-
1 mirari
1) дивиться, удивляться (1. 9 D. 11, 7. 1. 13 pr. D. 18, 2. 1. 1 pr. D. 25, 4). 2) удивлять, почитать: miranda prudentia, sublimitas tua (1. 2 pr. C. Th. 6, 29 1. 9 pr. C. Th. 8, 5).Латинско-русский словарь к источникам римского права > mirari
-
2 mirari
iz.1. ( Jainkoarena, e.a.) miracle; \mirariaren \miraria! the most miraculous of miracles!; Jainkoak \mirariz egina miraculously created by God2. wonder, marvel3. ( harrimena) shock, amazement. surprise -
3 mirari
milagro, prodigio -
4 mirari hayñi
s. derecho a la reproducción -
5 Nil mirāri
см. Nil admirāriНет другой реки в мире, которая была бы так, как Темза, способна к громаднейшему развитию торговой деятельности. Зато неугомонно кипучая жизнь, которая завладела ее берегами и возмутила ее воды, поражает и подавляет своим грозным движением каждого чужестранца, как бы он ни был пропитан современной способностью nil mirari. (М. Л. Михайлов, Лондонские заметки.)Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Nil mirāri
-
6 níhil mirari
Ver: níhil admirari / nil admirari -
7 inci boncuk
mirarî -
8 Удивляться
- mirari; admirari (aliquem; aliquid);• удивляться тому, что это произошло - admirari, cur id factum sit;
• ничему не удивляться - nil admirari;
-
9 miror
mīror, āri, ātus sum - tr. - [st2]1 [-] s’étonner, être surpris de, voir avec étonnement. [st2]2 [-] voir avec admiration, admirer. [st2]3 [-] être épris de, se passionner pour, rechercher. - aliquid mirari: s’étonner de qqch ; admirer qqch. - miratur novas frondes, Virg.: (l'arbre) s'étonne de porter un feuillage nouveau. - mirari + prop. inf.: s’étonner que, voir avec étonnement que. - mirari quod: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari si: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari cur: se demander avec étonnement pourquoi. - mirari unde (mirari quid causae quod), Cic.: se demander comment il se fait que. - aliquem mirari: admirer qqn. - mirari aliquem justitiae, Virg.: admirer qqn à cause de sa justice. - mirantur umbrae utrumque dicere, Hor.: les ombres écoutent leurs chants avec admiration. - satis mirari non possum, unde, Cic. N. D. 1, 34, 95: je me demande toujours d'où. - miror, in illâ superbiâ et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54: je serais étonné qu'avec son orgueil et son humeur acariâtre il ait pu avoir un ami. - mirari stulte sales Plautinos, Hor.: s'engouer sottement des plaisanteries de Plaute. - mirari se, Cat.: être entiché de soi, être épris de sa personne. - non de conditione mirari, Ter.: être in différent à sa condition.* * *mīror, āri, ātus sum - tr. - [st2]1 [-] s’étonner, être surpris de, voir avec étonnement. [st2]2 [-] voir avec admiration, admirer. [st2]3 [-] être épris de, se passionner pour, rechercher. - aliquid mirari: s’étonner de qqch ; admirer qqch. - miratur novas frondes, Virg.: (l'arbre) s'étonne de porter un feuillage nouveau. - mirari + prop. inf.: s’étonner que, voir avec étonnement que. - mirari quod: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari si: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari cur: se demander avec étonnement pourquoi. - mirari unde (mirari quid causae quod), Cic.: se demander comment il se fait que. - aliquem mirari: admirer qqn. - mirari aliquem justitiae, Virg.: admirer qqn à cause de sa justice. - mirantur umbrae utrumque dicere, Hor.: les ombres écoutent leurs chants avec admiration. - satis mirari non possum, unde, Cic. N. D. 1, 34, 95: je me demande toujours d'où. - miror, in illâ superbiâ et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54: je serais étonné qu'avec son orgueil et son humeur acariâtre il ait pu avoir un ami. - mirari stulte sales Plautinos, Hor.: s'engouer sottement des plaisanteries de Plaute. - mirari se, Cat.: être entiché de soi, être épris de sa personne. - non de conditione mirari, Ter.: être in différent à sa condition.* * *Miror, miraris, miratus sum, mirari. Virgil. S'esmerveiller, et s'esbahir de quelque chose.\Mirari aliquem. Cic. L'avoir en admiration et estime, L'admirer.\Se ipse miratur. Catull. Il se plait, et se repute grand, Il est glorieux.\Mirari, Imiter. Virgil. \ - primis et te miretur ab annis. Qu'il t'ensuyve.\Miror vnde sit. Terent. Je ne scay dont il est.\Mirari se. Mart. S'estimer et priser, Estre glorieux.\Miraretur quis, quum cerneret, etc. Liu. On s'emerveilleroit.\Mirabar, hoc si sic abiret. Terent. Je m'esmerveilloye bien si, etc. -
