Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

(interrogativ)

  • 1 interrogatív

    Magyar-német-angol szótár > interrogatív

  • 2 interrogativ

    Gr. вопросительный

    Русско-немецкий карманный словарь > interrogativ

  • 3 interrogative

    adjective
    1) (having question form) Frage-; fragend [Tonfall]
    2) (Ling.) Interrogativ[pronomen, -adverb, -form]
    * * *
    [intə'roɡətiv]
    adjective, noun (a word) that asks a question: `Who ?' is an interrogative (pronoun). Frage-;das Fragefürwort
    * * *
    in·ter·ro·ga·tive
    [ˌɪntəˈrɒgətɪv, AM -t̬ɚˈrɑ:gət̬ɪv]
    I. n LING Interrogativ nt fachspr
    the \interrogative das Interrogativum fachspr
    II. adj
    1. ( liter: questioning) fragend attr
    the \interrogative expression on her face ihr fragender Gesichtsausdruck
    2. (word type) interrogativ fachspr, Frage-
    \interrogative pronoun Interrogativpronomen nt fachspr, Frage[für]wort nt
    * * *
    ["Intə'rɒgətɪv]
    1. adj
    look, tone fragend; (GRAM) Interrogativ-

    interrogative pronoun/clause — Interrogativpronomen nt/-satz m

    2. n (GRAM)
    (= pronoun) Interrogativpronomen nt, Fragefürwort nt; (= mood) Interrogativ m, Frageform f

    in the interrogativein der Frageform

    * * *
    interrogative [ˌıntəˈrɒɡətıv; US -ˈrɑ-]
    A adj (adv interrogatively)
    1. fragend (Blick etc):
    2. LING interrogativ, Frage…:
    B s
    1. LING
    a) Interrogativadverb n, Frageumstandswort n
    b) Interrogativpronomen n, Interrogativ(um) n, Fragefürwort n
    c) Interrogativ-, Fragesatz m
    2. Fragezeichen n
    * * *
    adjective
    1) (having question form) Frage-; fragend [Tonfall]
    2) (Ling.) Interrogativ[pronomen, -adverb, -form]
    * * *
    n.
    Fragefürwort n.
    Fragewort n.

    English-german dictionary > interrogative

  • 4 вопросительный

    (42; ­лен, ­льна) fragend; (o. K.) Gr. Frage-, Interrogativ-
    * * *
    вопроси́тельный (-лен, -льна) fragend; GR Frage-, Interrogativ-
    * * *
    вопроси́тельн|ый
    <-ая, -ое>
    прил fragend
    вопроси́тельная интона́ция fragende Intonation f
    вопроси́тельный взгляд fragender Blick m
    вопроси́тельный знак ЛИНГВ Fragezeichen nt
    вопроси́тельное местоиме́ние Fragepronomen nt
    * * *
    adj
    1) gener. erotematisch, fragend
    2) gram. interrogativ
    3) ling. Frage-

    Универсальный русско-немецкий словарь > вопросительный

  • 5 interrogativo

    interroɡ̱a'tibo
    adj
    interrogativo
    interrogativo , -a [iDC489F9Dn̩DC489F9Dterroγa'tiβo, -a]
    num1num (mirada) fragend
    num2num lingüística, gramática interrogativ; (pronombre, oración) Interrogativ-

    Diccionario Español-Alemán > interrogativo

  • 6 interrogative

    in·ter·ro·ga·tive [ˌɪntəʼrɒgətɪv, Am -t̬ɚʼrɑ:gət̬ɪv] n ling
    Interrogativ nt fachspr;
    the \interrogative das Interrogativum fachspr adj
    1) (liter: questioning) fragend attr;
    the \interrogative expression on her face ihr fragender Gesichtsausdruck
    2) ( word type) interrogativ fachspr, Frage-;
    \interrogative pronoun Interrogativpronomen nt fachspr, Frage[für]wort nt

