S., Ó. T., Ó. H., etc.: a child not christened was in olden times called heathen, N. G. L. i. 340; heiðit morð, the murder of an infant not christened, 339: in mod. Icel. usage, a boy or girl before confirmation is called heathen; this improper use of the word is caused by a confusion between baptism and confirmation: so in Norway a woman between child-birth and churching is called heathen (Ivar Aasen).

* * *

(gen. himins, dat. himni; pl. himnar), m. heaven; undir berum himini, in the open air.

* * *

m. [the form hifinn occurs rarely, Fms. x. 10 (v. l.), Hb. (1866) thrice; the mod. form is himin, without the inflexive n; the root consonant varies between m and f (or v), the final between n and l, cp. Goth. himins, A. S. heofon, Engl. heaven, Hel. himil, O. H. G. himila, Germ. as also mod. Dan. and Swed. himmel; this interchange of f and m is analogous to ‘of’ and ‘um’ (umb), ‘sofa’ and ‘sömn’ (i. e. svefn), ‘kufl’ and ‘kumbl,’ Lat. sopio and somnus, etc. ☞ The mythol. Gimle (Vsp. 63) is probably dat. of an obsolete himil derived from the time when the initial h was still sounded gutturally]:—heaven; in the old heathen creed the heavenly vault was the skull of the giant Ymir, Gm. 40, Vþm. 21, Edda sub init.; and is called by the poets ‘the giant’s skull,’ ‘the burden of the dwarfs’ (vide dvergr), etc.; the heavens were nine, the names of which are recorded in Edda (Gl.):—Níu eru himnar á hæð talðir, cp. Alm. 12, 13; upp-h., the ether, Vsp. 3; nú heldr jörð griðum upp, en himinn varðar fyrir ofan en hafit Rauða fyrir útan er liggr um lönd öll, Grág. i. 166; jafnhárt upp sem himinn, Edda 60 (in a verse); leikr hár hiti við h., sjálfan, Vsp. 58; hinn slétti h., Vþm. 46: allit., heiðr himin, Hbl. 19, Eb. 48 new Ed., v. l.; haf og h., sea and heaven; himin ok jörð, heaven and earth, Nj. 194; áðr stjarna komi á himin, ere the stars came up in heaven, Grág. ii. 322.

β. phrases, undir berum himni, under the bare sky, freq.; hann ann mér eigi at hafa himininn jafnan yfir höfði sér sem hann hefir sjálfr, Vápn. 20; þykjask taka h. höndum, to think one grasps heaven with one’s hands, of high fantastic hopes; þat hugðum vér bændr … at vér hefðim þá höndum himin tekit, en nú …, Hkr. i. 141, Sighvat (Bersögl. vísur), Al. 118; himins-emdi, the end, border of heaven, Vþm. 37, Edda 12.

2. the heathen conception of a plurality of heavens caused the plural to be mostly used by Christian writers, esp. after the Reformation, also, Guð á himnum, God in the heavens; Faðir á himnum, Gr. ἐν τοις οὐρανοις, N. T., following the Gr. text; himnum að, towards the heavens, Pass. 34. 1; hér og á himnum bæði, 24. 7: himna-Guð, God in the heavens, Sól. 6, Stj.; stíga til himna, to ascend to the heavens, Gþl. 40; himna-fagnaðr, heavenly joy, Hom. 30; himna-brauð, bread from the heavens, manna, Post.; himna-fæðsla, id., Stj.; himna-för, ascension to the heavens; himna-ljós, the light of the heavens, Pass. 3. 3; hinma-hallir, the halls of the heavens, 25. 13; himna-konungr, the king of the heavens, Hom., Fms. i. 141; himna-mjöl, the flour of the heavens, manna, Stj., Al. 64; himna-sjón, heavenly sight, Greg. 35; himna-vist, an abode in the heavens, Hom.; himna-ríki, n. the kingdom of the heavens, N. T., in old writers himin-ríki.

II. metaph. (like Gr. οὐρανός), a canopy, covering, cp. Germ. trag-himmel; sængr-himinn, a bed canopy: poët., brúna-himinn, heaven of the brows, the forehead, Kormak; ál-himin, the heaven or covering of the deep, the ice, Eyvind.

1) gate, gateway (h. heitir á garði);

2) wide gap;

3) space, interval (var hvergi h. í milli);

4) space of time; pause, halt (eptir þat varð h. á orrostunni).

(pl. -ar), f. side; standa á aðra h. e-m, to stand on one side of one; á tvær hliðar e-m, on either side of one; á allar hliðar, on all sides.

* * *

f., in mod. usage pl. hlíðar, but hlíðir in old writers, e. g. Landn. 224, Fms. vi. 197 (in a verse), Hkv. 1. 43, Sighvat: [A. S. hlîð; Norse li; lost in Dan.; cp. Lat. clivus; akin to Gr. and Lat. κλίνω, clino]:—a slope, mountain side, Edda 110; svá at sær var í miðjum hlíðum eða stundum vatnaði land, Ó. H. 149, Landn. 25, v. l.; út með hlíðum, Gullþ. 68; fjalls-hlið, a fell-side, q, v.; fagrar hlíðir grasi vaxnar, Grett. 137; ek mun ríða inn með hlíðinni, Glúm. 361, 362; út með hlíðinni, upp í miðjar hlíðar, etc., passim: hlíðar-brún, f. the edge of a h.: hlíðar-fótr, m. the foot of a h.: hlíðar-garðr, m. a fence on a fell-side dividing the pastures of two farms, Dipl. v. 25.

II. local names; Fljóts-hlíð and Hlíð, Landn. passim; Norse Lier, Lie, Landn., Nj.: Hlíðar-sól, f. sun of the Hlíð, nickname of a fair lady, Landn.: Hlíðar-menn or Hlíð-menn, m. pl. the men from Hlíð, Landn.

III. freq., in poët. circumlocutions, of a woman; hringa-hlíð, falda-h., bauga-h., and then in dat. and acc. hlíði, e. g. falda hlíði, vella hlíði (feminae), Skáld H. 5. 24, and in a mod. ditty; héðan ekki fer eg fet | frá þér silki-hlíði.

(-ta, -t), v. to be downcast, droop (hann hnípti í jörðma).

* * *

t, [in Ulf. ganipnan = στυγνάζειν, Mark x. 22; A. S. hnipian = to bow]:—to be downcast, droop; hnípði drótt ok drúpði, people were downcast and drooping, Ód. 25: haukar þínir hnípa, Fas. i. 175; hann (the horse) hnípti í jörðina, 205; hnipaði, pret., 197, (better hnipnaði or hnípandi, part.)

II. the part. hnipinn (sitja or vera hnipinn, to sit drooping and downcast; döpr ok h., Ísl. ii. 195, Edda 22, Fms. vi. 236 in a verse, Sól. 43) refers to a lost strong inflexion (hnípa, hneip, hnipu).

(-s, ar), m.

1) ring, circle; slá hring um e-n, to make a ring around one; í hring, in a circle; hann fór í hring um skipit, he swam in a circle round the ship; með hringum, all around, altogether (brendu upp bœinn Með hringum);

2) ring (on the finger or arm, at the end of a chest, in a door, at the end of the hilt); link (in a chain).

* * *

m., pl. hringar, in mod. usage sometimes hringir: [A. S., Hel., and O. H. G. hring; Engl., Germ., Dan., and Swed. ring, ringlet]:

I. a ring, circle; tungl hvert gengr sinn hring, Rb. 53 (1812); h. jarðar, the earth’s circumference, Hom. 20; slá hring um e-n, to make a ring around one, Stj. 312, Fms. viii. 67; hann hefir lykkju af ái en hringinn af ói, of the circle or bight of the letter , Skálda 161; hann þóttisk sjá þangat hring ok elds-lit á, Nj. 194.