10 miror
mīror, ātus sum, ārī, I) sich wundern, sich verwundern, a) übh., absol., tutemet mirabere, Ter.: miraretur, qui cerneret, Liv.: non sane credere Mena, mirari secum tacitus, Hor. – m. Acc. (über usw.), neglegentiam hominis, Cic. – m. in u. Abl. quemcunque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18. – m. de u. Abl., nec tu de homine mireris, Cypr. de idol. 8. – m. super u. Akk., mirari super haereses istas, Tert. de praescr. haer. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., zuw. eingeleitet m. hoc, id, illud, z.B. illud īam mirari desino, hunc, cum haec nesciret, in dicendo posse tantum, Cic.: si quis forte miratur me ad accusandum descendere, Cic.: haec vos concupisse pro vestra stultitia atque intemperantia non miror; sperasse me consule assequi posse demiror, Cic.: non mirari oportet (es darf nicht auffallen) hunc ordinem ad institutam ab Servio Tullio summam non convenire, Liv. – m. folg. quod (daß), qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic.: miraris, quod tot volumina homo occupatus absolverit, Plin. ep.: u. mirari alqm (sich über jmd. wundern) mit folg. quod, illos homines sapientissimos gravissimosque miror, quod quemquam clarum hominem impurissimi voce hominis violari patiuntur, Cic. de har. resp. 46. – m. folg. Relativsatz, zuw. eingeleitet m. illud, id u. dgl., mirari licet, quae sint a medicis animadversa genera etc., man muß erstaunen über die Arten, Cic.: eius rei quae causa esset miratus, Caes.: nam illud animus meus miratur, si a me tetigit nuntius, quid remoretur, Plaut.: idque adeo miror, quomodo tam ineptum quidquam tibi venire in mentem potuerit, Ter.: sed ne miremini, quā ratione hic tantum apud istum libertus potuerit, Cic.: mirari se quapropter sui tam similis esset, Val. Max. – m. folg. indir. Fragesatz, mirabar, quid maesta deos vocares, Verg. – m. folg. si (für den Fall, daß od. wenn), tene id mirari, si patrissat filius? Plaut.: mirabar hoc si sic abiret, Ter.: quamquam miror illā superbiā atque importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic.: neque id erat mirandum, si non facile ad credendum adducebatur, Nep. – b) miror = es nimmt mich wunder, es befremdet mich, ich finde es auffallend, ich kann nicht begreifen, ich möchte gern wissen, bin neugierig zu hören, ich frage verwundert ( wie θαυμάζειν), m. folg. indir. Fragesatz, miror, quo evasurus sit apologus, Plaut.: miror, unde sit, Ter.: miror, quid abierit, Ter.: mirantes, quid rei esset, Liv., quidnam id esset, Liv.: se (er) mirari, quare iam tertium diem sic teneretur, Nep.: quo magis mireris etc., was noch mehr wundernehmen muß, -zu verwundern ist, Sen. – II) insbes., etw. od. jmd. bewundernd anstaunen, nach etw. od. jmd. mit Bewunderung hinblicken, etwas od. jmd. bewundernd verehren, puerorum formas et corpora magno opere, Cic.: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall.: Graecarum artium opera, Liv.: ripas et vacuum nemus, Hor.: antiquos, Plin. ep.: artificum manus inter se operumque laborem, bewundernd untereinander vergleichen, gegeneinander halten, Verg. georg. 1, 456: se mir., sich Bewunderung zollen, in sich selbst verliebt sein, Catull. 22, 17. Mart. 13, 2, 7. – m. in u. Abl., quemcumque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18: m. super u. Abl., quod quidem mirari super diis immortalibus nequaquam congruerit, Apul. de deo Socr. 4. – u. (wie θαυμάζω τινός) mit Genet. der Veranlassung, iustitiaene prius mirer (te) belline laborum? Verg. Aen. 11, 126. – v. Lebl., (arbor) miratur novas frondes (sc. insitas) et non sua poma, Verg. georg. 2, 88. – / Parag. Infin. mirarier, Caecil. com. 194. Lucr. 2, 1029. – Aktive Nbf. u. Passiv s. mīro.
