-
1 distinctif
distinctif, -ive [distɛ̃ktif, iv]adjective* * *- ive distɛ̃ktif, iv adjectif [signe, caractère] distinguishing; [trait] distinctive* * *distɛ̃ktif, iv adj (-ive)* * *( féminin distinctive) [distɛ̃ktif, iv] adjectif -
2 distinctif
-
3 distinctif
-
4 distinctif
distinctifrozlišovacírozeznávací -
5 distinctif
distɛ̃ktifadjdistinctifdistinctif , -ive [distɛ̃ktif, -iv]charakteristisch; Beispiel: signe distinctif Kennzeichen neutre -
6 distinctif
-
7 distinctif
-VE adj. отличи́тельный, характе́рный;se reconnaître à un signe distinctif — узнава́ть/узна́ть друг дру́га по отличи́тельному зна́ку
-
8 distinctif
-
9 distinctif
adj ( fém - distinctive)отличительный; характерный, различительный -
10 distinctif
-
11 distinctif
-
12 distinctif
فارقمحددمعينمميز مخصص -
13 distinctif
1. charakterystyczny2. znamienny -
14 distinctif,
ve adj. (de distinct) отличителен. -
15 distinctif
отличительный -
16 distinctif
-
17 distinctif
xxxudpræget -
18 distinctif
-iveadj. ajralib, farq qilib turadigan, tafovut qiladigan, farqlovchi, antiqa, ajoyib xususiyatga ega bo‘lgan, o‘ziga xos, xususiyatli. -
19 signe caractéristique, distinctif
signe caractéristique, distinctifkenteken, kenmerkDictionnaire français-néerlandais > signe caractéristique, distinctif
-
20 signe distinctif
signe distinctif
См. также в других словарях:
distinctif — distinctif, ive [ distɛ̃ktif, iv ] adj. • 1314; de distinct ♦ Qui permet de distinguer. ⇒ caractéristique, particulier, typique. Caractère distinctif d une espèce. Attribut, signe, trait distinctif. (déb. XXe) Ling. Trait distinctif : élément… … Encyclopédie Universelle
distinctif — distinctif, ive (di stin ktif, kti v ) adj. Qui sert à distinguer. Les caractères distinctifs d un genre, d une espèce. REMARQUE Distinctif n est dans le Dictionnaire de l Académie que depuis l édition de 1740. ÉTYMOLOGIE Distinct … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
distinctif — DISTINCTIF, IVE. adj. Qui distingue. Caractère distinctif. Une marque distinctive … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
DISTINCTIF — IVE. adj. Qui distingue. Caractère, signe distinctif. Marque distinctive … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)
DISTINCTIF, IVE — adj. Qui distingue. Caractère, signe distinctif. Marque distinctive. Les caractères distinctifs d’un genre, d’une espèce … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)
Trait distinctif — ● Trait distinctif élément phonique ultime, qui contribue par sa présence ou par son absence à différencier les phonèmes d une langue. (Par exemple, en français les traits de voisement, d arrondissement et de nasalité.) … Encyclopédie Universelle
signe distinctif — tarptautinis šaukinys statusas T sritis Gynyba apibrėžtis Radijo stotims atpažinti vartojamas šaukinys, gaunamas pagal nustatytas taisykles iš Tarptautinės ryšių sąjungos. Pirmoji ar pirmosios dvi raidės nurodo valstybę, kurioje yra radijo stotis … NATO terminų aiškinamasis žodynas
signe distinctif — ryšio šaukinys statusas T sritis Gynyba atitikmenys: angl. signal letters pranc. indicatif d’appel international; signe distinctif … NATO terminų aiškinamasis žodynas
distinctive — ● distinctif, distinctive adjectif Qui permet de reconnaître, de distinguer ; spécifique, typique : Un signe distinctif. ● distinctif, distinctive (expressions) adjectif Fonction distinctive, fonction de différenciation des unités significatives… … Encyclopédie Universelle
caractéristique — [ karakteristik ] adj. et n. f. • 1550; gr. kharaktêristikos I ♦ Adj. 1 ♦ Qui constitue un élément distinctif reconnaissable. Différence, élément, marque, propriété, signe, trait caractéristique. ⇒ déterminant, distinctif, essentiel, particulier … Encyclopédie Universelle
marque — 1. marque [ mark ] n. f. • 1530; « droit d entrée » fin XVe; de marquer; a remplacé merc, de l a. nord. merki « marque » I ♦ 1 ♦ Signe matériel, empreinte mis(e), fait(e) sur une chose pour la distinguer, la reconnaître ou pour servir de repère.… … Encyclopédie Universelle