2. í hring, adv. in a ring or circle; þeir lögðu þann sjá í hring utan um hana, Edda; sól gengr umhverfis í hring, Rb. 66 (1812); standa umhverfis í hring, to stand round in a ring, Fms. iv. 160, (mann-hringr, a ring of men); hann sveiflaði sverðinu í hring um sik, he swept with his sword all round him, Sturl. iii. 220; hann fór í hring um ( swam in a circle around) skipit, Ld. 56; lagðir steinar í hring utan um, Eg. 486; nú snúask þessi merki í hring um heiminn á hverjum tveim dægrum, Rb. 104; hann gékk þá í hring hjá konungi, Fms. vi. 206.

3. as an adverb. phrase, með (at) hringum, all around, altogether, taka allt með hringum, Arnór; hann lét leggja eld í kirkju ok bæinn ok brendu upp með hringum, Fms. vii. 212; brenna bæinn upp at hringum, x. 389 (Ágrip).

II. a ring, Lat. annulus:

1. a ring at the end of a chest, Fms. i. 178, kistu-h.; in a door, Rm. 23; hurðar-h., Ísl. Þjóðs. ii: the ring at the end of the hilt to which the friðbönd (q. v.) were fastened, Hkv. Hjörv. 9: the chain or links in a kettle chain (hadda), Hým. 33: an anchor ring (akkeris-h.)

β. the rings in a coat of mail, the Sagas and Lex. Poët. passim, whence hringa-brynja, u, f. a coat of ring-mail, see brynja, Fms. i. 43, vi. 416–421, ix. 27, Karl. 542, the Sagas passim, see Worsaae, No. 474; hring-kofl, m., hring-skyrta, u, f., hring-serkr, m. a shirt of rings, coat of ring-mail, Lex. Poët.: a coat of mail is called hring-ofin, adj. woven with rings.

2. but esp. a ring on the arm, finger (gull-h., silfr-h., járn-h.), passim; rauðir hringar, the red rings, Þkv. 29, 32; men ok hringar, Vsp. 23, passim; and hence gener. = money, see baugr. A lordly man is in poetry called hring-berandi, -bjóðr, -brjótr, -broti, -drífir, -hreytandi, -lestir, -mildr, -miðlandi, -rífr, -skati, -skemmir, -snyrtir, -stríðandi, -stýrir, -tælir, -varpaðr, -viðr, -þverrir, the bearer, breaker … or spender of rings, Lex. Poët.: a woman from wearing rings, hring-eir, -skögul, -þöll, -varið; and a man, hring-þollr, etc.

III. a ship is called Hringr (also in present use), Eg. (in a verse); hringr Ullar, the ship of Ull, i. e. his shield, Akv. 30; cp. Hring-horni, the mythol. ship of the Edda: Hringr is the pr. name of a man, Fb. iii, Landn.

I) (-ar, -ar), f.

1) bath;

2) hot spring (fyrir sunnan ána eru laugar).

II) from ljúga.

* * *

f., old dat. laugu; with the article laugunni, Rd. 276, Thom. 484, but lauginni, Sturl. ii. 98, Fms. vii. 150; pl. laugar: [cp. Swed. lör; Dan. löver in lör-dag, löver-dag, = Icel. laugar-dagr, q. v.]:—a bath; hón varðveitti barn drottningar óborit meðan hón var í laugu, Landn. 110; taka laugar, Fs. 72; þar vóru laugar görvar, en er konungr var í lauginni var tjaldat yfir kerit, Fms. vii. 150; prestr er skyldr at vígja þrjár laugar um dag (of baptismal water), N. G. L. i. 347; laug skal göra hveim er liðinn er hendr þvá ok höfuð (of washing the dead), Sdm. 34 (Bugge); síðan vóru borð tekin, en Flosi tók laugar ok lið hans, Nj. 176, (hand-laug, mund-laug, q. v.): the bath in which a new-born infant is washed is called laug.

II. in Icel. a hot spring, which was used for bathing; en Föstudags-aptan fóru biskupar báðir til laugar í Laugar-ás eptir náttverð, Bs. i. 78; eitt hvert kveld er þeir fóru til laugar, … en laugin ( the spring) var ekki á almanna-veg, 621; þat var eitt kveld er Snorri sat í laugu, at talat var um höfðingja, … Sturla Bárðarson hafði haldit vörð yfir lauginni ok leiddi hann Snorra heim, Sturl. ii. 98; fyrir sunnan ána eru laugar ( hot springs) ok þar hjá jarðholur stórar, Eg. 747; Kjartan fór opt til Sælingsdals-laugar (the well in S.), jafnan bar svá til at Guðrún var at laugu, Ld. 160; Gestr kemr til Sælingsdals-laugar, ok dvelsk þar um hríð, Guðrún kom til laugar ok fagnar vel Gesti frænda sínum, 124.

III. in Icel. the hot springs were public bathing-places, and the word is freq. in local names, Laugar, f. pl., Laugar-á, Laugar-áss, Lauga-ból, Laugar-brekka, Laugar-dalr, Laugar-dælar, Laugar-nes, Lauga-land, Lauga-vatn, Lauga-fell, Laugar-vellir, Lauga-sker, Laugar-hús, Landn.; see the Sagas, the map of Icel., Eggert Itin.; and as the latter part of a compd, Valla-laug, Sælingsdals-laug, Reykja-laug, etc., all indicating places with hot springs used for baths in olden times.

IV. Saturday was the day appointed for cleansing and bathing, and hence the day took its name, laugar-aptan, m. ‘bath-eve,’ Saturday evening, Ísl. ii. 274: laugar-dagr, m. ‘bath-day,’ Saturday, Grág., K. Þ. K., N. G. L., the Sagas passim: laugardags-morginn, m., -kveld, n. Saturday morning, evening, passim: laugar-kveld, n. = laugaraptan, Ísl. ii. 247: laugar-morginn, m. ‘bath-morning,’ Saturday morning, Ísl. ii. 232: laugar-nátt, f. ‘bath-night,’ Saturday night, (the night between Saturday and Sunday, as shewn by Sturl. ii. 170); ok er lofat at eta hvítan mat miðviku-nátt ok laugarnátt í Hvíta-dögum, K. Á. 188, K. Þ. K. This washing and fasting had a religious character, as is shewn bv laugavatn, Sól. 50; as also by the verse in Skíða R.,—aldrei frá ek at aumum þrjót | mun íllra meina batna | fyrr en lofar at leggja af biót | ok laugarnætr at vatna, 202: and that it came from the remote heathen age, when the year was still counted by pentads and not by heptads, we may infer from the freq. use of laug as the latter part of the compd in proper names, esp. of women, Ás-laug, Guð-laug, Þór-laug, Odd-laug, Sigr-laug, Snæ-laug, Vé-laug (= the Holy well, the Holy bath); and of men, Her-laugr, Guð-laugr, see Landn. and the Sagas.

V. COMPDS: laugarhús, laugarker, laugarpíning, laugavatn.

n. the time about three o’clock p. m. (B. kvað þá vera nær nóni dags).

* * *

n. [from Lat. nona], nones, about three o’clock, received as a mark of time from the eccl. law; nær nóni dags, Ld. 224; fyrr en nón kæmi þess dags, Fms. vii. 286; öndvert nónit, 32: fyrir miðmunda (1.30 P.M.) hófsk orrostan, en konungr féll fyrir nón, en myrkrit hélzk frá miðmunda til nóns, Ó. H. 223; féráns-dómr skal sitja til nóns, Grág. i. 141; enda fái hann eigi lokit fyrir nón, 143; eptir nón, N. G. L. i. 10; at nóni, Eluc. 44, Skálda (in a verse). In the old eccl. law, according to the Hebrew reckoning, the Sabbaths, or at least the greater feasts, were reckoned from the nones (evening) of the preceding day; hence the phrase, nón-heilagr, adj. a nones-holy-day, and nón-helgi, f. nones-holiness, of the vigil of the day preceding a feast or the Sabbath; köllum vér þann dag sunnu-dag, en þváttdagr fyrir skal heilagr at nóni, N. G. L. i. 9; nú eru þeir dagar er Ólafr enn Helgi ok … buðu föstu fyrir ok nónhelgi, … nú eru þeir dagar taldir er fasta skal fyrir ok nónheilagt, nú eru þeir dagar aðrir er eigi er nónheilagt fyrir ok fasta, 10, 139, 303, Grág. i. 143, Fms. ii. 198; vér skulum halda at nóni enn sjaunda hvern þváttdag, en þat er í þann tíma er útsuðrs átt er deild í þriðjunga, ok sól hefir gengit tvá hluti, en einn úgenginn, K. Þ. K. 92, v. l.