-
11 miror
mīror, ātus sum, ārī, I) sich wundern, sich verwundern, a) übh., absol., tutemet mirabere, Ter.: miraretur, qui cerneret, Liv.: non sane credere Mena, mirari secum tacitus, Hor. – m. Acc. (über usw.), neglegentiam hominis, Cic. – m. in u. Abl. quemcunque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18. – m. de u. Abl., nec tu de homine mireris, Cypr. de idol. 8. – m. super u. Akk., mirari super haereses istas, Tert. de praescr. haer. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., zuw. eingeleitet m. hoc, id, illud, z.B. illud īam mirari desino, hunc, cum haec nesciret, in dicendo posse tantum, Cic.: si quis forte miratur me ad accusandum descendere, Cic.: haec vos concupisse pro vestra stultitia atque intemperantia non miror; sperasse me consule assequi posse demiror, Cic.: non mirari oportet (es darf nicht auffallen) hunc ordinem ad institutam ab Servio Tullio summam non convenire, Liv. – m. folg. quod (daß), qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic.: miraris, quod tot volumina homo occupatus absolverit, Plin. ep.: u. mirari alqm (sich über jmd. wundern) mit folg. quod, illos homines sapientissimos gravissimosque miror, quod quemquam clarum hominem impurissimi voce hominis violari patiuntur, Cic. de har. resp. 46. – m. folg. Relativsatz, zuw. eingeleitet m. illud, id u. dgl., mirari licet, quae sint a medicis animadversa genera————etc., man muß erstaunen über die Arten, Cic.: eius rei quae causa esset miratus, Caes.: nam illud animus meus miratur, si a me tetigit nuntius, quid remoretur, Plaut.: idque adeo miror, quomodo tam ineptum quidquam tibi venire in mentem potuerit, Ter.: sed ne miremini, quā ratione hic tantum apud istum libertus potuerit, Cic.: mirari se quapropter sui tam similis esset, Val. Max. – m. folg. indir. Fragesatz, mirabar, quid maesta deos vocares, Verg. – m. folg. si (für den Fall, daß od. wenn), tene id mirari, si patrissat filius? Plaut.: mirabar hoc si sic abiret, Ter.: quamquam miror illā superbiā atque importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic.: neque id erat mirandum, si non facile ad credendum adducebatur, Nep. – b) miror = es nimmt mich wunder, es befremdet mich, ich finde es auffallend, ich kann nicht begreifen, ich möchte gern wissen, bin neugierig zu hören, ich frage verwundert ( wie θαυμάζειν), m. folg. indir. Fragesatz, miror, quo evasurus sit apologus, Plaut.: miror, unde sit, Ter.: miror, quid abierit, Ter.: mirantes, quid rei esset, Liv., quidnam id esset, Liv.: se (er) mirari, quare iam tertium diem sic teneretur, Nep.: quo magis mireris etc., was noch mehr wundernehmen muß, -zu verwundern ist, Sen. – II) insbes., etw. od. jmd. bewundernd anstaunen, nach etw. od. jmd. mit Bewunderung hinblicken, etwas od. jmd. bewundernd verehren, puerorum formas et————corpora magno opere, Cic.: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall.: Graecarum artium opera, Liv.: ripas et vacuum nemus, Hor.: antiquos, Plin. ep.: artificum manus inter se operumque laborem, bewundernd untereinander vergleichen, gegeneinander halten, Verg. georg. 1, 456: se mir., sich Bewunderung zollen, in sich selbst verliebt sein, Catull. 22, 17. Mart. 13, 2, 7. – m. in u. Abl., quemcumque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18: m. super u. Abl., quod quidem mirari super diis immortalibus nequaquam congruerit, Apul. de deo Socr. 4. – u. (wie θαυμάζω τινός) mit Genet. der Veranlassung, iustitiaene prius mirer (te) belline laborum? Verg. Aen. 11, 126. – v. Lebl., (arbor) miratur novas frondes (sc. insitas) et non sua poma, Verg. georg. 2, 88. – ⇒ Parag. Infin. mirarier, Caecil. com. 194. Lucr. 2, 1029. – Aktive Nbf. u. Passiv s. miro. -
12 wundern, sich
wundern, sich, mirari. – admiratione stupere (vor Verwunderung staunen). – sich über etw. w., alqd mirari od. admirari. mirari de alqa re. alqd mihi mirum est oder videtur (im allg.); alqd demirari (mit Verwunderung wahrnehmen); alqd emirari (mit Befremden wahrnehmen): ich konnte mich nicht genug darüber wundern, illud admirari satis non potui: ich wundere mich, daß etc., miror, quod etc., od. miror m. folg. Akk. u. Infin.: es soll mich wundern, ob etc., miror, si etc.: darüber wundere ich mich nicht mehr, illud iam mirari desino.
-
13 miror
mīror, ātus, 1 ( act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. meidaô; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).(α).With acc.:(β).neglegentiam hominis,
Cic. Att. 10, 5, 59:illud jam mirari desino, quod ante mirabar,
id. de Or. 2, 14, 59:signa, tabulas pictas, vasa caelata,
Sall. C. 11, 6:praemia,
Verg. G. 3, 49:patrem,
to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75:alia digna miratu,
of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56:mirari se,
to admire one's self, be in love with one's self, be vain, Cat. 22, 17.—With object-clause:(γ).si quis forte miratur, me ad accusandum descendere,
Cic. Div. in Caecil. 1, 1.—With quod:(δ).mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset,
Cic. Div. 2, 24, 51.—With si:(ε).idne tu miraris, si patrissat filius?
Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if:miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit,
Cic. Lael. 15, 54.—With rel.-clause:(ζ).ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit,
Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134:ejus rei quae causa esset miratus,
Caes. B. G. 1, 32:miror, quid ex Piraeo abierit,
Ter. Eun. 2, 2, 59:satis mirari non possum, unde, etc.,
Cic. N. D. 1, 34, 95:si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,
id. Sest. 1.—With de:(η).de singulari impudentiā,
Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).—(θ).Poet. in Greek constr. (thaumazô tina tinos), aliquem alicujus rei:II.(te) justitiaene prius mirer belline laborum,
Verg. A. 11, 126.—Trop.A.To have a regard for:B.familiaritates... amantium nos amicorum et nostra mirantium,
Cic. Off. 2, 8, 30.—Of inanim. subjects ( poet.):(arbos) miraturque novas frondes et non sua poma,
Verg. G. 2, 82.—Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.):in mirandam altitudinem depressum,
Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68:mirandum in modum,
in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3:cliens,
Juv. 10, 161:fides,
Stat. S. 1, 3, 20.— Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32. -
14 mīror
mīror ātus, ārī, dep. [mirus], to wonder, marvel, be astonished, be amazed, admire: quae causa esset, miratus quaesiit, Cs.: homo mirari visus est: Non invideo, miror magis, V.: hoc in aliis minus mirabar: signa, S.: illos homines, quod, etc.: ripas et nemus, H.: a nobis hoc dici: nasci potuisse Columbam, O.: quod adest, sunt qui mirentur: quod non rideret haruspex: miraris Si nemo praestet amorem? H.: noli mirari, si tu hoc non impetras: quod nisi esset factum, magis mirandum videretur: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit: eius rei quae causa esset, Cs.: Quid velint flores, miraris, H.: (te) Iustitiaene prius mirer belline laborum, V.: (arbos) Miraturque novas frondes et non sua poma, V.—Fig., to regard, esteem: amici nostra mirantes: tam se ipse miratur, is in love with, Ct.* * *mirari, miratus sum V DEPbe amazed/surprised/bewildered (at); look in wonder/awe/admiration at; admire/revere; wonder; marvel at -
15 bewundern
bewundern, mirari (sich wundern über etwas [472] Neues, Seltsames, Ungewöhnliches). – admirari (gleichs. anstaunen, mit Bewunderung betrachten, etw. Großes, Ggstz. contemnere). – sich selbst bewundern, se admirari; se suaque mirari. – bewundert werden, admiratione affici (v. Pers.); admirationem habere (Bewunderung erregen, v. Lebl.): sehr b. werden, in magna od. maxima admiratione esse: er wird sehr bewundert, magna est admiratio alcis. – bewundernswert,- würdig, admiratione dignus; mirandus; admirandus; mirabilis; admirabilis. – auf eine b. Weise, admirandum in modum; mirum quantum (außerordentlich).
-
16 desino
dēsino, ĕre, sii (qqf. sivi), situm - tr. et intr. - [st2]1 [-] abandonner, cesser, laisser, renoncer. [st2]2 [-] se terminer, cesser, finir, mettre fin, mourir. [st2]3 [-] avoir une désinence. - desisse, desissem... = desiisse, desiissem... - respondeam Himilconi non desisse paenitere me belli, Liv. 23: je répondrai à Himilcon que je n'ai pas cessé de déplorer cette guerre. - (dicebam illis) simul ac timere desisses, similem te futurum tui, Cic. Phil. 2: (je leur disais) qu'aussitôt que tu aurais cessé de craindre, tu redeviendrais semblable à toi-même. - artem desinere, Cic. Fam. 7, 1, 4: renoncer à son métier. - desine plura, Virg. B. 5, 19: n’en dis pas davantage. - desine querelas, Ov.: cesse de te plaindre. - avec gén. - desine querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: cesse de te plaindre. - non desinit irae, Stat.: il ne met pas fin à sa colère. - desierant imbres, Ov.: les pluies avaient cessé. - desii + inf. prés. actif et déponent: je cessai de. - discede... ut tandem timere desinam, Cic. Cat. 1: pars... pour qu'enfin je cesse de craindre. - lamentabile Athenae pendere desierant tributum, Ov. M. 8: Athènes avait cessé de payer le lamentable tribut. - desinite ergo de compositione loqui, Caes. BG. 3, 19: cessez donc de parler de pacte. - illud mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: je cesse d’admirer cela. - desinant insidiari domi suae consuli, Cic. Cat. 1: qu'ils cessent de tendre un guet-apens au consul dans sa propre maison! - de qua vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero, Cic. Sen.: je ne cesserai de la (= Carthage) craindre que lorsque j'aurai appris sa destruction radicale. - desitus est + inf. prés. passif (régulièrement): il cessa de. - qui primus