    English-German students dictionary > interrogative

  • 7 cur

    cūr, Adv. ( gotisch hwar, ahd. hwār, wo?; vgl. altind. kar-hi, wann?), wozu = weshalb, warum, I) relativ: duae sunt causae, cur etc., Cic.: causa non est, cur, Cic.: afferre rationem, cur, Cic.: argumenta, cur, Cic.: est vero, cur, Ov.: neque est, cur, Plaut.: quid est, cur, Cic.: ne mirere, cur, Cic.: multa quidem dixi, cur, Hor. – II) interrogativ: quid agis? cur te is perditum? Ter.: cur non assum? Cic.: cur senatum cogor reprehendere? Cic.: Ch. Apud me sis volo, Me. Non possum. Ch. Cur non? Ter.: in rhetor. Frage der indir. Rede mit folg. Akk. u. Infin. Liv. 5, 24, 5. – bei Dichtern zuw. nach einem od. mehreren Wörtern des Satzes gestellt, noster cur hic cessat cantharus? Plaut.: obsequium ventris mihi perniciosius est cur? Hor. – / arch. quōr (s. Vel. Long. [VII] 71, 2 u. 77, 10) Plaut. Amph. 409; asin. 591 u. ö. – auch qūr geschr., Plaut. merc. 471 u. 504. Corp. inscr. Lat. 1, 1454 u. quūr, Anthol. Lat. 483 v. 16. 17. 45. 53 (R.) codd.; vgl. Prisc. 1, 48.

    lateinisch-deutsches > cur

  • 8 quoad

    quo-ad, Adv., I) vom Raume u. vom Grade, wie weit, so weit wie, so weit, so weit bis, inwiefern, insofern wie, videte nunc, qu. fecerit iter, Cic.: qu. vires valent, Plaut.: qu. patiatur consuetudo, Varro: qu. possem, Cic.: qu. possunt cognosci, Cic.: dah. elliptisch neben dem Superl., qu. longissime, Cic. – m. Genet. des Zielpunktes, in der Wendung quoad eius facere possum, so weit, soviel ich kann, Cic. – II) von der Zeit, 1) interrogativ, wie lange? senem qu. exspectatis vostrum? Ter. Phorm. 148. – 2) relativ: a) bis wohin, wo, dies, qu. referret, der Termin, auf den er es zurückbrächte, Plaut. Pseud. 624. – b) so lange wie, so lange, qu. potui, Cic.: tantum quoad, nur so lange wie, Liv.: m. vorausgehendem Korrelat., tamdiu, quoad, Cic. – c) bis, bis daß, u. zwar: α) mit Indicat., qu. senatus dimissus est, Cic.: quod usque id emit, quoad in aliquo consistit pretium, Varro LL. 5, 15. – β) m. Coniunctiv, quoad te videam, Cic.: u. so quoad usque, bis daß, quoad usque ad ferae natura perveniat immanitatem, Chalcid. Tim. 196. – III) v. der Beziehung, m. dem Acc., inwiefern Rücksicht genommen wird auf, hinsichtlich, quoad sexum, multitudinem, casum, Varro LL. 8, 46. – / quoad bei Dichtern einsilbig, wie Lucr. 2, 850. Hor. sat. 2, 3, 91.