COMPDS: nónhringing, nónklokka, nónskeið, nóntíðir.

n. rope (hann sleit í sundr reipin); reipa reiði, rigging, tackling. (See also rammr.).

* * *

n., mod. reipi, [Goth. raip; A. S. râp; Engl. rope; Scot. raip; O. H. G. reif; Dan. reb; Swed. rep]:—a rope, Fms. iv. 335, Grág. ii. 361; hann sleit í sundr reipin, Edda 26; láta reip á háls hverjum þeirra, 623. 33; fyrir hví gáfut ér oss eigi eins reips jörð, Stj. 361; þat er gyrði töng eða reipi, N. G. L. i. 349; reips hald, a rope’s hold, Sturl. ii. 139; heljar reip, Sól. 27; festa reipin upp á hestana, Eb. 180; göra upp reipi, to tie up a rope; ólar-reip, band-reip, hrosshárs-reip.

2. of a ship’s tackle; drífa til reipa, Fms. vii. (in a verse); reipa reiði, rigging, tackling, vi. 308: compds, drag-reip, hjálp-r., kjal-r., skaut-r., þrá-r., q. v.:—the phrase, við raman reip at draga, from the game of two persons pulling a rope, Nj. 10, Fms. ii. 107, Fs. 75. reipa-knútr, m. a kind of cross-knot.

(söm, samt), a.

1) the same;

the def. form is used both with and without the preceding art. (inn, in, it);

í sama húsi, in the same house;

hann var s. í boðum sinum, the same, unaltered;

svá fór sem samt sé, it turned out the same way;

komast í samt lag, to get into the same condition as before;

with dat., the same as;

kom Guðrún eigi síðan í sömu rekkju Ólafi, into the same bed as Olaf;

it sama, the same, likewise;

2) agreeing, of one mind (hann var s. um yðra ferð);

3) í samt, continuously, = samfast( þrjár nætr í samt).

* * *

adj., söm, samt. The definite weak form (sami, sama, sama, pl. sömu) has so far prevailed that the indefinite form chiefly remains in peculiar phrases, but not throughout the cases, gen. sams, sams dæmi, Am. 21; sams misscris, Gkv. i. 9; sams konar (but rare); sams héraðs, Grág. i. 92. 151: dat. sing. fem. samri (með samri grein), Dipl. v. 21: acc. sing. fem. sama, in the phrase, í sama sæing, see below: plur. samir, Bs. ii. 41; söm laun, Clar.: neut. samt, samt lag, Fms. xi. 55; but esp. as adverb, see below: but the acc. sing. masc. saman, acc. pl. sama, samar, gen. samra scarcely occur: even at the present day the indef. nom.is used only in peculiar phrases, thus náttúran er söm að sjá, Eggert; samr og jafn; so also in the instances where samr means agreeing, the indef. form only is used: [in Ulf. only the indef. form remains, sama = ὁ αὐτός; Dan.-Swed. samma; Engl. same; Old Engl. (and in Spenser) sam; but not in A. S.; same in English is therefore a borrowed Norse word, see Grimm’s Gramm. iii. 4, 5, and Mr. Earle’s Philol. of the Engl. Tongue; akin are Lat. simul and similis, Gr. ἄμα and ὁμοιος.]

B. The same; the def. form is used both with and without the preceding article (inn in it); enna sömu, Grág. i. 92; í sama húsi, 329; ens sama konar, Skálda 165; þat sama. Fms. xi. 68; varð honum opt sama á munni, Fas. iii. 198; í sama stað, Fms. x. 132; sami ok í kveld, Grett. 98 A; sá er maðr enn sami, Fbr. 28; hann var samr í boðum sínum, the same, unaltered, Sturl. ii. 254; með samri grein, likewise, Dipl. v. 21; komask í samt lag, to become as before, Fms. xi. 55; svá fór sem samt sé, it turned out the same way, Fas. i. 128; enn er samt sem fyrra dag, Fms. vii. 146; enn er samt um viðrnefnit, ii. 51; samr hiti er þar jafnan, Al. 50; söm erfiðis-laun, Clar.; samir á svörum, Bs. ii. 41; at sömu, likewise, all the same, Hom. 70, Gþl. 405; it sama, the same, likewise, Hom. 27, 75, Vþm. 20, Gm. 15; svá it sama, Ísl. ii. 341: with dat., kom Guðrún eigi síðan í sama rekkju Ólafi, Hkr. i. 275; hvíla í sama sæing konu, to cohabit, Grág. i. 329; kom hón aldri í sama sæing Arngrími, she forsook him, never shared bed with him afterwards, Glúm. 374; í sama húsi konu þeirri, Grág. i. 314; maðr er moldu samr, Sól. 47.

II. agreeing, willing, of one mind; sem sex skynsamir menn verða samir á, Gþl. 464; áðr hón telisk söm at ljá vápn, Fsm. 31; ek em samr at semja sverða leik, Draum.; seggr varð samr at þiggja bætr, Sturl. (in a verse); hann var samr um yðra ferð, Fb. i. 19; ek hefi verit ávalt úsamr ( unwilling) at eiga hlut í stórmálum, Sturl. iii. 7; samr á sáttir, to have a mind to peace, Jd. 23: worthy, slíkt em ek samr at ræða of þik, Líkn. 47; ú-samr e-s, averse to, Merl. 2. 2; hjálm-s., behelmed, Lex. Poët.

III. samt, adv. continuously, together; viku alla í samt, Clem. 48; átta-tigi daga í samt, Bret. 50; fjórum sinnum í samt, Rb. 568; sjau vetr um samt, Sks. 113 B: allir samt, all together, Fms. ii. 261, [Old Engl. alle samen]; öll samt, 656 A. i. 2; öllum samt, Fms. i. 15; allt samt fjöri-tigir ok átta, Dipl. v. 18; báðir samt, bæði samt. Nj. 111, Ísl. ii. 213 (v. l.), Fms. ii. 49; einn samt, alone, ix. 25, (Germ. einsam); fyrir sjóninni einni samt, Edda 28: yet, all the same, Fas. i. 443 (paper MS.), freq. in mod. usage = Germ. zwar.

C. -samr, -samligr, as inflex. suffix. like Engl. -some, as in gladsome, etc., see Gramm. p. xxxiii. (col. 2. VI.)

(skek; skók, skókum; skekinn), v. to shake (björninn settist upp ok skók höfuðit); s. sverð, to brandish a sword.

* * *

skek, skók, skóku, skekinn, [A. S. scacan; Engl. shake; Swed. skaka]:— to shake; reyrr vindi skekinn, 625. 95; skekk (skek ek) hér skinnfeld hrokkinn, Orkn. (in a verse); skóku loða, Hðm. 16; þeir skóku klæðin, ok hreyttu moldinni á þá Þóredd, Eb. 100 new Ed.; skak (imperat.) brott ór hofði þér dupt ok ösku, Stj. 208; sumir skóku at þeim vápn, Fms. i. 273; hann skekr at honum sverðit, Ísl. ii. 364; lögðu á spjóts-odda ok skóku, Fms. x. 117; tóku þeir í hurðir ok skóku fjórum-sinnum, Bær. 2; skaka höfuð, to wag the head insultingly (but hrista höfuð from surprise), Eb. 272, Lil. 53, Matth. xxvii. 39; skaka vængi, Sól. 54: metaph., skaka ok skelfa, Stj. 132; allr þróttr væri skekinn ór þeim, Sturl. iii. 237; sannliga er skekinn þróttr ór yðr, Grett. 112; skekr ór liðinu alla æðru, Al. 25; skaka skeilu at hrossi, to shake a rattle, Grág. i. 441; skaka strokk, to shake a churn, to churn; fulla skekna mæling, Luke vi. 38.