Papisius est vocari desitus, Cic. Fam. 9: qui cessa le premier de s'appeler Papisius. - desitum est pugnari: on cessa de combattre. - desitum est disputare, Cic.: on a cessé de discuter. - veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123: les discours anciens cessèrent d'être lus par le plus grand nombre. - desii + inf. prés. passif (qqf.): je cessai de. - desierunt moveri, Cic. Rep. 6, 25: ils ont cessé de s'agiter. - desine (dans la conversation) Plaut. Ter.: arrête (tais-toi, reste tranquille, assez!). - desinitur, Hor.: on cesse. - Pyrenaeus desinens, Flor. 4, 12, 46: l'extrémité des Pyrénées. - desinere in piscem, Hor.: finir en forme de poisson. - desinere in violam, Plin.: tirer sur le violet. - quae similiter desinunt, Cic. Quint.: (les mots) qui ont la même désinence.* * *dēsino, ĕre, sii (qqf. sivi), situm - tr. et intr. - [st2]1 [-] abandonner, cesser, laisser, renoncer. [st2]2 [-] se terminer, cesser, finir, mettre fin, mourir. [st2]3 [-] avoir une désinence. - desisse, desissem... = desiisse, desiissem... - respondeam Himilconi non desisse paenitere me belli, Liv. 23: je répondrai à Himilcon que je n'ai pas cessé de déplorer cette guerre. - (dicebam illis) simul ac timere desisses, similem te futurum tui, Cic. Phil. 2: (je leur disais) qu'aussitôt que tu aurais cessé de craindre, tu redeviendrais semblable à toi-même. - artem desinere, Cic. Fam. 7, 1, 4: renoncer à son métier. - desine plura, Virg. B. 5, 19: n’en dis pas davantage. - desine querelas, Ov.: cesse de te plaindre. - avec gén. - desine querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: cesse de te plaindre. - non desinit irae, Stat.: il ne met pas fin à sa colère. - desierant imbres, Ov.: les pluies avaient cessé. - desii + inf. prés. actif et déponent: je cessai de. - discede... ut tandem timere desinam, Cic. Cat. 1: pars... pour qu'enfin je cesse de craindre. - lamentabile Athenae pendere desierant tributum, Ov. M. 8: Athènes avait cessé de payer le lamentable tribut. - desinite ergo de compositione loqui, Caes. BG. 3, 19: cessez donc de parler de pacte. - illud mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: je cesse d’admirer cela. - desinant insidiari domi suae consuli, Cic. Cat. 1: qu'ils cessent de tendre un guet-apens au consul dans sa propre maison! - de qua vereri non ante desinam quam illam excisam esse cognovero, Cic. Sen.: je ne cesserai de la (= Carthage) craindre que lorsque j'aurai appris sa destruction radicale. - desitus est + inf. prés. passif (régulièrement): il cessa de. - qui primus Papisius est vocari desitus, Cic. Fam. 9: qui cessa le premier de s'appeler Papisius. - desitum est pugnari: on cessa de combattre. - desitum est disputare, Cic.: on a cessé de discuter. - veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123: les discours anciens cessèrent d'être lus par le plus grand nombre. - desii + inf. prés. passif (qqf.): je cessai de. - desierunt moveri, Cic. Rep. 6, 25: ils ont cessé de s'agiter. - desine (dans la conversation) Plaut. Ter.: arrête (tais-toi, reste tranquille, assez!). - desinitur, Hor.: on cesse. - Pyrenaeus desinens, Flor. 4, 12, 46: l'extrémité des Pyrénées. - desinere in piscem, Hor.: finir en forme de poisson. - desinere in violam, Plin.: tirer sur le violet. - quae similiter desinunt, Cic. Quint.: (les mots) qui ont la même désinence.* * *Desino, desinis, pe. corr. desiui, et per syncopen desii, desitum, pen. corr. desinere. Terent. Cesser et s'arrester, Desister.\Desinas. Terent. Tay toy.\Desine, iam conclamatum est. Terent. Deporte toy, Cesse.\Desinat ea se putare posse emere, quae ipse semper habuit vaenalia. Cic. Qu'il ne pense plus à acheter ce, etc.\Desine ei succensere. Cic. Ne sois plus courroucé contre luy.\Imbres desierant. Ouid. La pluye estoit cessee.\Desinere et Incipere, contraria. Plin. iunior. Cic. Faire fin, Finer.\Desinere gradatim. Plin. iunior. Faire fin à quelque chose petit à petit.\Desinere in orbem dicuntur elenchi. Plin. Vont et finissent en arondissant, Sont faicts en forme de poire.\Desinere in violam dicitur gemma. Plin. Tirer sur la couleur de violette.\Desinunt caduca. Plin. iunior. Prennent fin.\Similiter desinere, et similiter cadere. Cic. Estre fini et terminé en pareilles syllabes, ou semblable son et rime.\Desinere artem. Suet. Cic. Delaisser quelque art, Ne se mesler plus de son estat, ou mestier.\Desinere bellum. Sil. Se desister et deporter de plus faire guerre. -
17 naturalis