    lateinisch-deutsches > quoad

  • 9 ubi

    ūbi, Adv., archaist. cubi (Lokativform zum Relativ u. Interrogativ qui, quis), wo, I) eig.: a) übh.: velim ibi malis esse, ubi aliquo numero sis, quam istic, ubi solus sapere videare, Cic.: ubi tyrannus est, ibi etc., Cic.: omnes qui tum eos agros, ubi hodie est haec urbs, incolebant, Cic.: non modo ut Spartae, rapere ubi pueri et clepere discunt, Cic.: in ipso aditu atque ore portus, ubi etc., Cic.: in eam partem ituros atque ibi futuros Helvetios, ubi eos Caesar constituisset atque esse voluisset, Caes.: nam ubi tu profusus es, ibi ego me pervelim sepultam, Plaut. – mit angehängter Fragepartikel nam, in qua non video, ubinam mens constans et vita beata possit insistere, Cic. de nat. deor. 1, 24. – m. Genet. terrarum, loci, zB. quid ageres, ubi terrarum esses, Cic.: non... ubi terrarum sim, nescio, Plaut.: vocatum ducem percunctatur, ubi terrarum esset, Liv.: ut inanis mens quaerat, ubi sit loci, Plin. – b) in direkter Frage, wo? So. ubi patera nunc est? Me. in cistula, Plaut.: ubi quaeram? Cic.: ubi sunt, qui Antonium Graece negant scire? Cic. – m. Genet. gentium, zB. ubi illum quaeram gentium? Plaut.: u. mit angehängter Fragepartikel nam, ubinam gentium sumus? Cic.: ubinam est is homo gentium? Plaut. – c) ubi = wohin, insula, ubi damnati mittebantur, Schol. Iuven. 1, 73. – II) übtr.: A) v. der Zeit, wann, da, als, sobald als, ubi summus imperator non adest ad exercitum, Plaut.: ubi ego Sosia nolim esse, Plaut.: ubi friget, huc evasit, Ter.: ubi lucet, magistratus etc., Varro: quem ubi vidi, equidem vim lacrimarum profudi, Cic.: ubi semel quis peieraverit, ei credi postea non oportet, Cic.: ubi galli cantum audivit, avum suum revixisse putat, Cic.: ubi de eius adventu Helvetii certiores facti sunt, legatos ad eum mittunt, Caes. – verb. mit primum, zB. at hostes, ubi primum nostros equites conspexerunt, Caes.: ubi primum coeperat non convenire, Quint. – m. folg. exinde, ostium ubi conspexi, exinde me ilico protinam dedi, Plaut. Curc. 363. – B) in Beziehung auf fachl. od. persönl. Gegenstände, wie in der Umgangssprache unser wo = wobei, worin, womit, wodurch, bei-, mit welchem, durch welchen, huiusmodi res semper comminiscere, ubi me excarnifices, Plaut.: cum multa colligeres et ex legibus et ex senatus consultis, ubi, si verba, non rem sequeremur, confici nihil posset, Cic.: est, ubi id isto modo valeat, Cic.: ne illi sit cera, ubi facere possit litteras, Plaut.: si rem servassem, fuit, ubi negotiosus essem, Plaut. – neque nobis adhuc praeter te quisquam fuit, ubi nostrum ius contra illos obtineremus, bei dem, Cic.: Alcmene, questus ubi ponat aniles, Iolen habet, Ov. – C) ubi ubi = ubicum que, wo nur immer, wo immer, an allen Orten wo, una haec spes est, ubi ubi est, celari non potest, Ter.: facile, ubi ubi essent se conversuros aciem, Liv. – m. Genet. gentium, zB. perii, nisi Libanum inveniam iam, ubi ubi est gentium, Plaut. – / Nbff. ube, Corp. inscr. Lat. 6, 26708 u. 11, 1331 (b): ubei, Corp. inscr. Lat. 1, 196, 5 u. 28; 1, 198, 21 ö. (vgl. Ritschl Opusc. 2, 640 Anm.).

    lateinisch-deutsches > ubi

  • 10 κάν

    κάν, mit kurzem α, die älteste nachweisbare Form der Partikel κέν, κέ; erscheint unzweifelhaft in einer arkadischen Inschrift, εἴ κάν τι γίνητοι, εἴ καν κελεύωνσι, εἴ κάν τις, s. Hugo Weber Die dorische Partikel ΚΑ S. 17. Weber stellt diese Form κάν in einer ganzen Reihe von Stellen verschiedener Auctoren her. – Aus dieser Form κάν ist entstanden: 1) das Dorische κά, dessen α Weber ebenfalls für kurz hält, während es sonst allgemein für lang gehalten wurde; 2) das Ionische κέν, κέ; 3) höchst wahrscheinlich auch das in der Attischen Prosa allein gebräuchliche ἄν, durch Abfall des κ; man vgl. z. B. γαῖα und αἶα, κελεύϑομαι, κλεύϑωμαι, κέλευϑος und ἐλεύϑομαι, ἐλεύσομαι, ἤλυϑον, ἐλήλυϑα. Weber scheint dem ἄν einen anderen Ursprung beizumessen als dem κάν, s. S. 13. – Die Form κάν ihrerseits scheint abgeschwächt zu sein aus dem im Sanskrit sich findenden kăm, welches nach Weber vom interrogativ-indefiniten Pronominalstamm ka herkommt und ursprünglich Form des Neutrums ist, Accusat. Sing.