II. reflex., hann hefir ekki skekisk í huginum, his courage has been unshaken, Al. 145.

* * *

(slæ; sló, slógum; sleginn; pret. also sleri), v.

1) to smite, strike (slá e-n högg, kinnhest);

2) slá hörpu, fiðlu, to strike the harp, fiddle;

slá slag, to strike up a tune;

slá leik, to strike up, begin, a game;

slá vef, to strike the web, to weave;

3) to hammer, forge (slá gull, silfr, sverð);

slá e-t e-u, to mount with (járnum sleginn);

4) to cut grass, mow (slá hey, töðu, tún, eng);

5) to slay, kill (síns bróður sló hann handbana);

6) fig., slá kaupi, to strike a bargain;

slá máli í sátt, to refer a matter to arbitration;

slá fylking, to draw up a line of battle;

slá hring um, to surround;

slá manngarð, mannhring, to form a ring of men round;

slá eldi í e-t, to set fire to;

slá landtjöldum, to pitch a tent, or also, to strike a tent, take it down;

slá festum, to unmoor a ship;

slá netjum, to put out the nets;

slá hundum lausum, to slip the hounds;

7) with preps.:

slá e-t af, to cut off;

slá e-n af, to kill, slaughter;

slá á e-t, to take to a thing;

slá á glens ok glúmur, to take to play and sport;

slá á heit, to take to making a vow;

slá e-u á sik, to take upon one-self;

slá á sik sótt, to feign illness;

slá á sik úlfúð, to show anger or ill-will;

ekki skaltu slíku á þik slá, do not betake thyself to that;

impers., sló á hann hlátri, he was taken with a fit of laughter;

sló ótta á marga, many were seized with fear;

því slær á, at, it so happens that;

ljóssi sleri (= sló) fyrir hann, a light flashed upon him;

slá í deilu, to begin quarrelling (eitt kveld, er þeir drukku, slógu þeir í deilu mikla);

impers., slær í e-t, it arises;

slær þegar í bardaga, it came to a fight;

slá niðr e-u, to put an end to;

nú er niðr slegit allri vináttu, now there is an end to all friendship;

slá sér niðr, to lie down, take to one’s bed;

slá e-n niðr, to kill;

slá e-u saman, to join (þeir slá þá saman öllu liðinu í eina fylking);

slá til e-s, to aim a blow at one, strike at one;

slá undan höfuð-bendunum, to slacken the stays;

slá e-u upp, to spread a report;

slá upp herópi, to raise the war-cry;

impers., loganum sló upp ór keröldunum, the flame burst out of the vessels;

slá út e-u, to pour out (þá er full er mundlaugin, gengr hón ok slær út eitrinu);

slá e-u við, to take into use (þá var slegit við öllum búnaði);

slá við segli, to spread the sail;

ek hefi þó náliga öllu við slegit, því er ek hefi í minni fest, I have put forth almost all that I recollected;

slá beizli við hest, to put a bridle on a horse;

e-u slær yfir, it comes over, arises (slær yfir þoku svá myrkri, at engi þeirra sá annan);

8) refl., slást;

(sláða, sláðr), v. to bar (hliðit var slát rammliga).

(pl. slár), f. bar, bolt, cross-beam (slá ein var um þvert skipit).

* * *

pres. slæ, slær, slær; pl. slám (m. sláum), sláið, slá: pret. sló, slótt, slóttú (mod. slóst, slóstu), sló; pl. slógu (slósk = slógusk, Sturl. ii. 208 C): subj. slægi: imperat. slá, sláðú: part. sleginn: a pret. sleri or slöri occurs as a provincialism in the old vellum Ágrip—sløru, Fms. x. 403; sleri, 394; slæri, i. e. slöri, 379: [Ulf. slahan = τύπτειν, παίειν; A. S. sleân, slæge; Engl. slay; Dan.-Swed. slaa; O. H. G. slahan; Germ. schlagen.]

A. To smite, strike, Dropl. 13; slá með steini, Fms. viii. 388; slá e-n til bana, ii. 183; slá e-n högg, kinnhest, i. 150, ix. 469, 522, Ld. 134; slá knött, Vígl. 24; slá til e-s, to strike at one, Finnb. 306, Sturl. ii. 24 C; slá í höfuð e-m, Fms. v. 173.

2. slá hörpu, fiðlu, to strike the harp, fiddle, Vsp. 34, Fdda 76, Am. 62, Bs. i. 155, Fb. i. 348, Fms. vii. 356 (in a verse), Sks. 704, Grett. 168 (hörpu-sláttr); slá hljóðfæri, Fms, iii. 184; slá slag, to strike up a tune; hann sló þann slag, … sló hann þá Gýgjar-slag… þann streng er hann hafði ekki fyrr slegit, Fas. iii. 222, 223, cp. drápa and drepa: slá leik, to strike up for a dance or game to begin, hann sá at leikr var sleginn skamt frá garði, Sturl. ii. 190; so in embroidery (see borð), slá danz, 117, Karl. 52: slá eld, to strike fire, Fms. ix. 234: slá vef, to strike the loom, in weaving, xi. 49, Darr.; slá borða, Fas. i. 193, 205.

3. to hammer, forge; slá hamri, Vkv. 18; slá sverð, Þiðr. 21; slá þvertré af silfri í hofit, Landn. 313; slá saum, Fms. ii. 218, ix. 377, Stj. 451; hann sló gull rautt, Vkv. 5; slá herspora, Fms. vii. 183; sleginn fram broddr ferstrendr, Eg. 285; slá öxar eða gref, Stj. 451: to mount, járnum sleginn, Fms. v. 339, Fas. iii. 574: to strike off, of coin.

4. to mow, cut grass; slegin tún, Nj. 112; þrælar níu slógu hey, Edda 48; ek mun láta bera út ljá í dag ok slá undir sem mest … slá töðu, Eb. 150, Fb. i. 522; slá teig þann er heitir Gullteigr, Ísl. ii. 344; slá afrétt, Grág. ii. 303; slá eng, 281, Gþl. 360: absol., þeir slóu (sic) allir í skyrtum, Ísl. ii. 349, Grág. ii. 281.

5. to slay, smite, kill, Stj. passim, but little used in classical writings, where drepa is the word; sverði sleginn, 656 C. 4; slá af, to slay. Bs. ii. 56, 89, Stj. 183; slá af hest, to kill a horse, send it to the knacker: to smite with sickness, slá með likþrá, blindleik, blindi, Stj.; harmi sleginn, Fms. iii. 11.

II. metaph. phrases; slá kaupi, to strike a bargain, Ld. 30, Fms. ii. 80; slá máli í sátt, to put it to arbitration, Fms. x. 403; slá kaupi saman, Fb. ii. 79: slá fylking, to dress up a line of battle, Fms. viii. 408; slá öllu fólki í mannhringa, x. 229; slá hring um, to surround, Nj. 275. Fas. ii. 523; slá manngarð, mannhring, to form a ring of men round, Eg. 80, 88, Fms. viii. 67, x. 229; eldi um sleginn, Sól.: slá í lás, to slam, lock, Sturl. i. 63: slá eldi í, to set fire to, Fms. vii. 83, xi. 420, Hdl. 47; slá beisli við hest, to put a bridle in a horse’s mouth. Fas. ii. 508: slá landtjöldum, to pitch a tent, Eg. 291, Fms. ii. 264; or also, to strike a tent, take it down, Fær. 147; slá landtjalds-stöngunum, to loosen them, Hkr. i. 26; slá festum, to unmoor a ship, ii. 222, Fms. viii. 288, 379; slá undan höfuð-bendunum, to slacken the stays, Al. 67; slá netjum, to put out the nets. Bs. ii. 145; slá hundum (or slá hundum lausum, Fms. ii. 174, x. 326), to slip the hounds, Hom. 120.