naturālis, e [st2]1 [-] naturel, de naissance. [st2]2 [-] naturel, relatif au monde physique. [st2]3 [-] naturel (fait par la nature ou conforme à ses lois), inné, habituel. [st2]4 [-] vrai, réel. - naturalis pater: propre père ([] père adoptif) - rerum naturalium memoria, Cic.: l'histoire naturelle. - naturalis pars sapientiae, Quint.: science des choses de la nature. - naturalis dies: jour naturel ([] jour civil). - naturale est mirari, Sen.: il est dans la nature d'admirer. - naturale est ut: il est naturel que - iis naturale est, ut... Plin.: chez eux, c'est une habitude de...* * *naturālis, e [st2]1 [-] naturel, de naissance. [st2]2 [-] naturel, relatif au monde physique. [st2]3 [-] naturel (fait par la nature ou conforme à ses lois), inné, habituel. [st2]4 [-] vrai, réel. - naturalis pater: propre père ([] père adoptif) - rerum naturalium memoria, Cic.: l'histoire naturelle. - naturalis pars sapientiae, Quint.: science des choses de la nature. - naturalis dies: jour naturel ([] jour civil). - naturale est mirari, Sen.: il est dans la nature d'admirer. - naturale est ut: il est naturel que - iis naturale est, ut... Plin.: chez eux, c'est une habitude de...* * *Naturalis, et hoc naturale, pen. prod. Sueto. Naturel.\Filius naturalis. Sueto. Legitime, et qui n'est point adoptif.\Plerisque vero naturale, vt nictare non cessent. Pli. Ce est naturel à beaucoup, Il y en a beaucoup qui ont cela de nature que, etc.\Naturalia, plurali tantum numero. Columel. Les parties honteuses de la personne. -
18 omitto
ŏmitto, ĕre, mīsi, missum [ob + mitto] - tr. - [st2]1 [-] omettre, laisser là, laisser aller, renvoyer, lâcher, quitter, abandonner. [st2]2 [-] mettre de côté, laisser échapper, négliger, renoncer à, déposer. [st2]3 [-] passer sous silence, ne pas faire mention de, taire, omettre, ne pas parler de. - omittere mulierem, Plaut.: congédier une femme. - omittere maritum, Tac.: quitter son mari. - omittere animam, Plaut. Am.: mourir. - omittere noxiam, Ter. Eun. 5, 2, 14: laisser une faute impunie. - provecta nocte omissi sunt, Tac.: ils furent mis en liberté bien avant dans la nuit. - ut alia omittam, Cic.: sans parler du reste. - age, omitto, Ter.: allons, laissons cela (allons, n'en parlons plus). - omitte me, Ter.: laisse-moi tranquille. - omittere navigationem, Cic.: laisser passer le moment de se mettre en mer. - omittere hereditatem, Caj.: renoncer à un héritage. - omitto + inf.: je cesse de. - omittere mirari, Hor. C.: cesser d'admirer.* * *ŏmitto, ĕre, mīsi, missum [ob + mitto] - tr. - [st2]1 [-] omettre, laisser là, laisser aller, renvoyer, lâcher, quitter, abandonner. [st2]2 [-] mettre de côté, laisser échapper, négliger, renoncer à, déposer. [st2]3 [-] passer sous silence, ne pas faire mention de, taire, omettre, ne pas parler de. - omittere mulierem, Plaut.: congédier une femme. - omittere maritum, Tac.: quitter son mari. - omittere animam, Plaut. Am.: mourir. - omittere noxiam, Ter. Eun. 5, 2, 14: laisser une faute impunie. - provecta nocte omissi sunt, Tac.: ils furent mis en liberté bien avant dans la nuit. - ut alia omittam, Cic.: sans parler du reste. - age, omitto, Ter.: allons, laissons cela (allons, n'en parlons plus). - omitte me, Ter.: laisse-moi tranquille. - omittere navigationem, Cic.: laisser passer le moment de se mettre en mer. - omittere hereditatem, Caj.: renoncer à un héritage. - omitto + inf.: je cesse de. - omittere mirari, Hor. C.: cesser d'admirer.* * *Omitto, omittis, omisi, penult. prod. omissum, omittere. Virg. Laisser, Delaisser, Omettre, Cesser, Desister, Se deporter de quelque chose.\Nauigandi in AEgyptum omissum consilium est. Liu. On laissa le propos et advis qu'on avoit prins de naviger en Egypte.\Omitte iracundiam. Terent. Appaise toy.\In praesentia, Pompeii insequendi rationem omittit. Caes. Il laisse son entreprinse qui estoit de, etc. Il se deporte de poursuyvre, etc.\Sollicitudinem omitte. Terent. Oste ce chagrin.\Id omitto. Terent. Je laisse cela, Je n'en di mot.\Age omitto. Terent. Bien laissons cela, Bien Je suis content, Je prens qu'il se puisse faire. B.\Vt omittam, quod ei amorem difficillimum, et charissimum, etc. Terent. Que je ne die rien de cela, que, etc. Que je passe cela.\Id omittamus. Cic. Laissons cela.\Nunc omitte quaeso hunc. Terent. Je t'en prie laisse le aller, Pardonne luy.\Omisi illam. Plaut. Je l'ay laissee aller d'avec moy, je l'ay envoyee.\Omitte me. Plaut. Laisse moy en paix.\Omitte Atticum Ciceroni tuo. Cic. Pardonne à Atticus pour l'amour, et en faveur de Cicero.\Nauigationem primam, dummodo idonea tempestas sit, ne omiseris. Cic. Ne omets point.\De istoc rogare omitte. Plautus. Deporte toy de me prier de ceci.\Omitte de te dicere, ego te furcifer si viuo. Terentius. Ne me parles plus de toy, je te, etc.\Omitto iratus esse. Plaut. Je m'appaise.\Non prius omisit contra verum niti, quam, etc. Sallust. Il ne cessa de resister, etc. -