    Griechisch-deutsches Handwörterbuch > κάν

  • 11 вопросительное местоимение

    adj
    1) gener. Interrogativ, Interrogativurn, Interrogativpronomen
    2) gram. Fragefürwort

    Универсальный русско-немецкий словарь > вопросительное местоимение

  • 12 cur

    cūr, Adv. ( gotisch hwar, ahd. hwār, wo?; vgl. altind. kar-hi, wann?), wozu = weshalb, warum, I) relativ: duae sunt causae, cur etc., Cic.: causa non est, cur, Cic.: afferre rationem, cur, Cic.: argumenta, cur, Cic.: est vero, cur, Ov.: neque est, cur, Plaut.: quid est, cur, Cic.: ne mirere, cur, Cic.: multa quidem dixi, cur, Hor. – II) interrogativ: quid agis? cur te is perditum? Ter.: cur non assum? Cic.: cur senatum cogor reprehendere? Cic.: Ch. Apud me sis volo, Me. Non possum. Ch. Cur non? Ter.: in rhetor. Frage der indir. Rede mit folg. Akk. u. Infin. Liv. 5, 24, 5. – bei Dichtern zuw. nach einem od. mehreren Wörtern des Satzes gestellt, noster cur hic cessat cantharus? Plaut.: obsequium ventris mihi perniciosius est cur? Hor. – arch. quōr (s. Vel. Long. [VII] 71, 2 u. 77, 10) Plaut. Amph. 409; asin. 591 u. ö. – auch qūr geschr., Plaut. merc. 471 u. 504. Corp. inscr. Lat. 1, 1454 u. quūr, Anthol. Lat. 483 v. 16. 17. 45. 53 (R.) codd.; vgl. Prisc. 1, 48.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cur

  • 13 quoad

    quo-ad, Adv., I) vom Raume u. vom Grade, wie weit, so weit wie, so weit, so weit bis, inwiefern, insofern wie, videte nunc, qu. fecerit iter, Cic.: qu. vires valent, Plaut.: qu. patiatur consuetudo, Varro: qu. possem, Cic.: qu. possunt cognosci, Cic.: dah. elliptisch neben dem Superl., qu. longissime, Cic. – m. Genet. des Zielpunktes, in der Wendung quoad eius facere possum, so weit, soviel ich kann, Cic. – II) von der Zeit, 1) interrogativ, wie lange? senem qu. exspectatis vostrum? Ter. Phorm. 148. – 2) relativ: a) bis wohin, wo, dies, qu. referret, der Termin, auf den er es zurückbrächte, Plaut. Pseud. 624. – b) so lange wie, so lange, qu. potui, Cic.: tantum quoad, nur so lange wie, Liv.: m. vorausgehendem Korrelat., tamdiu, quoad, Cic. – c) bis, bis daß, u. zwar: α) mit Indicat., qu. senatus dimissus est, Cic.: quod usque id emit, quoad in aliquo consistit pretium, Varro LL. 5, 15. – β) m. Coniunctiv, quoad te videam, Cic.: u. so quoad usque, bis daß, quoad usque ad ferae natura perveniat immanitatem, Chalcid. Tim. 196. – III) v. der Beziehung, m. dem Acc., inwiefern Rücksicht genommen wird auf, hinsichtlich, quoad sexum, multitudinem, casum, Varro LL. 8, 46. – quoad bei Dichtern einsilbig, wie Lucr. 2, 850. Hor. sat. 2, 3, 91.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quoad