2. with prepp.; slá e-n við, to display; slá við segli, to spread the sail, Fas. ii. 523; þá var slegit við öllum búnaði, all was taken into use, Fms. x. 36; ek hefi þó náliga öllu við slegit, því er ek hefi í minni fest, I have put forth all that I recollected, Bs. i. 59: slá e-n upp, to spread a report (upp-sláttr), Fms, viii. 232, ix. 358: slá niðr, to throw down, Hom. 110; hann sló sér niðr, he lay down, Fms. ii. 194; hann slær sér niðr ( takes to his bed) sem hann sé sjúkr, Stj. 520; nú er niðr slegit allri vináttu, an end to all friendship, Fms. vi. 286, xi. 72: slá út, to throw out, N. G. L. i. 31; slá út eitrinu, to pour it out, Edda 40: slá saman liðinu, to join the army, Fms. x. 268: slá upp ópi, to strike up, raise a cry, viii. 414, Fb. ii. 125: slá í sundr kjöptunum, ii. 26: slá á e-t, to take to a thing; slá á glens ok glímur, he took to play and sport, Fms. ii. 182; hann sló á fagrmæli við þá, begun flattering, Nj. 167; slá í rán, to betake oneself to robbery, Stj. 400: slá á heit, to take to making a vow, Fs. 91: slá á, to take on oneself; slá á sik sótt, to feign illness, Fms. vi. 32; slá á sik úlfúð, to show anger, ill-will, Eb. 114; skaltú ekki slíku á þik slá, at þrá eptir einni konu, do not betake thyself to that, Ísl. ii. 250: slá e-u af, to put off; eg hefi slegið því af.

III. impers., it strikes or breaks out to a thing, i. e. the thing happens; loganum sló út um keröldin, flames broke out round the casks, Fms. i. 128; þá sleri ljósi fyrir hann sem elding væri, x. 394; sló á hann hlátri, he was taken in a fit of laughter, vii. 150; sló ópi á herinn, the men fell a-shouting, viii. 225; þá sleri á uþefjani ok ýldu, x. 379; sló þá í verkjum fyrir brjóstið, Sturl. ii. 127 C. Bs. i. 119; sló þá felmt ok flótta á liðit, the men were panic-stricken and took to flight, Fms. i. 45; þótt þunga eðr geispa slái á hana, vi. 199; sló mikilli hræðslu á konu þá, viii. 8; sló ifa í skap honum, 655 xii. 3, Stj. 424; því slær á ( it so happens), at hann réttir höndina í ljósit, Bs. i. 462; slær þegar í bardaga, it came to a fight, Fms. xi. 32; sló með þeim í mestu deilu, x. 99; í kappmæli, Fb. i. 327; hér slær í allmikit úefni, Nj. 246; var mjök í gadda slegit, at hann mundi fá hennar (cp. Dan. klapped og klart), 280; þá sló því á þá, at þeir fóru í á með net, Bs. i. 119.

B. Reflex. to throw oneself, betake oneself; slósk hón at fram eldinum, she rushed to the fireside, Fms iv. 339; slásk á bak e-m, to go behind another, Sturl. i. 197 C; slásk aptr, to draw back; gæta þess at eigi slægisk aptr liðit, Ó. H. 214; þeir kómu í Valadal, ok slósk (sic = slógusk) þar inn, broke into the houses, Sturl. ii. 208 C; þá slógusk í Suðreyjar víkingar, Vikings infested, invaded the islands, Fms. i. 245; slásk í för með e-m, to join another in a journey, xi. 129; ef nokkurr slæsk í mat eðr mungát, ok rækir þat meirr enn þingit, Gþl. 15; hann slósk á tal við Guðrúnu, entered into conversation with G., Nj. 129; slásk í sveit með e-m, Ó. H. 202; slásk á spurdaga við e-n, to ask questions, Sks. 302 B; slásk á svikræði, Fms. vi. 179. ☞ The slæsk in Ld. 144 is an error for slævask, see sljófa.

II. recipr. to fight; hann slóst við Enska í hafi, Ann. 1420, cp. Dan. slaaes, but it is unclass., for berjask is the right word.

III. part. sleginn; með slegnu hári, with dishevelled hair, Finnb. 250: hón var mörgu sleginn, whimsical, Gþl. 3 (= blandin): sleginn, surrounded, Akv. 14, 29; sleginn regni, beaten with rain, Vtkv. 5: sleginn, coined, N. G. L. i. 5.

* * *

(-s, -ar), m.

1) stone, boulder, rock (s. einn mikill);

2) precious stone (bitullinn var settr steinum);

3) calculus or stone in the bladder;

4) paint (skip teint bæði hvítum steini ok rauðum);

5) stone building, cloister, cell; setjast (or ganga) í stein, to become a hermit.

* * *

m. [a word common to all Teut. languages], a stone, N. G. L. i. 65; meistari á stein, Barl. 167; steinn einn mikill, Fms. viii. 8, passim: a boulder, rock, stein at lýja járn við. Eg. 141: allit., stokkar eða steinar, Grág. ii. 132, Fb. ii. 102; gengr mark fyrir neðan ór steinum þeim er heita Klofningar, D. I. i. 471; dyrnar á steininum lukusk, Fas i. 514: of a gem (gim-steinn), Js. 78, Þkv. 16, 19, Ó. H. 30; settr steinum, Eg. 698; altaris-steinn, Vm. 37; leiðar-s., sólar-s., a loadstone: stones used for warming rooms, ok hófðu hvárki á því kveldi ljós né steina, Eb. 276; cp. mjólk var heit ok vóru á steinar, Lv. 70: dragging stones as a punishment, see Sól. (draga dreyrga steina); draga stein ok vera útlægr, N. G. L. iii. 16, 210. but it is of foreign origin.

2. metaph. phrases; verða milli steins ok sleggju, between the ‘stone and the sledge-hammer’ (stones being used for anvils). Fas. i. 34; taka stein, or kasta steini um megn sér, to throw too heavy a stone for one’s strength, to break down, Fær. 58, Eg. 473; þykkir ekki ór steini hefja (see hefja), Gísl. 54; ljósta e-n íllum steini, to hit with an evil stone, hit hard, Glúm, (see the verse); steins hljóð, stone-silence, dead silence.

II. spec, usages, a cell for an anchoret, Fms. x. 373; setjask í stein, Nj. 268, Grett. 162, Trist.; gefa sik í stein, Játv. ch. 8; sitja í helgum steini.

III. medic. stone, gravel, in the bladder, Pr. 472, Bs. i. 123, 644.

IV. pr. names; Steini, Steinarr, Steinn, Stein-björn, Stein-finnr, Stein-grímr, Stein-kell ( the stone-font for sacrifices), Stein-ólfr, Stein-móðr, Stein-röðr, Stein-þórr: of women, Stein-unn, Stein-vör: and in the latter part, Hall-steinn, Þór-steinn, Vé-steinn ( the Holy stone for sacrifices), Her-steinn, Há-steinn, Ey-steinn, Út-steinn, Inn-steinn, etc., Landn.: and in local names, Steinar, etc.; Dverga-steinn.