19 admiror
ad-mīror, ātus, 1, v. dep., to wonder at, to be astonished at, to regard with admiration, to admire, to be in a state of mind in which something pleases us by its extraordinary greatness, its sublimity, or perfection; while mirari signifies to be surprised at, to have the feeling of the new, singular, unusual.I.In gen.:II.quorum ego copiam non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror,
Cic. de Or. 1, 51:ingenium tuum, Crasse, vehementer admirans,
id. ib. 1, 20 fin.:res gestas,
id. Brut. 94, 323:quem et admiror et diligo,
id. Ac. 2, 36; so id. Scaur. 1, 4:magnitudinem animi,
id. Fam. 1, 7; Nep. Dion. 2; id. Alcib. 11:illum,
Verg. G. 4, 215 (cf. mirari in Hor. C. 4, 14, 43, and the Gr. thaumazein, Eurip. Med. 1144).—Esp.A.To gaze at passionately, to strive after a thing from admiration of it, to desire to obtain it:B.nihil hominem nisi quod honestum decorumque sit, aut admirari aut optare aut expetere oportere,
Cic. Off. 1, 20: nil admirari prope res est una, Numici, Solaque quae possit facere et servare beatum, not to be brought by any thing into an impassioned state of mind, or into a state of desire or longing (as in the Gr. mê thaumazein;acc. to Pythagoras the limit of all philos. effort),
Hor. Ep. 1, 6, 1.—More freq., to fall into a state of wonder or astonishment at a thing, to wonder at, be astonished at. —Constr. with acc., acc. with inf., de, super aliquam rem, with a relat. clause, quod, cur, etc.:quid admirati estis?
why are you so surprised? Plaut. Am. prol. 99:admiratus sum brevitatem epistulae,
Cic. Att. 6, 9:hoc maxime admiratus sum, mentionem te hereditatum ausum esse facere,
id. Phil. 2, 16 fin.; so Nep. Alcib. 1; id. Epam. 6, 3:de diplomate admiraris, quasi, etc.,
Cic. Att. 10, 17:de Dionysio sum admiratus, qui, etc.,
id. ib. 9, 12; so id. Mur. 19:super quae admiratus pater,
Vulg. Tob. 5, 10; ib. Act. 13, 12:cave quidquam admiratus sis, quā causā id fiat,
Ter. Heaut. 4, 6, 22:admirantium, unde hoc studium exstitisset,
Cic. N. D. 1, 3:admiratur quidnam Vettius dicturus sit,
id. Verr. 3, 167:admiror, quo pacto, etc.,
Hor. S. 1, 4, 99:admiratus sum, quod, etc.,
Cic. Att. 6, 9:ne quis sit admiratus, cur, etc.,
id. Off. 2, 10, 35.► Pass.: Propter venustatem vestimentorum admirari, to be admired, Canutius ap. Prisc. 792 P.— Part. fut. pass.: admīrandus, a, um, to be admired; admirable, wonderful:suspicienda et admiranda,
Cic. Div. 2, 72, 148:quo magis pravitas eorum admiranda est,
Sall. J. 2, 4. —Hence also adj., = admirabilis:patiens admirandum in modum,
Nep. Ep. 3: exposuit quae in Italia viderentur admiranda, id. Cat. fin.:admiranda spectacula,
Verg. G. 4, 3:vir subtilis et in plurimis admirandus,
Quint. 3, 11, 22.— Comp. and adv. not used.— Sup. is found in Salv. Ep. 8: admirandissimi juvenes; cf. Barth, Adv. 35, 9. -
20 magno opere
magnŏpĕrē (so written by Plaut., Cæs., Liv., and Sen., but ap. Ter., Cic., Plin. H. N., the best MSS. and edd. have magnō opĕre; cf.A.Ellendt,
Cic. de Or. 1, 35, 164;Osann,
Cic. Rep. 1, 8, 13), adv. [magnus-opus, with great labor; hence, in gen.], very much, greatly, exceedingly, particularly, earnestly.With verbs and verbal adjj., etc. (class.):B.edictum est magnopere mihi, ne, etc.,
Plaut. Pers. 2, 2, 59:L. Gellius philosophis magno opere auctor fuit, ut, etc.,
Cic. Leg. 1, 20, 53:ego tibi Romam properandum, magno opere censeo,
id. Fam. 15, 14, 4; id. de Or. 2, 86, 353:desidero,
id. Sen. 13, 44:nullā magnopere clade acceptā,
Liv. 3, 26.—Esp., with words denoting mental action, as velle, petere, orare, hortari, desiderare, mirari, etc., strongly, vehemently, with all one's heart, zealously:hoc etiam magnopere oravit, ut, etc.,
Suet. Ner. 57:magno opere velle,
Cic. Fam. 2, 6, 1:magnopere cohortatus,
Caes. B. G. 2, 5:suadere,
Liv. 3, 71, 8:desiderare,
Cic. Lael. 13, 44:mirari,
id. Off. 2, 16, 56; so with putare, censere, providere, etc., strongly, earnestly:putare,
id. Fam. 6, 13, 12:censeo,
id. ib. 15, 14, 6; Liv. 3, 18, 3:quā de re, judices, vobis magno opere providendum est,
Cic. Verr. 2, 2, 10, § 28; cf.: nulla magno opere expectatio est, no very great, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1.—In tmesi:magnoque opere abs te peto, cures, ut, etc.,
Cic. Fam. 13, 34. —In the contrary order: opere magno edicite, ut etc., Att. ap. Non. 357, 13 (Trag. Rel. v. 508 Rib.).—In comp.: quo majore opere dico suadeoque, uti, etc., the more, Cato ap. Gell. 7, 3, 4.—In sup.:meministin' mihi te maximopere dicere?