  • 14 ubi

    ūbi, Adv., archaist. cubi (Lokativform zum Relativ u. Interrogativ qui, quis), wo, I) eig.: a) übh.: velim ibi malis esse, ubi aliquo numero sis, quam istic, ubi solus sapere videare, Cic.: ubi tyrannus est, ibi etc., Cic.: omnes qui tum eos agros, ubi hodie est haec urbs, incolebant, Cic.: non modo ut Spartae, rapere ubi pueri et clepere discunt, Cic.: in ipso aditu atque ore portus, ubi etc., Cic.: in eam partem ituros atque ibi futuros Helvetios, ubi eos Caesar constituisset atque esse voluisset, Caes.: nam ubi tu profusus es, ibi ego me pervelim sepultam, Plaut. – mit angehängter Fragepartikel nam, in qua non video, ubinam mens constans et vita beata possit insistere, Cic. de nat. deor. 1, 24. – m. Genet. terrarum, loci, zB. quid ageres, ubi terrarum esses, Cic.: non... ubi terrarum sim, nescio, Plaut.: vocatum ducem percunctatur, ubi terrarum esset, Liv.: ut inanis mens quaerat, ubi sit loci, Plin. – b) in direkter Frage, wo? So. ubi patera nunc est? Me. in cistula, Plaut.: ubi quaeram? Cic.: ubi sunt, qui Antonium Graece negant scire? Cic. – m. Genet. gentium, zB. ubi illum quaeram gentium? Plaut.: u. mit angehängter Fragepartikel nam, ubinam gentium sumus? Cic.: ubinam est is homo gentium? Plaut. – c) ubi = wohin, insula, ubi damnati mittebantur, Schol. Iuven. 1, 73. – II) übtr.: A) v. der Zeit, wann, da, als, sobald als, ubi summus impera-
    ————
    tor non adest ad exercitum, Plaut.: ubi ego Sosia nolim esse, Plaut.: ubi friget, huc evasit, Ter.: ubi lucet, magistratus etc., Varro: quem ubi vidi, equidem vim lacrimarum profudi, Cic.: ubi semel quis peieraverit, ei credi postea non oportet, Cic.: ubi galli cantum audivit, avum suum revixisse putat, Cic.: ubi de eius adventu Helvetii certiores facti sunt, legatos ad eum mittunt, Caes. – verb. mit primum, zB. at hostes, ubi primum nostros equites conspexerunt, Caes.: ubi primum coeperat non convenire, Quint. – m. folg. exinde, ostium ubi conspexi, exinde me ilico protinam dedi, Plaut. Curc. 363. – B) in Beziehung auf fachl. od. persönl. Gegenstände, wie in der Umgangssprache unser wo = wobei, worin, womit, wodurch, bei-, mit welchem, durch welchen, huiusmodi res semper comminiscere, ubi me excarnifices, Plaut.: cum multa colligeres et ex legibus et ex senatus consultis, ubi, si verba, non rem sequeremur, confici nihil posset, Cic.: est, ubi id isto modo valeat, Cic.: ne illi sit cera, ubi facere possit litteras, Plaut.: si rem servassem, fuit, ubi negotiosus essem, Plaut. – neque nobis adhuc praeter te quisquam fuit, ubi nostrum ius contra illos obtineremus, bei dem, Cic.: Alcmene, questus ubi ponat aniles, Iolen habet, Ov. – C) ubi ubi = ubicum que, wo nur immer, wo immer, an allen Orten wo, una haec spes est, ubi ubi est, celari non potest, Ter.: facile, ubi ubi essent se conversuros aciem, Liv. – m.
    ————
    Genet. gentium, zB. perii, nisi Libanum inveniam iam, ubi ubi est gentium, Plaut. – Nbff. ube, Corp. inscr. Lat. 6, 26708 u. 11, 1331 (b): ubei, Corp. inscr. Lat. 1, 196, 5 u. 28; 1, 198, 21 ö. (vgl. Ritschl Opusc. 2, 640 Anm.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ubi

  • 15 interrogativo

    interrogativo
    interrogativo [interroga'ti:vo]
      sostantivo Maskulin
     1 linguistica, grammatica Fragezeichen neutro
     2 (quesito) Frage Feminin
    ————————
    interrogativo
    interrogativo , -a
      aggettivo
    fragend, Frage-; linguistica, grammatica interrogativ

    Dizionario italiano-tedesco > interrogativo

  • 16 questioning

    1. adjective 2. noun
    Fragen, das; (at examination) Befragung, die; (by police etc.) Vernehmung, die
    * * *
    ques·tion·ing
    [ˈkwestʃənɪŋ]
    I. n no pl Befragung f; LAW by police Verhör nt, Vernehmung f fachspr
    to be brought in for \questioning ins Verhör genommen werden fachspr
    to be taken in [or held for] \questioning zwecks Verhör [o Vernehmung] in Haft genommen werden fachspr
    the applicant was subjected to persistent \questioning der Bewerber wurde einer intensiven Befragung unterzogen
    II. adj fragend, forschend
    to have a \questioning mind einen forschenden Geist besitzen
    a \questioning look ein fragender Blick
    in a \questioning voice in fragendem Ton
    * * *
    ['kwestʃənɪŋ]
    1. adj
    1) nature neugierig, interrogativ, kritisch, in Zweifel ziehend

    to have a questioning mind — eine kritische Haltung haben, seiner Natur nach den Dingen auf den Grund gehen