B. COMPDS, of stone: stein-altari, a stone-altar, Stj.; stein-bogi, q. v.; stein-borg, a stone-castle, Fms. x. 154; stein-garðr, a stone-wall, Str. 6; stein-dyrr, stone-doors, Vsp.; stein-gólf, a stone-floor, Stj., Fms. vi. 440; stein-hjarta, a heart of stone, Mar.; stein-hurð, a stone-hurdle, Fas. iii. 213; stein-hús, a stone-house, Fms. x. 154, v. l.; stein-höll, a stone-hall, 153, Nj. 6 (where it is an anachronism), Hkr. iii. 62; stein-kastali, a stone-castle, Sks. 423, Orkn. 318; stein-ker, a stone-vessel, Stj. 268; stein-ketill, a stone-kettle, Ó. H. 223; stein-kirkja, a stone-church, Fms. vi. 440, ix. 535, x. 409 (11th and 12th centuries), Bs. i. 32 (Kristni S. fine); stein-kjallari, a stone-cellar, B. K. 103; stein-knífr, a stone-knife, Stj. 117, 261; stein-topt, a stone-floor, Str. 70; stein-musteri, a stone-minster, Fms. vii. 100, Orkn. 258; stein-múrr, a stone-wall, Fms. ix. 434, x. 153; stein-nökkvi, a stone-boat, Fas. ii. 231, Bárð. 164 (of a giant in a tale); stein-ofn, a stone-oven, Bs. i. 830 (Laur. S.); stein-ráfr, a stone-roof, Mar.; stein-sker, a rock, Fms. viii. 367, v. l.; stein-smiði, stone work, stone implements, Íb. ch. 6; stein-spjald, a stone-tablet, Sks. 671, Ám. 46; stein-stólpi, a stone-pillar, Fms. i. 137; stein-súla, id., 655 xxviii. 1; stein-tabula, a stone-tablet, Stj. 311; stein-veggr, a stone-wall, Fms. vii. 64; stein-virki, id., Sks. 415; stein-þildr, stone-wainscotted, Str. 75; stein-þró, q. v.; stein-ör, a stone-arrow, Fas. ii. 260.

* * *

(-ða, -ðr), v.

1) to bow, bend; s. boga, to bend (draw) the bow; s. hörpu, to strike the harp; muntu s. (opp. to bretta) þinn hala, thou shall let thy tail droop; ætla ek, at lögin muni sveigð hafa verit, that the law was wrested; s. til við e-n, til samþykkis við e-n, to give way, yield somewhat;

2) refl., sveigjast, to be swayed, sway (þá tók at s. hugr jarls); láta s. eptir e-s vilja, to accommodate oneself to another’s wishes.

* * *

ð, [svig; cp. Engl. to sway; North. E. swag]:—to bow, bend, like a switch; s. armleggi hans, Landn. 169, v. l.; s. trén, Fær. 50; s. álm, to bend the bow, Fms. vii. (in a verse); s. rokk, to swing the distaff, Rm. 16; s. fast árar, Fms. ii. 180; s. hörpu, to sway, strike the harp, Og. 27; s. á e-n, to pull round, in rowing, Nj. 90; s. e-t eptir sínum vilja, Mar.; þá ætla ek at lögin mundu sveigð hafa verit, the law was tampered with, Valla L. 209; it þriðja má kalla nökkut sveigt, the third is not straight, Band. 6; sveigja til við e-n, to give way, yield somewhat, Hkr. i. 142, Stj. 578; vér skulum s. til, svá …, come to a compromise, so that…, Fær. 35; konungr þóttisk hafa mýkt sitt skap, ok sveigt til samþykkis með þeim, Fms. vi. 280; heljar-reip sveigð at síðum mér, Sól. 39; jofurr sveigði y, drew the bow, Höfuðl.; s. hala sinn, to droop the tail, Hkv. Hjörv.

II. reflex. to be swayed, sway, swerve; þá tók at sveigjask hugr jarls, Fms. ix. 444; hvergi sveigðisk hugr hans fyrir þeirra kúgan, Bs. i. 287; láta sveigjask eptir e-s vilja, Fb. ii. 146; sveigjask til (= sveigja til) við e-n, i. 410.

(svell; svall, stillum; sollinn), v. to swell (sár pat tók at s. ok þrútna); of wrath, anger (nú svall Sturlungum mjök móðr).

* * *

pres. svell; pret. svall, pl. sullu; subj. sylli; part. sollinn; [A. S. swellan; Engl. swell; Germ. schwellen; Dan. svolne; Swed. swälla; cp. Goth. uf-swalleins = φυσίωσις]:—to swell; skip konungs vóru sett mjök ok sollin, of ice, Ó. H. 182; húfr svall, sjór svellr, sollit haf, sollinn sær, éli sollinn, veðr-sollinn, hrími sollinn (of the waves), Lex. Poët.: of a wound, sár þat tók at þrútna ok svella, Fms. ix. 276; sárit var sollit, ÓH. 223; hestrinn svall svá ákafliga at allan blés kviðinn, Bs. i. 319.

2. metaph. to swell, of wrath, anger; með sollinni þykkju, Mar.; sollin reiði, Al. 3; nú svall Sturlungum mjök móðr, Bs. i. 521; móðr svall Meila bróður, Haustl.; þá svall heipt í Högna, Bragi; synd hans svall, Sól. 5; sútir sullu mér, 38; sorg svall, Bs. ii. (in a verse); af slíkum hlutum svall mjök með þeim biskupi ok Ásgrími, i. 730.

(pres. tregr, pret. tregði), irreg. v. to grieve; fjöld er þat, er fira tregr, many are the woes of man; hví tregr-at ykkr teiti at mæla, how can ye bear to speak words of cheer?.

(að), v. to grieve (marga menn tregaði mjök andlát porláks biskups); to bring grief upon (munaðar-ríki hefir margan tregat).

* * *

irreg. verb, pres. tregr, pret. tregði, part. tregað, with suffixed neg. tregr-að, Gh. 2: part. tregnar, Hðm. 1. The mod. form is trega, að, which, though but rarely, occurs in vellums, e. g. tregaði, Bs. i. 301, in a vellum of the earlier part of the 14th century; [A. S. tregjan]:—to grieve, used impers.; fjölð er þat er fíra tregr, many are the woes of man, Sdm. 30; tregr mik þat, Gkv. 3. 2; hví tregrað ykkr teiti at mæla, how can ye be glad? Gh. 2; (hana) tregði för friðils, Vkv. 27; þat mál er mik meirr tregi, 35; alla menn tregr fall grams, the king’s death grieves all men, Hkr. i. (in a verse); tregnar iðir, dismal thoughts (?), Hðm. 1; marga menn tregaði mjök andlát Þorláks biskups, many were grieved over Th.’s death, Bs. i. 301; munaðar-ríki hefir margan tregað, brought many to grieve, Sól. 10.

2. in mod. usage, person., hann (nom.) tregaði, he wailed.

* * *

(gen. trú), f. = trú; svá njóta ek trú minnar, þat veit trúa mín, in good sooth, upon my word.

(trúi, trúða, trúat), v.

1) to believe, with dat. (mundir þú t. fyrirburð þessum, ef Njáll segði þér?);

2) in a religious sense, to believe; t. á e-n, to believe in (t. á einn guð);

3) to believe in, trust (meyjar orðum skýli manngi t.).

* * *

trúi (monosyll. trý, Str. 46, l. 17), pret. trúði; subj. trýði (thus rhymed, lýði, trýði, Bs. ii. 308, in a poem of A. D. 1540, but the mod. form is tryði with a short vowel); imperat. trú, trúðu; part. trúað: [Ulf. trauan = πεποιθέναι; A. S. treowian; Engl. trow; Germ. trauen; Dan.-Swed. troe, tro]:—to trow, believe; seg þú frá, Njáll, segir Gunnarr, þvíat allir munu því trúa, Nj. 51; mundir þú trúa fyrirburð þessum ef Njáll segði þér eða ek?—Trúa munda ek, segir hann, ef Njáll segði, þvíat þat er sagt, at hann ljúgi aldri, 119; henni var trúað sem góðri konu, Sks. 457; trúa megit þér mér þar um, at …, Fms. ii. 241; vilið þér mér ei til þess trúa, sem talað hefig um búskap lands, Bb. 3. 100; mant þú trúa mér bezt til órræða um þitt mál, Nj. 12; engu öðru því er mér er til trúat, 112; ek trúi honum til þess bezt allra manna, Eg. 34: imperat. as adv., tíminn líðr, trúðu mér, trow once! forsooth! a ditty; trú mér til, depend on it! trúi-eg, I trow, Skíða R. 34, 35; eg trú ‘ann sé dáinn, freq. in mod. usage.