Ter. Heaut. 4, 1, 13:a te maximo opere etiam atque etiam quaeso et peto, ut, etc.,
most particularly, Cic. Fam. 3, 2, 1:maximopere indigne ferens,
Liv. 42, 57.—In tmesi: Thais maximo te orabat opere, Ter. Eun. 3, 3, 26.—In inverted order:rogare jussit te opere maximo,
Plaut. Stich. 1, 3, 94:nos ambo opere maximo dabamus operam, ut, etc.,
Ter. Phorm. 5, 1, 33.—With adjectives = valde (very rare):id ego Tadio et gratum esse intellexi et magno opere jucundum,
Cic. Att. 1, 8, 1.
См. также в других словарях:
Mirari vos — ist eine Enzyklika von Papst Gregor XVI., sie wurde am 15. August 1832 veröffentlicht und trägt den Untertitel: „Über den Liberalismus und religiösen Indifferentismus“. Mit dieser Enzyklika bekräftigt er eine entschiedene Ablehnung jedweder… … Deutsch Wikipedia
Mirari Vos — On Liberalism and Religious Indifferentism is the first encyclical of Pope Gregory XVI and was issued in 1832. Addressed To All Patriarchs, Primates, Archbishops, and Bishops of the Catholic World , it is general in scope. It is principally a… … Wikipedia
Mirari vos — est une encyclique écrite par Grégoire XVI le 15 août 1832 dans le but de condamner le libéralisme et l indifférentisme religieux. Même s il n est pas cité, Lamennais, auteur de paroles d un croyant, et ses thèses libérales sont sévèrement… … Wikipédia en Français
MIRARI VOS (ENCYCLIQUE) — MIRARI VOS ENCYCLIQUE (1832) Promulguée par le pape Grégoire XVI, l’encyclique Mirari vos fut publiée le 15 août 1832. Le Saint Siège ayant été de divers côtés, y compris par Lamennais lui même, saisi au sujet des doctrines de L’Avenir , l’examen … Encyclopédie Universelle
Mirari Films — Type Entertainment Industry 3D / 2D Animation Additional Live action Founded 2005 Founder(s) Eric Kaplan Headquarters … Wikipedia
Mirari Vos — est une encyclique écrite par Grégoire XVI le 15 août 1832 dans le but de condamner le libéralisme et l’indifférentisme religieux. Même s’il n’est pas cité, Lamennais, auteur de paroles d un croyant, et ses thèses libérales sont sévèrement… … Wikipédia en Français
Mirari vos — La Mirari vos es una encíclica de Gregorio XVI publicada el 15 de agosto de 1832. En ella se condena toda forma de liberalismo religioso o político. A partir de una reflexión sobre la naturaleza del indiferentismo, que es considerada como base de … Wikipedia Español
Vetus autem illud Catonis admodum scitum est qui mirari se ajebat, quod non rideret haruspex, harusp… — Vetus autem illud Catonis admodum scitum est qui mirari se ajebat, quod non rideret haruspex, haruspicem quum vidisset. См. Поп попа хвалит, только глазом мигает … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
List of Magic: The Gathering characters: K — The fictional multiverse of the Wizards of the Coast Magic: The Gathering trading card game, introduced in 1993, has many characters. This alphabetic list includes characters to which the flavor text on the cards is atributted or who are… … Wikipedia
Caminante de planos — Saltar a navegación, búsqueda En el juego de cartas coleccionables conocido como Magic: El Encuentro (Magic: The Gathering), un caminante de planos, o Planeswalker, es un poderoso mago que puede viajar a través de los planos de existencia. Hay… … Wikipedia Español
mirer — [ mire ] v. tr. <conjug. : 1> • XIIe; lat. pop. mirare « regarder attentivement », class. mirari « s étonner » 1 ♦ Vx Regarder avec attention. (XVIe) Viser avec une arme à feu (⇒ mire). ♢ (1874) Mod. Examiner ( … Encyclopédie Universelle