    2) (= doubting) look fragend
    2. n
    (by parents, husband) Verhör nt; (by police also) Vernehmung f; (of candidate) Befragung f

    they brought him in for questioning — sie holten ihn, um ihn zu vernehmen

    * * *
    A adj (adv questioningly) fragend (auch Blick, Stimme)
    B s Befragung f, JUR Vernehmung f, Verhör n
    * * *
    1. adjective 2. noun
    Fragen, das; (at examination) Befragung, die; (by police etc.) Vernehmung, die
    * * *
    adj.
    fragend adj. n.
    Befragung f.

    English-german dictionary > questioning

  • 17 interrogatively

    in·ter·ro·ga·tive·ly
    [ˌɪntəˈrɒgətɪvli, AM t̬ɚˈrɑ:gət̬ɪv-]
    adv fragend
    * * *
    ["Intə'rɒgətIvlɪ]
    adv
    fragend; (GRAM ALSO) interrogativ
    * * *
    adv.
    fragend adv.

    English-german dictionary > interrogatively

  • 18 kérdező

    (DE) Frager {r}; Fragesteller {r}; Interrogativ {s}; (EN) asker; intergatory; interrogator; interrogatory; questioner; questionist

    Magyar-német-angol szótár > kérdező

  • 19 kérdő

    (DE) Befragung {e}; Fragefürwort {s}; Fragefürwörter {pl}; Fragende; Fragewort {s}; Fragewörter {pl}; interrogativ; (EN) interrogative; interrogator; questioning; searchful

    Magyar-német-angol szótár > kérdő

  • 20 pytajny

    pytajny GR interrogativ, Frage-

    Słownik polsko-niemiecki > pytajny

См. также в других словарях:

  • interrogativ — Adj fragend per. Wortschatz fach. (19. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. interrogātīvus, eigentlich dazwischenfragend , zu l. rogāre fragen, fordern (s. auch arrogant und Surrogat).    Ebenso ne. interrogative, nfrz. interrogatif, nschw.… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • interrogativ — in|ter|ro|ga|tiv 〈Adj.; Gramm.〉 fragend [<lat. interrogativus „fragend“] * * * in|ter|ro|ga|tiv <Adj.> [lat. interrogativus] (Sprachwiss.): eine Frage ausdrückend, fragend: ein es Pronomen. * * * In|ter|ro|ga|tiv, das; s, e (Sprachw.):… …   Universal-Lexikon

  • Interrogativ — Spørgende …   Danske encyklopædi

  • interrogativ — in|ter|ro|ga|tiv 〈Adj.; Gramm.〉 fragend [Etym.: <lat. interrogativus »fragend«] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • Interrogativ — In|ter|ro|ga|tiv 〈n.; Gen.: s, Pl.: e [ və]; Gramm.〉 = Interrogativpronomen …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • interrogativ — in|ter|ro|ga|tiv <aus gleichbed. spätlat. interrogativus> fragend (Sprachw.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Interrogativ — In|ter|ro|ga|tiv das; s, e [...və] <verkürzt aus ↑Interrogativum> svw. ↑Interrogativpronomen …   Das große Fremdwörterbuch

  • interrogativ — I in|ter|ro|ga|tiv 1. in|ter|ro|ga|tiv sb., et, er, erne (LINGVISTIK spørgende pronomen) II in|ter|ro|ga|tiv 2. in|ter|ro|ga|tiv adj., t, e (spørgende) …   Dansk ordbog

  • interrogativ — adj ( t, a) SPRÅK frågande, interrogativa pronomen …   Clue 9 Svensk Ordbok

  • interrogativ — in|ter|ro|ga|tiv <lateinisch> (fragend) …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Interrogativ — In|ter|ro|ga|tiv , das; s, e [...və] (Sprachwissenschaft Frage[für]wort, z. B. »wer?«, »welcher?«) …   Die deutsche Rechtschreibung

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»