2. in a religious sense, to believe, with dat., or trúa á e-n, to believe in; þeir trúðu seint upprisu hans, Greg. 14; trúa á mátt sinn ok megin, Landn.; æ trúði Óttarr á Ásynjur, Hdl.; á sik þau trúðu, Sól.; þeim er eigi trúðu Guði, Hom. 51; er á Guð trúðu, 625. 70; skulu allir vera Kristnir hér á landi ok trúa á einn Guð, Nj. 164; trúðu þeir því at þeir dæi í hólana, they believed that they were to die into (i. e. go after death to) these hills, Landn. 111.

II. to trust; vin þann er þú vel trúir, … ef þú átt annan þanns þú ílla trúir, Hm. 43–45; akri ársánum skyli engi trúa, 87; meyjar orðum skyli manngi trúa, 83; véla þik í trygð ef þú trúir, Sdm. 7; ef þú hug trúir, if thou hast heart to do it, Hým. 17; trúa magni, trust on his strength, Fas. i. 438 (in a verse); nótt verðr feginn sá er nesti trúir, Hm. 73; trúðir vel jöxlum, Am. 80; Hlenni mælti at þú skyldir eigi trúa þeim, Glúm. 369.

(for ‘und es’), conj. till, until (glaðr skyli gumna hverr, unz sinn bíðr bana); til þess unz, until.

* * *

or better unnz, adv. (also spelt unst, Fms. v. 158, Fas. i. 126, Gísl. 45; undz, MS. 623. 2, Grág. i. 259, ii. 202 A); [unz is a compd from und and the relat. particle es, qv.; Goth. und = ἔως; Hel. unti; A. S. ôð; Engl. until; O. H. G. unt]:—till that, till, until, with indic.; unz þrjár kvámu, Vsp. 8, 16; unnz sinn bíðr bana, Hm. 15; unz brunninn er, 57; unnz ór varð jötunn, Vþm. 31; unz rjúfask regin, Gm. 4 (Bugge); unz þeir fundu, Haustl.; unz himininn rifnar, Fms. vi. 196 (in a verse); unst kemr at Langa-föstu, v. 158; fór hann leið sína unz hann kom, Fb. ii. 697; unz þeir kómu til Svínafells, Nj. 208; unz konungr bannaði, Íb. 4; unz hón kom á jöfnu, Bs. i. 461; undz (hann) mon deyja, Niðrst. 2; undz öll eru brigð, Grág. ii. 202; unz leið Jól, Bs. i. 129; unst haustar, Gísl. 45; undz fimm vikur eru af sumri, Grág. i. 259; unz fé hyndisk, N. G. L. i. 23; unz sól kemr á Þingvöll, Grág. i. 17; unz reynt er eiginorð, ii. 274; unz hann fór til Danmerkr, Bs. i. 129; unst allir eru dauðir, Fas. i. 126.

a prefixed particle denoting lacking, under-, un-.

* * *

a particle prefixed to nouns and adverbs, [cp. vanr; Goth. and A. S. wan-, deficient; O. H. G. wana-]:—lacking, wanting: only used as a compd except in the phrase, of og van, or það er of sem van, now too much, now too little.

B. In COMPDS van- is freq. as a prefixed particle, mostly denoting lacking, slowly, short, not sufficient, under-, but also simply as a negative, much like Gr. δυσ-: van-afla, -afli, adj. weak, waning in strength, Al. 5. Fms. vi. 107, Sks. 590. van-alinn, part. under-fed, Grág. i. 455. van-brúka. ð, to misuse; mod. van-brúkun, f. a misuse. van-burða, adj. born prematurely; v. eldi. 656 B. 7. van-búinn, part. unprepared, Korm. 202, Ld. 324, Fms. vi. 214, vii. 127, viii. 288. van-drengr, m. a bad man, Fs. 166. van-dæmt, part. under-judging, i. e. too leniently: hafa v. eða ofdæmt, Grág. (pref.) van-efni, n. pl. lack of means, Grág. i. 257, Band. 31 new Ed., Fms. viii. 23. van-erð, f.(?). inferiority, N. G. L. i. 212. van-farinn, part. in a strait, Fas. i. 518 (see also the verse); vér erum vanfarnir hjá honum, we are much short of him, Orkn. 332. van-ferli, n. things going wrong, Fms. x. 131. van-festr, part. badly fastened, MS. 4. 8. van-fylgt, n. part.; hafa v. e-m, to back one slowly, Bs. i. 739. van-færi, n. disability, Stj. 1. van-færr, adj. disabled, infirm, Fms. ii. 146, x. 354, xi. 325, Fas. i. 532, Bs. i. 393; vanærr ok ílla heill, Hom. 122. van-gá, f. lack of care. van-gefinn, see vargefinn. van-gerðing, f. a defective fencing, Gpl. 382. van-geymsla, u, f. = vangá, Ld. 128, Jb. 42, Dipl. v. 26. van-geymt, n. part.; hafa v. e-s, to neglect, H. E. ii. 110. van-giptr, part. married beneath one, Nj. 17, v. l. van-goldit, part. n. underpaid, Ó. H. 87. van-gætt, n. part. = vangeymt, Gþl. 463. van-gæzla, u, f. = vangeymsla, Grág. ii. 341, Fms. viii. 364. van-görr, part. defective, imperfect, imperfectly done, half done, Fms. vi. 13, x. 318, Bs. i. 59; ung Kristni ok mjök vangör, Fbr. 7; mér sýndisk vangört, faulty, Fms. x. 320. van-haft, n. part.; hafa v., not to get one’s due, Grág. i. 265. van-haga, að; impers., mig vanhagar um e-t, to miss a thing, want. van-hagr, m. dismay, disadvantage, Grág. ii. 49, Fms. xi. 245, Fær. 7: misconduct, Bs. i. 687. van-hald, n. a damage, loss; bíða vanhald af e-m, Fms. x. 421: in plur. ill-luck, thriftlessness, Band. 37 new Ed. van-haldinn, part. getting less than one’s due, wronged, H. E. ii. 126; ef þú þykkisk v., Ld. 108, Slurl. i. 77 C, Fas. ii. 297. van-hefnt, n. part. (better var-hefnt), Nj. 280, v. l. van-heiðr, m. dishonour, H. E. i. 562, Fas. ii. 289. van-heila, u, f. = vanheilsa, Bs. i. 353. van-heilagr, adj. profane. van-heilindi, n. failing health, illness, Fms. vii. 208, viii. 280, H. E. i. 12. van-heill, adj. [A. S. wanhâl], not hale, disabled, ill, Grág. i. 50, Fms. x. 420; e-m verðr vanheilt, to be taken ill, Grág. i. 277: = pregnant, Bret. 10. van-heilligr, adj. ill, wretched, Fms. vii. 30. van-heilsa, u, f. failing health, illness, Bs. i. 83, 84, 353 (v. l.), Grág. i. 226, Fms. vii. 157, passim. van-helga, að, to profane. van-helti, f., better vammhelti, q. v., Jb. 366 A. van-henta, t, to stand in need of, to want; hann kvað sér v. annat, he said it was not that he wanted, Ld. 212. van-hentr, adj.; e-m er e-t vanhent, it suits one not well, Fms. x. 260. van-herðr, part. not pushed up to one’s mettle, Fas. iii. 487. van-hirða, t; v. um e-t, to neglect. van-hirðing, f. = vangeymsla. van-hirzla, u, f. = vanhirðing, Sks. 446. van-hluta, adj. unfairly dealt with; verða v., to be worsted, Bjarn. 56, Ísl. ii. 255, Grág. i. 157, ii. 92, Fms. i. 306; rétta þeirra hlut er áðr eru v., Eb. 156. van-hlutr, m. an unfair share, Sturl. i. 47 C. van-hugaðr, n. part. [? A. S. vanhygig]; e-t er v. í máli, it was not well considered, Lv. 30. van-hyggja, u, f. a lack of forethought, Ld. 152; bæta fyrir vanhyggju mína, Valla L. 209. van-kunnandi, part. wanting in knowledge, ignorant, ill-informed, Gþl. van-kunnigr, adj. ignorant. van-kunnindi, f. ignorance, Gþl. (pref.) van-kunnusta (mod. van-kunnátta), u, f. want of knowledge, ignorance, H. E. i. 479. van-leitað, n. part.; e-s er v., examined imperfectly, Bs. i. 329. van-lofaðr, part. under-praised, Fms. vi. 196. van-lokinn, part. half paid, of debt; vanloknar skuldir, Grág. i. 93. van-luktr, part. half finished; ganga frá mörgu vanluktu, Sturl. iii. 279. van-lykta, að, to leave unfinished, H. E. i. 409. van-lyktir, f. pl.; með vanlyktum, unfinished, half done, Fms. vi. 13; ok var at vanlykðum nökkut, er hón þó höfuð hans, Ísl. ii. 333; hvárigar vanlykðir ( faults) er þær koma á goðans hendi, Grág. i. 94. van-mátta, adj. weak, sick, sore; í tána þá er v. var, a sore toe, Hrafn. 15. van-máttigr, adj. failing in strength, weak, impotent, Fms. v. 163. van-máttr, m. failing strength, illness, Eg. 565, Vápn. 17, Fms. ii. 12, Bs. i. 84. van-megin, n. weakness, Fms. vii. 156: a swoon, fainting, sló yfir mik hræzlu ok vanmegni, 108. van-meginn (van-megn, Stj. 20), adj. weak, feeble, Fms. i. 305, Stj. 20, v. l.; v. af megri, Fb. iii. 447; höndina þá má vanmegnu, an infirm hand, Sturl. i. 189. van-megna, adj. = vanmeginn. van-megna, að, to weaken; v. sterkjan hug, Al. 6: reflex., vanmegnast, to faint, sink down, Vídal. passim. van-menni, n. (van-menna, u, f., Lv. 30; vanmennur þær, Fms. xi. 257), a worthless person, Gísl. 149, Vápn. 15, Fms. iii. 149. van-meta, adj. in a weak, bad condition; var fótrinn v., of a sick leg. Bs. i. 344; vanmeta skepna, an ill-favoured creature. van-metnaðr, m. a disgrace, Grett. 160 A. van-mettr, part. hungry, Sól. 3. van-mælt, n. part.; eiga e-t vanmælt, if thou hast anything unsaid, anything to say, Bs. i. 668; hvárt mér verðr ofmælt eðr vanmælt, Nj. 232. van-mætti, n. an infirmity. van-refsaðr, part. not duly punished, Sturl. ii. 10. van-refst, n. part. = refsað; ef v. er af dómarans hendi, Gþl. 172. van-rekstr, m. = vanréttr, Fms. xi. 253, v. l. van-rétti, n. loss of right, Ls. 40; þola v., Ó. H. 238: a defeat, Ísl. ii. 367. van-réttr, m. = vanrétti, Fms. xi. 253. van-rækiliga, adv. carelessly, slovenly, Bs. i. (Laur. S.) van-rækja, t, to disregard, Stj. 157, Fms. xi. 423, K. Á. 72: reflex., vanrækjask e-n, Fms. viii. 252. van-rækt, f. lack of care, Gþl. 332, H. E. i. 251, Dipl. ii. 14. van-rætt, n. part. not fully discussed; v. er um e-t, Sks. 271 B. van-samit, part. unsettled, Stj. van-semd, f. a disgrace, offence, Bjarn. 67. van-signaðr, part. cursed, Stj., MS. 655 xx. 3. van-skörungr, m. = vandrengr, Fs. 4, Eg. 730. van-spurt, n. part. left unasked, Sks. 52, 191. van-stilli, n. lack of moderation, intemperance, Al. 45, 71; gefa svá kappsamliga mat, er á þessu mikit vanstilli, no measure, Ísl. ii. 337, Fms. vii. 162 (of a fit of insanity); v. lopts, Al. 55; þurfa menn ekki hér at lýsa v. ( men need not shew ill temper) fyrir þessa sök, Sturl. i. 101 C. van-stilling, f. = vanstilli. Hom. 25. van-stilltr, part. wanting in tempcr, rash, Fms. i. 207, x. 264; marglyndr, vandlyndr ok v., wanting in temper, 420; v. í orðum, vi. 324: excessive, Stj. 142. van-svarat, n. part. insufficiently answered, of a question; hafa v., H. E. ii. 93; vanspurt eða v., Sks. 270. van-svefta, adj. having too little sleep. van-sæmd, f. dishonour, contumely, Fms. ii. 291, vi. 109. van-sætti, n. discord, Sturl. i. 101, v. l. van-sök, f. a fault, offence, Magn. 524. van-talað, n. part. = vanmælt; er enn mart vantalað, Lv. 20; á ek við hvárigan ykkarn vantalað, I want to speak to neither of you, Fms. v. 327. van-talit ( van-talt), n. part. not full accounted for, short in the tally, Glúm. 385; oftalt, vantalt, Gþl. 478. van-tekit, n. part. pulled insufficiently, Eb. 242. van-traust, n. a lack of trust. van-trú, f. unbelief [Dan. vantro]; villa ok v., K. Á. 218, H. E. i. 390, Vídal. van-trúaðr, part. unbelieving, N. T., Vídal. van-trúnaðr, m. distrust, Fms. i. x. 398. van-unninn, part. unfinished; vanunnin verk, Grág. i. 157; lítið vas eptir vanunnit ( undone) í víngarðinum, Greg. 57. van-virða, t, to disregard, dishonour, put to shame, Ísl. ii. 238; affæra ok v., Bs. i. (Laur. S.): part. vanvirðr, Fms. ii. 67, Fs. 183; vanvirt, Fms. v. 326. van-virða, u, f. a disgrace, Fs. 60, 159, Eb. 128. van-virðing, f. = vanvirða, Fms. ix. 278, 289, Gþl. 157, 181. vanvirðu-lauss, adj. not disgracing, Grett. 118. van-virkja, u, f. a defect, fault, Stj. 158, Ísl. ii. 201, v. l. van-vit, n. [Dan. van-vid = insanity], want of thought, Nj. 135, v. l. van-vita, adj. insane, N. G. L. i. 213, Js. 79. van-vitað, n. part. not quite known; enn er v. nökkut um sættina, Bjarn. 56. van-vizka, u. f. foolishness, Al. 115. van-þakkað, n. part. not duly thanked; eiga e-m e-t v. van-þakklátr, adj. ungrateful. van-þakklæti, n. ingratitude. van-þekking, f. lack of knowledge. van-þyrmsla, u, f. violation; v. hátiða, Hom. 146. van-þökk, f. unthankfulness.

(pl. -ar), f.

1) strong beverage, drink (hann skal drekka dýrar veigar);

2) pith, strength (fór þat líð aptr, er honum, þótti minni veig í).

* * *

f., pl. veigar, [A. S. wæge; Hel. wêgi], a kind of strong beverage, drink; öl heitir með mönnum … kalla veig Vanir, Alm. 35; dýrar veigar, Hdl. 49, Hkv. 2. 44; skírar veigar, Vtkv. 7; fagrar veigar, Fas. i. 494 (in a verse); kná-at sú veig vanask, Gm. 25; Fjölnis veig, the drink of F., i. e. poetry, Kormak; Dvalins veig, id.; bjór-veig, a draught of beer, Hým. 8.

2. metaph. pith, strength, gist; in the popular phrase, það er engin veig í honum (mod. veigr); spyrr Oddr hvar hann vísi honum til þess víkings er nokkur veig sé í, Fas. ii. 522; fór þat lið aptr er honum þótti minni veig í, Fms. iv. 350, v. l. (fylgð, Ó. H. 159, l. c.)

II. in pr. names of women, Gull-veig (Vsp.), Þór-veig, Sól-veig, Álm-veig (Hdl.), Mjað-veig (Maurer’s Volks.)